Μετά την κοπή της τούρτας, ο κόσμος βρίσκεται σκόρπιος σε κάθε γωνιά του μαγαζιού σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα. Εγώ πάλι επιστρέφω στο μπαρ, ελπίζοντας να βρω τον όμορφο σερβιτόρο εκεί, αλλά οι ελπίδες μου καταρρέουν όταν δεν καταφέρνω να τον εντοπίσω. Απογοητευμένη, αφήνω μια ανάσα και στρέφω το σώμα μου, ξεκινόντας την βόλτα μου στο μαγαζί, έτσι ώστε να πέσω πάνω στην Δάφνη εντελώς σκόπιμα.
Τελικά, πέφτω πάνω στον Ιάσωνα. Αυτόν τον όμορφο σερβιτόρο με τα γαλάζια μάτια και την ακαταμάχητη γοητεία. Μόλις τον βλέπω μπροστά μου, ορμάω στην αγκαλιά του, χωρίς να γνωρίζω την αιτία που κρύβεται πίσω από την έντονη ανάγκη που ένιωσα να πραγματοποιήσω μία τέτοιου είδους κίνηση. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου αστραπιαία, πιθανόν για να με σταθεροποιήσουν, αλλά η οικειότητα της κίνησης αναγνωρίζεται από την καρδιά μου.
Ανασαίνω βαθιά, απολαμβάνοντας τα δευτερόλεπτα μέσα στην αγκαλιά του, ώσπου η συνειδητοποίηση με χτυπάει απρόσμενα.
Με βιαστικές κινήσεις απομακρύνομαι, τοποθετώντας μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Αισθάνομαι τα δάχτυλα μου να τρέμουν από την νευρικότητα, καθώς σηκώνω το βλέμμα μου από το έδαφος για να ρίξω μια ματιά γύρω μου. Ανακουφίζομαι, όταν δεν εντοπίζω την Δάφνη στο πλησιέστερο οπτικό μου πεδίο, αλλά η ανάσα μου κόβεται στην διαπίστωση πως τα καστανά του μάτια είναι καρφωμένα πάνω μου.
Γυρίζω το κεφάλι μου γρήγορα μπροστά, φέρνοντας με αντιμέτωπη με το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο του Ιάσωνα. Το βλέμμα του περιπλανιέται αναποφάσιστο στο πρόσωπο μου, αλλά εγώ απλά τον κοιτάζω προσπαθώντας να αγνοήσω τον κόμπο στο στομάχι μου και το ακατάπαυστο ρίγος, που ένα βλέμμα μακρινό μου προκαλεί.
"Γεια και σ' εσένα." Η φωνή του σπάει την σιωπή, όπως ακριβώς μπορεί να σπάσει κι ο πάγος, με ένα γλυκό και αληθινό γέλιο.
Χαμογελάω, ελαφρώς αμήχανα, κάνοντας μια μικρή απόπειρα να τον ακολουθήσω στο γέλιο, χωρίς καμία επιτυχία. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει και τώρα πια δεν νομίζω πως μπορεί να το καταλάβει. Εκτός κι αν το πρόσωπο μου είναι όσο κόκκινο είναι και το δικό του. Τότε θα χρειαστεί να αναθεωρήσω...
Έχει μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Την μια στιγμή είναι γλυκός και ντροπαλός και την ακριβώς επόμενη είναι γοητευτικός και ακαταμάχητος. Γνωρίζει πως να συμπεριφέρεται σε μια κοπέλα και γνωρίζει πως να μαγεύει την κοπέλα αυτή απλά κοιτώντας την. Ακόμα, φαίνεται να γνωρίζει πως να ντροπιάζεται ή πως να τον ντροπιάζουν έστω και καταλάθος. Δεν το είχα σκοπό...Αυτός φταίει που μου εκπέμπει μια οικειότητα!
ESTÁS LEYENDO
One Last Time
Novela Juvenil"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
