One Last Time

//21//Η κυρία συνοδεύεται//

{Four days before}
Στέκομαι μπροστά στα κάγκελα του μπαλκονιού, καθώς οι αχτίνες του ηλίου αγγίζουν τα μάτια μου, ζεσταίνοντας το πρόσωπο μου από την πρωινή δροσιά. Καλυμμένη μονάχα από το μακρύ μπλουζάκι μου, τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον κορμό μου, για να με προστατέψω από τον δροσερό, αλλά ταυτόχρονα αναζωογονητικό αέρα.

Τα μάτια μου ακολουθούν τα μικρά κύματα της θάλασσας, η οποία βρέχει την στεριά απαλά και στοργικά, σαν να της χαρίζει χάδια. Το μυαλό μου ταξιδεύει, μαγεμένο από τον γλυκό ήχο των κυμάτων και κουρασμένο από την αϋπνία, σε μέρη απόμακρα, που μονάχα εγώ μπορώ να επισκεφθώ.

Αλλά ένας ηλεκτρονικός ήχος εμποδίζει την πλεύση των σκέψεων μου και προκαλεί την περιέργεια μου, να ανακαλύψω την προέλευση του. Στρέφοντας το κεφάλι μου αργά, αντικρίζω από μακριά το κινητό του Αχιλλέα, να έχει αναμμένη την οθόνη, καθώς ο χαρακτηριστικός ήχος κλήσης πυροδοτεί την ησυχία του πρωινού.

Έπειτα τα μάτια μου μετακινούνται από το χαμηλό τραπεζάκι, στο γυμνασμένο κορμί που ξεκουράζεται στον διπλανό καναπέ. Παρατηρώ το πρόσωπο του, καθώς πεταρίζει τα μάτια του ενοχλημένος από τον συνεχή ήχο που παράγει το κινητό του και μεταφέρει το χέρι του κάτω από το πρόσωπο του. Τα χείλη του σουφρώνουν και ένα χαμόγελο γεμίζει τα χέίλη μου, ενώ η καρδιά μου χτυπάει δυνατά στην γλυκιά του όψη.

Αφηρημένη, στέκομαι με την ματιά μου καρφωμένη στο πρόσωπο του, ώσπου στρέφω την ματιά μου μακριά του απότομα, όταν ανοίγει τα μάτια του ελαφρά. Παριστάνοντας πως δεν αντιλαμβάνομαι την ξύπνια, πλέον, παρουσία του, κρατάω την ματιά μου στο τοπίο με την χρυσαφένια άμμο μπροστά μου.

Μετά από ολόκληρα δευτερόλεπτα απόλυτης ησυχίας, ακούω τα βήματα του ενάντια στο κρύο πλακάκι του δωματίου και ύστερα την φωνή του, να απαντάει στο τηλέφωνο που άρχισε να κουδουνίζει ξανά σαν υστερικό.

Στρέφω ανά διάστημα την ματιά μου προς το μέρος του, καθώς δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενα του, διότι μιλάει πολύ σιγανά για να καταφέρω να τον ακούσω από εδώ έξω. Και στέκομαι μόνη στο μπαλκόνι με την αγωνία να αναβλύζει μέσα μου, απειλώντας να με κατασπαράξει.

Η φωνή του χάνεται στον χώρο και δεν ακούγεται τίποτα πια, από την στιγμή που κλείνει την πόρτα του μπάνιου. Κοιτάζω διακριτικά πίσω μου, αφήνοντας μία ανάσα, καθώς ένα ανεξήγητο βάρος στο στήθος μου, με εμποδίζει να χαλαρώσω το μυαλό μου. Αντίθετα, φέρνει απορίες και αμφιβολλίες στην επιφάνεια των σκέψεων μου και καθιστά αδύνατη κάθε προσπάθεια μου να τις διώξω μακριά μου.