what if . ｡ bts | discontinued.

42

Ashierei's POV

Bumabagabag pa din sa utak ko ang lahat.

Hindi ko alam kung bakit ganto na lang guluhin ang utak ko ng mga narinig ko mula kay Jimin at Xandre.

"AAAAAAHH!!" Sigaw ko.

Pinilit kong ikalma ang sarili ko bago tumayo ng kama.

Of course, nothing happened to them. As far as I know, tulog si Xandre. Tama! So wala talagang nangyari sa kanila.

"Ok, ok. Be calm, Ashierei. Wala. Walang nangyari sa kanila. HAHAHAHAHA!" I laughed bitterly.

I just took a bath and wear the dress I just brought.

I put some light makeup to highlight my face.

Kahit sa makeup, wala din akong gaanong alam. Kung hindi dahil kanila Dareylle, baka simpleng pagla-lagay ng lip tint, hindi ko magawa.

Nakakahiyang ang isang Koreana'ng katulad ko ay walang kaalam-alam sa mga ganto. HAHAHAHA! Kami kasing mga Koreans, known talaga sa pagiging fashionable, kaso ako? Nakakahiyang isiping hindi ako ganon.

I laugh bitterly on what I just thought.

Tinignan ko ang repleksyon ko sa salamin.

Simpleng babae lang talaga ako. Siguro, kung hindi ako kilala ng mga taong nakaka-encounter ko, iisipin lang nila na hindi ako mayaman.

Simple lang ako pumorma, simple lang din ang pakikitungo ko sa mga tao.

Sa totoo lang ay ayoko ng tinitingala ako. Gusto ko pantay lang ang tingin nila sakin.

Hindi ako tulad ni Xandre na unang tingin pa lang, masasabi mo ng mayaman ang pamilya nya.

Sa pisikal at emosyonal na katingan nya, dugong bughaw ang kanyang ipinapakita.

Di kasi ako kilos mayaman eh.

Sa totoo lang, walang kaartehang taglay tong katawan ko.

Kaya... Minsan ay mahirap makibagay sa mga kaibigan ko.

Although, mayaman din naman ang pamilya, hindi ko pa din naiisip ang sarili na kapantay sila.

Feeling ko ay mas mataas sila sakin.

I only feel that I'm one of those people who looks them up.

Ang hirap ma-imagine, pero totoo.

Para sakin ay napaka hirap nilang maabot.

Ewan ko ba kung bakit!

Siguro kasi ay lumaki akong malapit sa pamilya ko. Maluwag sila sakin. Hindi din lahat ng gusto ko ay nakukuha ko dati. Siguro, yun ang naging paraan nila para wag akong maging spoiled brat.

Hindi tulad ng mga kaibigan ko na lumaking malayo ang loob sa kanilang mga magulang. Mas malapit sila sa sariling interes ng mga parents nila which is business. Masyadong mahigpit ang parents nila kaya kulang childhood ng mga yan. Hindi pinapalabas ng bahay at hindi ipinahahalubiho sa iba kundi sa tulad nilang dugong bughaw lamang. Lahat ng gusto nila ay kanilang nakukuha. Lumaking walang mga kaibigan kundi ang kanilang sarili lamang.

Sa totoo lang ay ikanakatuwa ko yung ganong childhood nila kasi yung advantages, ngayong nagm-mature sila lumabas.

One advantage is they became independent at their early age.

Actually, nung nanirahan sila dito sa Pilipinas ay wala na silang kasamang parents. Samantala ako, nung lumipat ako dito, eh kasama ko pa si Mommy at si Daddy.