Ησυχία σκεπάζει το απέραντο μαύρο του ουρανού. Μία ησυχία που αποπνέει ασφάλεια, καθώς βρίσκομαι ανάμεσα στα χέρια του. Βυθισμένη στην αγκαλιά του. Την αγάπη μου για εκείνον. Να εύχομαι να μην αποχωριστώ ποτέ αυτή τη ζεστασιά. Τον ήχο της καρδιάς του δίπλα στην δική μου.
Να εύχομαι να μην τον αποχωριστώ ποτέ.
Ακόμα κι αν γνωρίζω πως σύντομα θα αναγκαστώ να τον αποχωριστώ, όπως και οτιδήποτε άλλο γνώρισα όσο βρισκόμουν στην ζωή. Ακόμα κι αν γνωρίζω πως σε τρεις μέρες ο κόσμος θα χαθεί και μαζί του κι εγώ.
Αλλά η αγάπη μου για εκείνον δεν θα μπορέσει να χαθεί, όταν η καρδιά μου πάψει να χτυπά.
Αισθάνομαι τα βλέφαρα μου να βαραίνουν από την κούραση, καθώς οι χτύποι της καρδιάς του με νανουρίζουν. Εστιάζοντας τα νυσταγμένα μάτια μου στην βραδινή θάλασσα, αφήνομαι στην ξαφνική γαλήνη, η οποία δεν υπέκυψε στον κατακλυσμό που προηγήθηκε.
Οι δείκτες του ρολογιού κάνουν τον κύκλο τους ξανά και ξανά, καθώς ο χρόνος κυλάει με τον ίδιο απαράλλαχτο ρυθμό παρόλα που όλα μοιάζουν παγωμένα. Τα πάντα μοιάζουν ακινητοποιημένα, σαν χιονονιφάδες που αιωρούνται στον γκρίζο, χειμερινό ουρανό.
Κι ενώ το συναίσθημα της στασιμότητας που προσφέρει, είναι απερίγραπτο, συνειδητοποιώ πως το μυαλό μου εύχεται ο χρόνος να πάγωνε εδώ και τώρα.
Με εμένα να βρίσκομαι στην θέρμη της αγκαλιάς του. Με το άρωμα του να περιτριγυρίζει τις σκέψεις μου. Με τα ακροδάχτυλα του να τρελαίνουν το κορμί μου. Με την καρδιά μου μέσα στις παλάμες του, καθώς απλώνω τα χέρια μου διστακτικά για να κρατήσω την καρδιά του.
Προσεκτικά, υπομονετικά, στέκομαι μέσα στην αγκαλιά του, μη θέλοντας να σπάσω κανένα από τα ραγισμένα του κομμάτια. Θέλοντας να κερδίσω την απόλυτη εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη που θα οδηγήσει την καρδιά του στις παλάμες μου.
Σε ένα ζευγάρι χέρια, τα οποία θα την καλωσορίσουν με πολλή αγάπη, αν όχι όλη όση φωλιάζει στην καρδιά μου.
Αυτό χρειάζεται. Αγάπη. Αγάπη και αφοσίωση. Αυτά που δύο άτομα δεν είχαν την δυνατότητα να του δώσουν. Αυτά που του λείπουν και είμαι διατεθειμένη να του δώσω, εφόσον μου δώσει την άδεια να φροντίσω τις πληγές του.
Όπως ακριβώς κι εκείνος φρόντισε τις δικές μου πληγές.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως καταλήξαμε σε αυτό το σημείο. Πριν λίγες μέρες πίστευα πως δεν θα μπορέσει τίποτα να μας φέρει κοντά. Και τώρα μας κοιτάω και σκέφτομαι πως ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
