GECE 2(Gülümse Kaderine)( Tamamlandı )

TANITIM

  Bir zamanlar benim de bir kalbim
vardı...

  Umutlarımın içine sıkıştırılmış hayaller, beklentiler, beklemeler...

  Aşk ve dualar, hiçbir zaman bitmek bilmeyen tılsımlı sessizliklerim...

  Korkularım bu umutlarıma engel olurken kırılan direncim ve yarım kalmış ukdelerim, bitmek bilmeyen gözyaşlarım ile son buldu...

  Yıllarca bu karmaşanın içinde boğuldum durdum...

  Bir gün gökyüzünde bir uçurtma gördüm, uzun uzun uçurtmaya baktım...

  Anladım ki as olan: Uçurtma rüzgâr sayesinde uçmuyormuş, hep rüzgâra
karşı durduğu için uçuyormuş. O günden sonra yoğun düşünceler eşliğinde geçmişime gidip kendimi sorguladım ve sorgulamakla kalmayıp
kalbimde kıramadığım korkuları yenmek için cesaret suyundan içmeye
karar verdim...

  Bu süreçte umutlarımı geri getirdim,
yorgunluktan yok olmaya yüz tutmuş yıpranmış sevgilerimi...

  Sevmelerimi de...

  Semada bekleyen emellerimi feryadlar eşliğinde geri aldım.Tabî ki gözyaşlarımı da... Çünkü o gözyaşları artık bana yol gösterecekti ve bu sefer hüzünden değil de mutluluktan ağlayacaktım. Asude gönlüme güvenip çaresizlikten bitap düşmüş başımı gökyüzüne çevirdim...

  Ve bir sabah, dağların arkasından yükselen güneşe ve kaderime gülümseyip cesaretimi toplayarak diriliş hikayemi yaşamaya karar verdim...

  Rüzgâra açtığım kanatlar kırılacak mıydı?

  Belki kırılacaktı. Bırak kırılsın dedim...

  Kanatlarım koparken yüreğim dağlanacak mıydı?

  Kesinlikle dağlanacaktı. Ama dedim ki bırak dağlansın. Onun ilacı bende dedim...

  Her dibe vuruşum da kaybetmeye de mahkum olabilirdim...

  Dedim ki kaybet ama uçmak için tekrar kanatlan...

  Lakin ne olursa olsun vazgeçmeyecektim...

  Tansökümü vakti gökyüzünde kaybolmak üzere olan  yıldızlara bakıp, bütün sızı ve sanrılarımı arkama bırakarak her şeyi akışına bırakıp  kanatlarımı rüzgâra açtım...

  Kanatlarıma doldurduğum geleceğim ile uçmaya başladım. Kanatlarım ne engelleri umursadı, ne de yenilgileri. Ama asla vazgeçip pes etmedim. Düştüğümde kalkmasını bildim. Kanayan kanatlarımı toparlamayı öğrendim...

  Şiddeti bitmeyen rüzgârın zalimliğine boyun eğmeyip kanatlarımla savaşmayı ilke edindim...

  Şimdiler de ise kaybettiğim o kadar çok şeyi geri getirdim ki, kanatlarım
her daim rüzgâra açık...

  Artık ne rüzgârın şiddeti ne de kırılmış, örselenmiş yüreğim kanatlarımı kıramaz...

  Ben annesinin yaralı kızı ÇİĞDEM...

  Hatalarımdan ders alıp yeniden doğacak olan ÇİĞDEM...

  Artık bana karanlık geceler değil,
aydınlık günler doğacak...
 
  Bu sefer yaşayan ölü olmaya hiç ama hiç niyetim yok...

    GECE 2 (GÜLÜMSE KADERİNE)

             TANITIM VİDEOSU