One Last Time

//14//Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο//

{Six days before}
Τα δάκρυα προσγειώνονται στο δέρμα των χεριών μου, τα οποία έχουν τυλιχτεί σφιχτά γύρω από τα γόνατα μου, καθώς κάθομαι στο κρύο πλακάκι του πατώματος. Η πλάτη μου στηρίζεται στην ξύλινη επιφάνεια της πόρτας και το κεφάλι μου χτυπάει ελαφρά πάνω της, ενώ ο ψίθυρος που γλίστρησε από τα χείλη του στοιχειώνει την ακοή μου.

Η φωνή του παίζει ακόμα στο μυαλό μου, σαν ηχογραφημένη και επαναλαμβάνεται σαν χαλασμένη κασέτα. Τα μάτια μου δεν επιτρέπουν την όραση μου να παραμείνει καθαρή, καθώς αφήνουν τα δάκρυα να πέφτουν και να ποτίζουν τους πόρους του δέρματος μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει με ραγδαία ταχύτητα, κάθε δευτερόλεπτο μία διαφορετική σκέψη με απασχολεί, ώσπου να επιστρέψει ξανά στον ήχο της καληνύχτας από τα δικά του χείλη.

Τα χείλη, που πριν λίγο μόνο γεύτηκα για πρώτη φορά.

Γνωρίζω καλά πως αυτό το πρώτο φιλί δεν σήμαινε τίποτα, κι όμως δεν το μετανιώνω. Όλες οι πεταλούδες φτερουγίζουν ακόμα στο στομάχι μου, στην αίσθηση των χειλιών του, που φάνταζαν με το άγγιγμα ενός αγγέλου πάνω στο δέρμα μου. Ένα άγγιγμα που έδινε ζωή στα κύτταρα μου. Ένα άγγιγμα που έφτασε μέχρι την ψυχή μου.

Δάκρυα κυλάνε ορμητικά στο κλείσιμο των ματιών μου, καθώς το μυαλό μου σταματάει σε μια διακλάδωση, όπου καμία πινακίδα δεν βρίσκεται εκεί για να το καθοδηγήσει. Ένας δρόμος θα κάνει το φως που συντελέσει στην ψυχή μου να εξαπλωθεί, ένας άλλος θα ρίξει το μαύρο πέπλο πάνω στο φως της ανατολής για να το εξολοθρεύσει.

Αλλά δεν μπορείς να ακολουθήσεις ταυτόχρονα και τις δυο διαδρομές, χωρίς να χωριστείς στα δύο.

Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν έχουν σταματήσει να τρέχουν, σαν την εγκληματία που μόλις απέδρασε από την φυλακή. Τρέχει γυρίζοντας το κεφάλι της πίσω, ψάχνοντας για το δικό του πρόσωπο στο βάθος.

Πώς είναι δυνατόν;

Ο άνθρωπος που τόσο πολύ μισώ, ο άνθρωπος που με πληγώνει διαρκώς, αυτός ο άνθρωπος με οδήγησε στην απόλυτη δόση της ευτυχίας. Αλλά μέτα με άφησε να πέσω και η προσγείωση στην πραγματική ζωή με πλήγωσε. Και η πληγή ειναι πολυ μεγαλύτερη από κάθε άλλη πληγή που έχει ανοίξει στην καρδιά μου εως τώρα. Πολύ πιο βαθιά, αρκετή για να χωρέσει περισσότερο χάος.

Το χάος που με αναστατώνει ακόμα πιο πολύ. Το χάος που ανακατεύει τις σκέψεις, τα συναισθήματα, σ' ένα μίξερ και η ανάμειξη τους είναι τραγικη για το μυαλό και την καρδιά μου. Η ανάμειξη τους θα μπορούσε να είναι θανατηφορα, όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι απλά το απόλυτο χάος.