One Last Time

//29//Μέχρι το τέλος//

10:42

Αλλάζω τηλεοπτικό σταθμό, πασχίζοντας να βρω κάτι πιο ευχάριστο από την επίκαιρη είδηση. Πρώτο θέμα σε κάθε δελτίο ειδήσεων.

"Το τέλος του κόσμου πλησιάζει."
"Παγκόσμια σύγχυση."
"Τα μεσάνυχτα αναμένεται η σύγκρουση του μετεωρίτη."
"Ειδικοί και επιστήμονες υποστηρίζουν..."

Και πολλά ακόμα που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω. Πατάω το κουμπί στο τηλεχειριστήριο για ακόμα μια φορά, αυτή τη φορά όμως για να μετατρέψω την χρωματιστή οθόνη σε μαύρη.

Ακουμπώ το τηλεχειρηστήριο στα πόδια μου. Στηρίζω το κεφάλι μου πάνω στα χέρια μου, ελπίζοντας πως αυτό θα κάνει κάποιο κομμάτι του πόνου να φύγει. Ελπίζοντας πως αν πιέσω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω θα ξυπνήσω και θα διαπιστώσω πως όλα ήταν ενα όνειρο.

Το κρεβάτι βουλιάζει στο πλευρό μου και αναπηδώ αιφνιδιασμένη. Υψώνω το κεφάλι μου και έρχομαι αντιμέτωπη με δύο καστανά ανήσυχα μάτια. Αναστενάζω με ανακούφιση και κατεβάζω ξανά το κεφάλι μου.

Δεν έχω την δύναμη να τον κοιτάξω τώρα. Όχι τώρα που αισθάνομαι τα πάντα μέσα μου να καταρρέουν. Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη για αυτό. Πίστευα πως είχα μάθει να διαχειρίζομαι τον πόνο της σκέψης, αλλά αυτή τη στιγμή ότι έχτισα γκρεμίζεται.

"Τόνια..." Ο γλυκός ψίθυρος του είναι σαν την τροφή που προσφέρεις σε ένα φοβισμένο αδέσποτο για να σε εμπιστευτεί. Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ.

Στρέφω το κεφάλι μου αργά, φοβισμένη να αντικρίσω τα μάτια του. Πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει μέσα στην παλάμη του, την ίδια στιγμή που σπρώχνει τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

"Θα είμαι μαζί σου." Υπόσχεται, με το βλέμμα καρφωμένο στα μάτια μου, τον τόνο της φωνής του σοβαρό και το άγγιγμα του ζεστό.

Κρατάω το χέρι του σφιχτά, εμποδίζοντας τον να το απομακρύνει. Το βλέμμα μου μαγεμένο από τα μάτια του αδυνατεί να ξεκολλήσει από πάνω τους.

"Μέχρι το τέλος;" Ρωτάω με κομμένη ανάσα, φωνή τρεμάμενη και μάτια που καίνε από τα δάκρυα που δεν γλιστράνε.

Γνέφει καταφατικά σέρνοντας το δάχτυλο του πάνω στο μάγουλο μου. "Μέχρι το τέλος." Επαναλαμβάνει, χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλα του την στεγνή επιφάνεια των χειλιών μου.

Η απόσταση μας μειώνεται, καθώς οι ματιές μας παραμένουν ενωμένες, μαγνητισμένες από την δύναμη των συναισθημάτων. Τα χείλη μας σφραγίζουν και ένα μαύρο πέπλο καλύπτει τα μάτια μου.