Το φως του μεσημεριανού ηλίου ακολουθεί την δύση, καθώς αντανακλά το χρυσαφί του χρώμα ενάντια στην επιφάνεια της γαλαζοπράσινης θάλασσας. Ο ουρανός χρωματίζεται πάνω από τα κεφάλια μας με χρώματα ζεστά, χρώματα που αντιπροσωπεύουν το ηλιοβασίλεμα και κόβουν την ανάσα.
Δύο καστανά μάτια, βυθισμένα και αναμυγμένα με τα χρώματα του ουρανού, εγκλωβίζουν τα μάτια μου στην ομορφιά τους. Δύο καστανά μάτια, που κλέβουν την καρδιά από το σώμα μου και την τοποθετούν μέσα στην ζεστασιά των χεριών του. Δύο καστανά μάτια, λαμπερά και μαγεμένα, να εστιάζουν στα δικά μου προκαλώντας μου ταχυπαλμία.
Τα μάτια του. Αυτά τα καστανά μάτια, που όσες φορές και να τα κοιτάξω δεν θα βαρεθώ ποτέ, διότι πάντα αυτά τα μάτια θα κρύβουν κάτι πίσω τους. Κάτι, που δεν θα βαρεθώ ποτέ να αναζητώ, γιατί τίποτα ποτέ δεν παραμένει ίδιο. Και το να ανακαλύπτεις τι κρύβεται πίσω από τα συγκεκριμένα μάτια, είναι ένα ακατόρθωτο κατόρθωμα.
Κάτω από τα πόδια μας, τα λευκά, γραφικά σπίτια με τα γαλάζια παραθυρόφυλλα, στολίζουν περήφανα το νησί, καθώς προσφέρουν μία ιδιαίτερη ομορφιά στην θέα του πολύχρωμου ουρανού και της απέραντης θάλασσας. Μία θέα που σου κλέβει το οξυγόνο, όπως και το άγγιγμα του, πάνω στο ακάλυπτο δέρμα του μηρού μου.
Ανατριχιάζω ανεξέλεγχτα, όπως πάντα όταν βρίσκεται κοντά μου. Το ρίγος με διαπερνά σαν τον δυνατό χειμερινό αέρα, για τον οποίο δεν υπάρχει χώρος τον Ιούλιο, κι όμως βρίσκεται εδώ και λυσομανάει κάτω από το ευαίσθητο δέρμα μου. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, καθώς είναι αδύνατον να αγνοήσει την παρουσία του, διότι εκείνη γίνεται αισθητή φέρνοντας τα πάνω κάτω στον εσωτερικό μου κόσμο.
Αναστρέφοντας τα όλα όσα γνώριζα ως τώρα. Όλα όσα πίστευα για τις τελευταίες μέρες της ζωής μου. Ποίος να μου το' λεγε πως θα ένιωθα τον έρωτα; Δεν θα τον πίστευα, όχι. Ήθελα φυσικά να ζήσω την δική μου ιστορία αγάπης, αλλά δεν πίστευα πως θα προλάβαινα να την ζήσω. Ειδικά πριν από λίγες μέρες που έγινε γνωστό ότι το τέλος είναι μονάχα δέκα μέρες μακριά.
Αλλά τα πράγματα πήραν άλλη τροπή και τώρα πια είμαι ερωτευμένη με εκείνον που θεωρούσα μεγαλύτερο μου εχθρό...
"Κοίτα εκεί!" Η φωνή του με ξυπνάει από τον λήθαργο μου και τα μάτια μου, ανοιχτά, εντοπίζουν το πρόσωπο του φωτισμένο από τα χρώματα του ουρανού, να μοιάζει πιο μαγικό και όμορφο από το ίδιο το ηλιοβασίλεμα.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
