Ένας χτύπος ακούγεται από την άλλη άκρη του δωματίου. Τοποθετώ δύναμη στα χέρια μου για να σηκώσω το σώμα μου, αλλά σταματάω μόλις ακούω την φωνή της Δάφνης.
"Πάω εγώ!" Ο ενθουσιασμός στην φωνή της προδίδει το ποσοστό της χαράς της για τη νύχτα που αναμένεται να περάσουμε.
Ρίχνω ξανά το σώμα μου πάνω στον καναπέ. Η θέα του ηλιοβασιλέματος από το μπαλκόνι του δωματίου μας είναι σαγηνευτική. Τα βλέφαρα μου αρχίζουν να πεταρίζουν, καθώς η κούραση αρχίζει να με καταβάλει πριν οι φωνές από την άλλη άκρη του δωματίου την διώξουν μακριά μου.
Ήξερα από την αρχή ότι δεν επρόκειτο να περάσουμε μια μέρα μακριά τους, αλλά ήλπιζα πως θα ήταν μόνο η φαντασία μου. Τώρα όμως βρίσκονται στο δωμάτιο μας, για την υπέροχη βραδυά ταινίας που ο Φίλιππος μαζί με την Δάφνη διοργάνωσαν και δεν ρώτησαν καν αν θέλω να συμμετάσχω.
Προβλέπεται μεγάλη νύχτα.
"Πού είναι ο Αχιλλέας;" Η φωνή της Δάφνης τραβάει την προσοχή μου, και δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελο που χαράζεται στα χείλη μου.
Δεν είναι εδώ!
Το μυαλό μου αρχίζει να διοργανώνει το καλύτερο πάρτυ, τρέχοντας από την μια άκρη στην άλλη για να μαζέψει μπαλόνια και σερπατίνες που περίσσεψαν από τις απόκριες, μέχρι που μια φωνή το σταματάει.
"Εδώ είμαι." Ακούω την φωνή του από μακριά και τα μπαλόνια αμέσως ξεφουσκώνουν και αρχίζουν να αιωρούνται στο κεφάλι μου.
Γυρίζω απογοητευμένη το κεφάλι μου προς την θάλασσα που απλώνεται μπροστά μου, αγνοώντας τις ομιλίες που όλο και πλησιάζουν με την συνοδεία βημάτων. Μια ανάσα αγανάκτισης πέφτει από τα χείλη μου, όταν βλέπω την Δάφνη να μην κάθεται δίπλα μου και τον Φίλιππο να κάθεται ακριβώς δίπλα της. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Αχιλλέας θα καθίσει δίπλα μου.
Έλεος.
Το στρώμα του καναπέ δίπλα μου βουλιάζει, κάνοντας εμφανή την παρουσία του στον ίδιο χώρο. Η ματιά μου έχει κολλήσει πάνω στην Δάφνη, η οποία δεν έχει γυρίσει να με κοιτάξει. Παρόλα αυτά είμαι χαρούμενη για εκείνην και δεν μπορώ να την στεναχωρήσω, δεν θα το άντεχα. Ακόμα, το γεγονός ότι αυτοί οι δυο κάθονται μαζί και μιλάνε μου αποσπά την προσοχή από την ύπαρξη του Αχιλλέα.
Μετά από αρκετή ώρα, την στιγμή που τα μάτια μου αρχίζουν να κλείνουν και ο ύπνος με πλησιάζει, ένας δυνατός ήχος με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δεν είχα διαπιστώσει το πότε βάλανε την ταινία, ούτε το πότε εκείνη άρχισε. Αν δεν κάνω λάθος βρίσκεται στην μέση και ίσως να μην είναι η πρώτη ταινία που έχουν δει.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
