"Αδιέξοδο." Ξεφυσάει φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, για να διαπιστώσει ότι δεν βγάζει πουθενά. "Σου είπα πως έπρεπε να στρίψουμε δεξιά, αλλά δεν με άκουγες." Περνάει από δίπλα μου κατηγορώντας με για κάτι το οποίο δεν έκανα ποτέ και απομακρύνεται για να βγει από το στενό δρομάκι που μας έβαλε.
"Εσύ δεν άκουσες εμένα, όταν σου έλεγα να πάμε δεξιά." Αντεπιτίθεμαι με φωνή δυνατή, καθώς τον ακολουθώ, περπατώντας λίγα μέτρα πιο πίσω του.
Νιώθοντας εκνευρισμένη από τις συνεχής κατηγορίες του, ανασαίνω βαθιά προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, έτσι ώστε να μην μπω στην φυλακή εξ αιτίας του.
Καθώς, πασχίζω να παραμείνω ψύχραιμη, χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους για την διατήρηση της ψυχραιμίας μου και μετρώντας εως το δέκα, πέντε φορές, βλέπω το κεφάλι του να γυρίζει και τα μάτια του στέκονται πάνω στα δικά μου με μία ύπουλη λάμψη που με ακινητοποιεί.
"Νομίζω πως δεν πήρες αρκετή δόση από το αντίδοτο μου." Ένα στραβό χαμόγελο συνοδεύει τον πονηρό τόνο της φωνής του μου προκαλεί ταχυπαλμία, καθώς τον βλέπω να κάνει μεταβολή και να με πλησιάζει αργά.
Με την ανάσα μου να παγιδεύεται στο βάθος του λαιμού μου και το σώμα μου να παγώνει στην θέση του, βλέποντας τον να πλησιάζει με το πονηρό βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου, τον αφήνω να πλησιάζει. Όχι επειδή θέλω να με πλησιάζει, αλλά επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για να τον εμποδίσω.
Η καρδιά μου χτυπά δυνατά και γρήγορα κάτω από το στήθος μου και αισθάνομαι τόσο ευάλωτη όσο πλησιάζει κι εγώ στέκομαι ακίνητη, σαν να έχω κολλήσει στην καυτή άσφαλτο.
Οι παλμοί μου χάνονται, μόλις η ανάσα του προσγειώνεται στο πρόσωπο μου χωρίς να το καταλάβω. Το άρωμα του τρυπάει την όσφρηση μου και τα μάτια μου μαγνητίζονται στο καστανό χρώμα των ματιών του, από όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή. Τα δάχτυλα του αγγίζουν το πιγούνι μου αμυδρά, προκαλώντας ένα ρίγος στην σπονδυλική μου στήλη και το σώμα μου αναριγεί αυτομάτως στην επαφή.
"Μάλλον θα πρέπει να κάνουμε μία επανάληψη..." Ψιθυρίζει, καθώς τα χείλη του ανοίγουν αμυδρά, σχεδόν αγγίζοντας τα δικά μου με την αναπνοή του να χαϊδεύει την επιφάνεια τους στέλνοντας κύματα ηλεκτρισμού σε ολόκληρο το σώμα μου.
Τα μάτια του παρακολουθούν τα δικά μου, ενώ τα χείλη του σχηματίζουν ένα στραβό χαμόγελο και τα δάχτυλα του διασχίζουν το περίγραμμα του προσώπου μου, ώστε να σπρώξουν μία τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Έπειτα, η απαλή αφή τους ενάντια στο δέρμα μου, ακολουθεί την κατήφορο, διασχίζοντας τον λαιμό μου και σταματώντας στην βάση του.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
