One Last Time

//30//Δεν θέλω να σε χάσω//

Παρακαλώ, καθίστε αναπαυτικά με μια ζεστή κουβερτούλα. Φροντίστε να είσαστε μόνοι σας στον χώρο, μαζί με ένα πακέτο(ή παραπάνω) χαρτομάντιλα και μακριά...ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙΑ!
Απολαύστε!
______________________________________________________
21:53

Έχει περάσει κάποια ώρα από την στιγμή που αφήσαμε πίσω μας το πάρτι και αρχίσαμε να διασχίζουμε τα δίχως τελειωμό σοκάκια του νησιού. Πιασμένοι χέρι χέρι, να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον άνα διάστημα με ένα χαμόγελο, σχεδόν μελαγχολικό.

Η σιωπή που κυριαρχεί ανάμεσα μας εκφράζει όσα τα λόγια μόνα τους δεν θα μπορούσαν. Τα συναισθήματα μας επικοινωνούν μεταξύ τους χωρίς φωνή. Μόνο με συναίσθημα που κάνει τις καρδιές μας να αισθάνονται η μία την ζεστασιά της άλλης.  

Τα λόγια είναι περιττά. Είναι υπερβολές που με ευκολία βαστάνε όπλα πολυβόλα και στοχεύουν στην καρδιά. Οι καλύτεροι και οι χειρότεροι φίλοι του ανθρώπου. 

Τα βήματα του σταματάνε και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του εξεταστικά. Τα μάτια του όμως κοιτάζουν ευθεία μπροστά, περιπλανιούνται πάνω σε ένα κτίριο ψηλό που με την πρώτη ματιά φαντάζει εγκαταλελειμένο.

"Χαθήκαμε;" Τον ρωτάω δευτερόλεπτα αργότερα, σφίγγοντας το χέρι του περισσότερο μέσα στην λαβή μας για να του κεντρίσω την προσοχή.

Γελάει με την απάντηση μου και καταλαβαίνω πως η προσοχή του βρίσκεται πάνω μου. Σηκώνω το κεφάλι μου και με απορία περιμένω να κατανοήσω την αντίδραση του. Στρέφεται προς το μέρος μου, το φρύδι του ανασηκωμένο. "Αλήθεια;" 

Σηκώνω τους ώμους απολογητικά με ένα χαμόγελο, ως απάντηση στην ερώτηση του και ακουμπώ το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του. "Φτάσαμε." Μου ανακοινωνεί με βραχνή φωνή. 

Προτού προλάβω να αντιδράσω ο Αχιλλέας με τραβάει, ψιθυρίζοντας μου να τον ακολουθήσω. Με αργά βήματα περνάμε κάτω από την είσοδο του κτιρίου με την ξεχαρβαλωμένη πόρτα. Οι τσιμεντένιοι, γκρίζοι τοίχοι είναι βαμένοι από τους διάφορους καλλιτέχνες με σπρέυ. Μέσα στο σκοτάδι διάφορα χρώματα γίνονται διακριτά στην όραση μου.

Τον ακουλουθώ εξετάζοντας τον χώρο με προσοχή. Σχεδόν σκοντάφτω σε ένα σκαλί, καθώς το βλέμμα μου στεκόταν στην οροφή από όπου διαπίστωνω πως η κατασκευή του κτιρίου δεν είναι ολοκληρωμένη. 

Ο Αχιλλέας στέκεται στο πλάι μου, με βοηθάει να ανέβω στην σκάλα καθώς αρχίζω να έχω αμφιβολίες σχετικά με την καταλληλότητα του κτιρίου. Ίσως είναι επικίνδυνο να ανέβουμε ακόμα πιο πάνω...