One Last Time

//24//Κακή επιλογή//

"Έτσι θα κοιμηθείς;" Η φωνή του Αχιλλέα ηχεί πίσω μου, γεμάτη απορία, καθώς μπαίνω στο δωμάτιο με γρήγορο βήμα, νιώθοντας το κορμί μου να φλέγεται και το βλέμμα του να το ακολουθεί.

Πριν προλάβω να απαντήσω στην ερώτηση του, το σώμα του περνάει μπροστά από το δικό μου και με ένα ακραίο άλμα, προσγειώνεται στο στρώμα του ενός κρεβατιού. Ο ξύλινος σκελετός του κρεβατιού τρίζει στην απότομη ελεύθερη πτώση του Αχιλλέα στο κρεβάτι, αλλά ο ίδιος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, πόσο μάλλον να ανησυχεί για την κατάσταση του κρεβατιού. 

Σε αντίθεση με εμένα, που η φαντασία μου τον απεικόνισε να πέφτει από το σπασμένο κρεβάτι, προτού συνέλθω και διαπιστώσω πως το μυαλό μου παίζει ύπουλα παιχνίδια. 

Στριφογυρίζω τα μάτια μου, δήθεν αδιάφορα, καθώς απομακρύνομαι από το κρεβάτι στο οποίο έχει ξαπλώσει έχοντας τοποθετήσει το κεφάλι του πάνω στα σταυρωμένα χέρια του. Τον βλέπω να με κοιτάζει επίμονα, καθώς αφήνω το σώμα μου να καθίσει στο διπλανό κρεβάτι και εκείνος όταν αντικρίζει το ερωτηματικό απορίας στο βλέμμα μου, χαμογελάει παιχνιδιάρικα. 

"Κακή επιλογή, Τόνια." Κουνάει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά, καθώς το βλέμμα του καλύπτεται από ένα πέπλο απογοήτευσης. Τα μάτια του, μοιάζει να αποφεύγουν το πρόσωπο μου και αισθάνομαι την καρδιά μου να απορεί φοβισμένη αυξάνοντας τους χτύπους της, ενώ περιμένω με αγωνία να συνεχίσει την πρόταση σου. 

"Με κάνεις να νιώθω άσχημα, διότι δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς με αυτό το σούπερ σέξυ φόρεμα, ενώ εγώ θα κοιμάμαι σαν αγγελούδι με τα άνετα ρουχαλάκια μου." Εξακολουθεί να χρησιμοποιεί εκείνον τον τόνο απογοήτευσης στην φωνή του, καθώς ανασηκώνει τον κορμό του από το στρώμα του κρεβατιού, για να μπορέσει να τραβήξει το λευκό ύφασμα της μπλούζας του πάνω από το κεφάλι του. 

Ο λαιμός μου στεγνώνει και μένω άφωνη, καθώς δεν περίμενα να κάνει τίποτα τ'ετοιο αυτή τη στιγμή. Η θερμοκρασία του δωματίου αυξάνεται απότομα, όταν αποτυγχάνω να κρατήσω τα μάτια μου μακριά από το εκπληκτικά γυμνασμένο κορμό του και η καρδιά μου χτυπά ανεξέλεκτα κάτω από το στήθος μου, στην όψη ενός ακαταμάχητου, μα ταυτόχρονα αξιολάτρευτου χαμόγελου. 

"Μάλλον χωρίς ρούχα." Διορθώνει τον εαυτό του, χαμογελώντας στραβά, με τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου και τα δάχτυλα του να χτενίζουν προς τα πίσω τα πυκνά μαλλιά του.