Rozdział dla Was 🤗
Miłego dnia i zachęcam do komentowania! Uwielbiam czytać wasze reakcje 😁
(A co do gifa ☝️
Nie mogłam znaleźć innej otwierającej się bramy XD)
Dwa dni po dostaniu listu byłam już w Londynie. Stałam na Park Street i patrzyłam z podziwem na ogromną posiadłość przede mną. Wierzyć mi się nie chciało, że mieszka w niej mój ojciec.
W głowie kotliły mi się myśli, czy słusznie postępuje, będąc tutaj. W jednej chwili zostawiłam wszystko, nie spotykając się nawet z Derekiem, by mu wszystko wytłumaczyć. Chociaż to może akurat nie była najgorsza decyzja. Powiedzenie mu o liście prawdopodobnie skomplikowałoby całą sytuację jeszcze bardziej. Moje wyznanie zostawiło go z natłokiem myśli, a nie jestem sadystką, żeby mu dokładać jeszcze swoich problemów.
Zacisnęłam mocniej dłoń na rączce białej walizki i ruszyłam w stronę bramy wjazdowej. Wysoki na kilka metrów mur odgradzał otoczoną ogromnym ogrodem posesję.
Stanęłam przed domofonem i po wzięciu głębokiego oddechu, zadzwoniłam.
- Posiadłość Pana Ross. Czym mogę służyć? - Odezwał się po chwili damski głos.
- Ehmm... Dzień dobry. Przyszłam do Adriena Rossa.
Naprawdę Margo? Tyle zdołałaś z siebie wydukać? Koń by się uśmiał.
- Tak? - Kobieta wydawała się tracić cierpliwość. - A pani jest?
- Margot Linuk. - Chciałam coś jeszcze dodać, lecz brama momentalnie zaczęła się otwierać.
Zebrałam wszystkie siły w sobie i ruszyłam do drzwi wejściowych. Przed nieruchomością stały trzy auta, w tym jedno Audi R8, na widok którego o mało nie potknęłam się o grządki z kwiatami. W tym domu spokojnie mógłby mieszkać cholerny premier!
Gdy miałam zapukać do drzwi, jak na zawołanie otworzyła je starsza kobieta. Wyglądała na siedemdziesiątkę i od razu skojarzyła mi się z Judi Dench. Miała przyjazne spojrzenie i od razu ją polubiłam. Na mój widok otworzyła szeroko oczy.
- Mój Boże, jakaś ty podobna. - Powiedziała pod nosem wystarczająco głośno, żebym ją usłyszała. - Wejdź skarbie, proszę.
Przepusciła mnie i wprowadziła do ogromnego holu. Wszystko było w marmurze, łącznie z szerokimi schodami na wyższe piętro.
- Nazywam się Laura i jestem gosposią Pana Rossa. Nawet nie wiesz, jak długo na Ciebie czekaliśmy. Ile on na Ciebie czekał.
Obróciłam się w jej stronę na te słowa.
- Adrien? - Spytałam niepewnie.
- Tak. - Podeszła do mnie i dotknęła dłonią mojego policzka. - Wszyscy tutaj wiemy, kim jesteś. Czekaliśmy na Ciebie dwadzieścia sześć lat, moja droga.
Na jej słowa poczułam łzy wzbierające się w oczach.
- Wie, że przyszłam? - Odezwałam się łamiącym głosem.
- Nie, nie zdążyłam go powiadomić. Masz w rękach przewagę zaskoczenia, skarbie. - Rzuciła mi rozbawione spojrzenie. - Chcesz do niego teraz iść?
- Mogę najpierw skorzystać z toalety? - Chciałbym się najpierw jakoś ogarnąć, żeby nie poznał mnie jako zapłakanej kluchy.
- Oczywiście! - Złapała mnie za rękę i zaprowadziła przez korytarz do łazienki. - Twoja walizka zostanie zabrana do pokoju gościnnego.
CZYTASZ
The Feeling
Romance- Dokąd się wybierasz? - Tej chrypy nie da się porównać z żadnym innym dźwiękiem. Można to opisać jako strumień płynnej czekolady. - Jak najdalej od Ciebie. - Mój głos drży, za co się nienawidzę. Łapię za klamkę drzwi. Nie ustępuje. Zamknięte. Kur...
