Ben annesinin yaralı kızı ÇİĞDEM...
Hatalarımdan ders alıp
yeniden doğacak olan ÇİĞDEM...
Artık bana karanlık geceler değil,
aydınlık günler doğacak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MEDYA: MURAT GÖĞEBAKAN KALBİM YARALI (Büşra'ya armağanımdır.)
" Ey yâr!
Korkma...
Sinsin kokusu içine,
Sinsin ki çiçeğin hayat bulsun "
Korkularının verdiği ümitsizlikle ikisi de geri adım attı.
Çiğdem başını eğip suskunluğunu derin denizlere karıştırdı.
Poyraz bakışlarını kaçırıp can çekişen ruhunu tekrar tekrar öldürdü.
Suskunluğun içindeki suskunluğu bozan Poyraz:
- Hadi gidelim. Sizi evinize bırakayım.
Yol boyunca hiç konuşmayan bu ikili birbirlerinden etkilenselerde korkuları ikisinin de cesaretini kırmıştı.
Çiğdem başını arabanın koltuğuna dayadı ve elini kalbine koyarak kendisi için son dileğini diledi...
- Keşke yaralarımı sarabilsen...
Poyraz arabanın camını açıp yorgun yüreği ile yıldızlara baktı:
- Aradığım huzuru verebilsen keşke...
Sevmek zor değildi aslında...
Onlar için de sevmek zor değildi. Ama maharet kolayın içindeki zoru sevmekti. Peki buna cesaretleri var mıydı?
Uzun süren sessizliğin ardından onları konuşturan tek şey Çiğdem'in evinin önüne gelmesiyle birlikte Çiğdem'in donuk ve dolambaçsız cümlesi oldu.
- Her şey için teşekkür ederim Poyraz Bey.
Poyraz teşekkür cümlesini onaylarcasına başını aşağı yukarı sallayıp soğuk gülümsemesiyle:
- İsterseniz yarın işe gelmeyin. Dinlenin.
- Kendimi iyi hissediyorum. Yarın görüşmek üzere iyi akşamlar...
İki yaralı yüreğin mutsuz bedenleri gecenin yağmur yüklü bulutunda arkalarına son kez bakmadan birbirlerinden kaçmalarına neden olsa da kaçan tek şeyin birbirlerine çevrilmeyen yüzler olduğunu çok iyi biliyorlardı.
Çiğdem sessizliğin tınısının arada bir geldiği, hayaletlerin cirit atmak için bile uğramadıkları evine girip ceketini umarsızca koltuğa bırakarak mutfağa yöneldi.
Poyraz ise nedensiz, amaçsız ve durgun yüreğiyle arabasıyla dolaştı durdu.
Evinin önüne geldiğinde başını kaldırdı ve ışıkları yanmayan odasına bakarak " Hadi sığınağına " deyip arabanın kapısını açacağı sırada içini neyin kemirdeğini kendine itiraf edemeden arabasını çalıştırıp u dönüşü yaptı.
