ADE [TAMAMLANDI]

42-İHANETİN BEDELİ

Saat gece yarısını çoktan geçmişti. Bir süre daha bomboş, ıssız yolda ilerledikten sonra arabayı uygun bir yerde, yolun kenarına çekip durdum.

Çantayı açıp içindeki aletlere baktım. Dora, bana üst taraftaki küçük bölmede içindekilerin nasıl kullanılacağını gösteren küçük bir kitapçık olacağını söylemişti.

Elimi bölmede yavaşça gezdirip kitapçığı buldum. Açıp içindeki yazı ve şekilleri dikkatle inceledim.

Bu kadar kısa sürede ne kadar iyi öğrenebileceksem onu deneyecek elimden gelenin en iyisini yapacaktım.

Bir süre baktıklarımı hafızama kazımaya çabaladıktan sonra aletleri sırasıyla ceketimin ceplerine yerleştirdim. Artık burada işim bitmişti.

Arabayı tekrar çalıştırıp yola koyuldum. İçimden tüm yol boyunca da bir terslik olmaması için dua ettim.

Bir süre daha gittikten sonra üzerinde Alsancak yazan yönlendirme levhaları yol kenarında belirmeye başladı. Tabelaları takip edip, tren garına doğru ilerledim.

Gara yaklaştığımda, arada biraz mesafe bırakarak arabayı yol kenarına park edip kontağı kapattım. Derin bir nefes alıp, deli gibi çarpan kalbimin heyecanını bir parça olsun yatıştırmaya çabaladım.

Arabadan inmeden önce etrafı dikkatlice kontrol ettikten sonra kapıyı açıp arabadan yavaşça aşağıya indim. Ceketimin fermuarını boğazıma kadar çektim.

Korkudan titreyen bacaklarımın üzerinde durmaya bile zorlanıyordum ama cesur olacaktım. Bunu John için, Susan için, dahil olduğumu söyledikleri ve artık kendimi de bir parçası gibi hissettiğim, ekibimiz için yapmaya mecburdum.

Binaları kendime siper edip, garın tam karşısındaki sokağa kadar dikkatlice ilerledim. Sokağa girmeden önce başımı gizlice uzatıp sokakta kimse var mı diye kontrol ettim. Yol bomboştu. Etrafta hiç kimse görünmüyordu.

John'u çağırdıkları binanın önüne gelip durdum. İçeriden çıt çıkmıyordu. Ne bir ses, ne bir nefes ne de bir kıpırtı, hiç bir şey yoktu. Geceye sessizlik, sadece sessizlik hakimdi.