One Last Time

//6//Εμπιστεύσου με//

{Νine days before}
Τα πόδια μου υποφέρουν, καθώς περπατάω πάνω στα πιο άβολα παπούτσια του κόσμου εξ αιτίας της Δάφνης. Αυτή και η φαϊνή της ιδέα να φορέσω ψηλοτάκουνες γόβες για να πάω για ποτό. Το ποτό και οι ιδέες του Φίλιππου. Γιατί κάθομαι ακόμα και ασχολούμαι μαζί τους;

Όπως και να 'χει, οι δρόμοι του νησιού είναι εξίσου όμορφοι την νύχτα. Το λιγοστό φως δημιουργεί μια ατμόσφαιρα χαλαρωτική σε συνδυασμό με τα άσπρα σπίτια στις άκρες των στενών δρόμων. Οι γαλάζιες λεπτομέρειες που στολίζουν σχεδόν τα πάντα, από σπίτια εως και μαγαζιά, θυμίζουν τον καλοκαιρινό ουρανό με το λαμπρό του γαλάζιο χρώμα.

Είναι τόσο όμορφα που δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ.

Διώχνω τις αρνητικές σκέψεις που εισέβαλαν στο μυαλό μου. Θα περάσω ωραία σήμερα. Πρέπει, έστω και για λίγο να διασκεδάσω πριν να είναι αργά. Ακόμα κι αν ο Αχιλλέας βρίσκεται στον ίδιο χώρο εγώ θα πρέπει να το ξεχάσω.

Την προηγούμενη μέρα ένιωσα πως ίσως δεν είναι τόσο κακός τελικά. Αλλά αποδείχτηκα λάθος για άλλη μια φορά, παρόλο που στην τελική πέρασε όλη την νύχτα στο ξύλινο πάτωμα. Πριν από αυτό ήμουν σίγουρη πως δεν θα απολαύσω ούτε ένα μικρό ποσοστό ύπνου, αλλά κατέληξα να κοιμάμαι καλύτερα από ποτέ.

Ήταν από τις λίγες φορές που δεν έβλεπα εφιάλτη στον ύπνο μου. Ήταν από τις λίγες φορές που κοιμόμουν εως αργά το πρωί. Ήταν από τις λίγες φορές που ξύπνησα νιώθοντας ξεκούραστη. Αναγεννημένη.

Βέβαια η διάθεση μου δεν διήρκησε πολύ. Όταν η ματιά μου έπεσε πάνω στον κοιμισμένο Αχιλλέα στο πλάι του κρεβατιού μου και τα χθεσινά γεγονότα τρύπωσαν στο μυαλό μου η διάθεση μου διαλύθηκε. Φυσικά και θα με έφερνε ως το κρεβάτι για να με κάνει να αισθανθώ χειρότερα.

Και φυσικά θα έκανα παράλογες σκέψεις και θα ήμουν πιο ευάλωτη από ποτέ μπροστά του γιατί είχα μόλις ξυπνήσει από έναν εφιάλτη. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ένιωθα ασφάλεια μέσα στην αγκαλιά του, καθώς και πως κανένας εφιάλτης δεν ακολούθησε τον προηγούμενο.

Όσο κι αν θέλω να απορρίπτω την πιθανότητα ότι οι εφιάλτες μου απομακρύνθηκαν λόγω της παρουσίας του πλάι μου, αυτή συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο μυαλό μου. Αλλά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Απλά δεν γίνεται.

Γιατί να γίνει;

Η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι ενοχές, επειδή κοιμήθηκε στο ξύλινο πάτωμα χθες το βράδυ εξ αιτίας μου. Από την άλλη είμαι χαρούμενη που δεν ανταλλάξαμε κουβέντα όλη μέρα. Από το πρωί που σηκώθηκα για να τον δω κοιμισμένο στο πάτωμα μέχρι και τώρα δεν αφήσαμε ούτε μια λέξη να πέσει στο κενό ανάμεσα μας.