{Eight days before}
Είναι απίστευτο πως το ηλιοβασίλεμα μπορεί να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν έχει γνωρίσει ποτέ. Μέρη μαγικά. Μέρη γαλήνια. Μέρη όπου κανείς δεν βρίσκεται εκεί για να σε αποσπάσει από τον γαλήνιο παράδεισο.
Το κεφάλι μου πονάει από χθες το βράδυ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος και αναγκάστηκα να πιώ δυο παυσίπονα από το πρωί, δηλαδή μεσημέρι, και δεν κατάφεραν να διώξουν τον φριχτό πόνο. Το καλό είναι πως γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, αμέσως μόλις επέστρεψα στο τραπέζι μας για να μαζέψω τα πράγματα μου.
Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βρισκόμουν σήμερα αν δεν είχαμε φύγει εκείνη την στιγμή. Υποθέτω πως ο πόνος θα ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερος και θα αναγκαζόμουν να αρνηθώ την πρόταση του όμορφου σερβιτόρου.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την όρεξη να πάω σε ένα πάρτι με άτομα που δεν γνωρίζω και πόσο μάλλον μετά την χθεσινή νύχτα, όμως δεν θα ήταν καθόλου ευγενικό από μέρους μου να μην εμφανιστώ.
Εξάλλου, έμειναν οκτώ μέρες...
Ακούω την πόρτα του δωματίου να κλείνει, καθώς ο βρόντος αντηχεί στο μικρό δωμάτιο και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Το κεφάλι μου γυρίζει αυθόρμητα προς το εσωτερικό του δωματίου, όπου βλέπω την Δάφνη να διασχίζει τον μικρό διάδρομο αφήνοντας την τσάντα της μαλακά πάνω στο κρεβάτι.
Ο ήχος που κάνουν οι γόβες της, όταν τις αφήνει να πέσουν από τα πόδια της σχεδόν σκίζει τα τύμπανα των αυτιών μου. Είμαι ήδη αρκετά ευαίσθητη με τον πονοκέφαλο, που ακόμα και ο παραμικρό ήχος επιδεινώνει την κατάσταση μου.
"Γεια σου." Τραγουδάει μόλις περνάει από την ανοιχτή τζαμόπορτα στο μπαλκόνι και της χαμογελάω, καθώς πέφτει εξαντλημένη αλλά χαμογελαστή στον μικρό καναπέ δίπλα μου.
"Καλώς την ερωτευμένη..." Την πειράζω γελώντας και παίρνω μια θέση δίπλα της παρατηρώντας την να στριφογυρίζει τα μάτια της.
"Δεν είμαι ερωτευμένη." Με κοιτάζει έντονα θέλοντας να κάνει την άρνηση της κατανοητή, αλλά η έκφραση μου δηλώνει την δυσπιστία μου πεντακάθαρα. "Απλά μου αρέσει." Προσθέτει αντικρίζοντας την αντίδραση μου στην άρνηση της.
"Ό,τι πεις." Ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα και μεταφέρω το βλέμμα μου στον ήλιο, ο οποίος οδηγείται αργά στην δύση γεμίζοντας τον ουρανό με πανέμορφα χρώματα.
Ξέρω την Δάφνη καλά και ένα πράγμα που έμαθα από την αρχή της φιλίας μας είναι πως δεν δένεται εύκολα με ανθρώπους. Είναι η κοπέλα που θα περάσει από πολλούς άντρες, πολλούς πλατωνικούς έρωτες, ώσπου να οδηγηθεί στον πραγματικό και μοναδικό. Και γνωρίζοντας την τόσο καλά, μπορώ να δηλώσω πως πρώτη φορά την βλέπω ευτυχισμένη δίπλα σε κάποιον άλλον. Πρώτη φορά λάμπει από χαρά δίπλα σε εκείνον που η καρδιά της επέλεξε να λαχταρά.
VOUS LISEZ
One Last Time
Roman pour Adolescents"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
