"Δεν σε ρώτησα." Η απάντηση μου τον ταράζει, το βλέπω στα μάτια του και το αισθάνομαι στα χέρια του που τρέμουν γύρω από τους καρπούς μου.
Μεταφέρει τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου παγιδεύοντας και τους δυο καρπούς μου στο ένα του χέρι. Το ελεύθερο χέρι του ταξιδεύει στα μαλλιά του, όπου και μπλέκεται με τις ελαφρές του μπούκλες. Τον έφερα στο σημείο να τραβάει τα μαλλιά του από τον θυμό του και το διασκεδάζω.
"Καλά θα κάνεις να βάλεις την γλώσσα μέσα σου, γιατί δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα." Τα μάτια του συναντούν τα δικά μου ξανά, ψάχνοντας για κάποιου είδους φόβου, όμως δεν τον φοβάμαι.
"Με απειλείς;" Ρωτάω παριστάνοντας την έκπληκτη, ενώ τραβάω το κάτω χείλος μου ανάμεσα στα δόντια μου για να κρύψω το χαμόγελο που παλεύει να εμφανιστεί.
Τα μάτια του αποχωρίζονται τα δικά μου και οδηγούνται στα χείλη μου, όπου το βλέμμα του μαγνητίζεται από την κίνηση μου.. Τον κοιτάζω περίεργη, καθώς εστιάζει την ματιά του στην δική του ανασαίνοντας βαριά.
"Δεν βλέπω να σε ενοχλεί." Σηκώνει το φρύδι του αγνοώντας το ένστικτο που τον οδηγεί να κοιτάξει τα χείλη μου.
Χαμογελάω σε μια, αποτυχημένη θα έλεγα, προσπάθεια να σταματήσω τον θυμό που βράζει στο αίμα μου.
"Αχιλλέα;" Μου είναι δύσκολο να αναγνωρίσω την φωνή μου, καθώς το φίλτρο από το οποίο πέρασε την μετέτρεψε στην φωνή ενός μικρού κοριτσιού που προσπαθεί να πείσει τους γονείς του να του πάρουν αυτό που θέλει.
Τα μάτια του ανιχνεύουν το πρόσωπο μου με προσοχή, παραξενεμένος από την αλλαγή μου, τόσο όσο και εγώ η ίδια, καθώς αφήνει ένα μικρό μουγκρητό για να με παροτρύνει να συνεχίσω.
"Δεν πας στο διάολο λέω εγώ;" Καταφέρνω να τραβήξω τα χέρια μου από την λαβή του και τον σπρώχνω από πάνω μου εξασφαλίζοντας μια απόσταση ασφαλείας.
Οι καπνοί που βγαίνουν από τα αυτιά του είναι κάτι παραπάνω από δείκτης του θυμού που αναβλύζει μέσα του, σαν ηφαίστειο που ετοιμάζεται να εκραγεί. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσω το χαμόγελο υπερηφάνειας μου να εμφανιστεί, έτσι προσπαθώ να το κρύψω όσο καλύτερα μπορώ.
"Δεν πρόκειται να ανεχτώ την συμπεριφορά σου άλλο πια." Ανακοινώνω έχοντας υψώσει την φωνή μου, για να γίνω κατανοητή.
Τα χείλη του ανοίγουν ελάχιστα, καθώς με κοιτάζει με ένα ύφος απροσδιόριστο. Στρέφω την παλάμη μου μπροστά του νεύοντας του να μην με διακόψει τώρα.
YOU ARE READING
One Last Time
Teen Fiction"Υποθέτω πως ήρθε το τέλος..." η φωνή του τρέμει, καθώς με κοιτάζει με τα λαμπερά, απο τα δάκρυα, μάτια του. "Υποθέτω..." τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου, ενώ προσπαθώ να αψηφήσω τον κόμπο στον λαιμό μου. "Σ'αγαπώ" ενώνει τα χείλη μας γλυκά κρατώντ...
