"Ενοχλώ;" Το αίμα παύει να ρέει στις φλέβες μου, μόλις η φωνή του ηχεί στα αυτιά μου και η θολή μου όραση καθαρίζει.
Ο Αχιλλέας στέκεται μπροστά μου, με τα μάτια του να βγάζουνε φωτιά, καθώς στοχεύουν μια εμένα και μια τον όμορφο Ιάσωνα. Ξεροκαταπίνω, αλλά ξαφνικά, θυμάμαι πως υποτίθεται ότι δεν θα εμφανιζόταν μπροστά μου σήμερα, συγκεκριμένα σε αυτό το πάρτι.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Η απορία που βασανίζει το κεφάλι μου, εκτίθεται στον αέρα ανάμεσα μας προκαλώντας ένα παχύ στρώμα ηλεκτρισμού, το οποίο δεν είμαι ικανή να αισθανθώ.
"Φυσικά και ενοχλώ!" Αγανακτισμένος, κοιτάζει το ταβάνι περνώντας το δεξί του χέρι μέσα στα μαλλιά του, τα δάχτυλα του να τρέχουν ανάμεσα τους.
"Πάντα ενοχλείς." Μουρμουράω στριφογυρίζοντας τα μάτια μου και εισπράττω το γέλιο του Ιάσωνα ως ανταμοιβή για τα αληθοφανές σχόλιο μου. "Εννοώ πως, περίμενα να μην σε βρω εδώ, γιατί είχα πει στην Δάφνη πως η σημερινή βραδυά είναι βραδυά για δύο." Το αλκοόλ που κυλάει στις φλέβες μου, με κάνει να εξηγώ πράγματα τα οποία δεν θα έπρεπε.
"Βραδυά για δύο;" Ρωτάει ανασηκώνοντας το φρύδι του ψηλά, ενώ το βλέμμα του περιεργάζεται τον Ιάσωνα και στην συνέχεια εμένα. "Για εσάς τους δύο;" Τα μάτια του αναζητούν τα δικά μου και κλειδώνουν στην οπτική μας επαφή, ενώ αισθάνομαι την ανάσα μου να επιβραδύνει.
"Ο-Όχι." Ο λιγοστός αέρας παγιδεύει τις λέξεις στο στόμα μου. "Βραδυά για εμένα και την καλύτερη μου φίλη," Διευκρινίζω και αν δεν ήμουν όσο μεθυσμένη είμαι, θα ορκιζόμουν πως η απάντηση μου τον ανακούφισε. "Η οποία έχει εξαφανιστεί." Συμπληρώνω κοιτώντας γύρω μου, καθώς η φωνή μου χάνεται στο λιγοστό, θαλασσινό αεράκι.
"Η φίλη σου έφυγε πριν λίγο με τον Φίλιππο. Το πάρτι δεν ήταν αρκετά διασκεδαστικό για αυτούς τους δύο και υποθέτω πήγαν να διασκεδάσουν." Σηκώνει τους ώμους του αδιάφορα κι εγώ αφήνω ένα μικρό γελάκι, με την σκέψη πως η κολλητή μου με αγνοεί να σκαλίζει τον δρόμο προς το μυαλό μου.
"Εγώ περνάω πολύ ωραία." Χαμογελάω, έχοντας διώξει τις αρνητικές σκέψεις από το βάθος του μυαλού μου, καθώς πλησιάζω το μπουκάλι στα χείλη μου μόνο για να διαπιστώσω πως είναι άδειο.
Κατσουφιάζω στιγμιαία και σηκώνω το κεφάλι μου ακόμα πιο ψηλά, για να βεβαιωθώ πως δεν έχει μείνει ούτε μια σταγόνα στο πάτο του μπουκαλιού. Ένα χαχανητό διασχίζει τον χώρο και καταλαβαίνω πως είναι αυτό του Ιάσωνα. Τώρα φαίνεται πολύ πιο μεθυσμένος, υποθέτω ξεπέρασε το όριο του.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
