The Feeling

Rozdział 16

Twoje poczucie własnej wartości zależy tylko od ciebie. Nie musisz pozwalać nikomu mówić ci, kim masz być.

Słuchałam uciążliwego dźwięku dzwoniącej komórki, obserwując też pojawiające się na twarzy Dereka zniecierpliwienie. W końcu zmusiłam się do jakiegoś działania.

- Derek, muszę odebrać. Nie da mi spokoju. - Delikatnie wkładam ręce między nas i odsuwam się od piersi mężczyzny.

- Niech sobie dzwoni. Przecież zaraz przestanie. - Nie odpuszcza i znowu przyciąga mnie do siebie i atakuje moje usta swoimi.

Pozwalam mu na to. Ba, sama przejmuję inicjatywę i obracam nas tak, że teraz to ja przyszpilam go do ściany. Po chwili telefon milknie.

- Mówiłem. - Odzywa się nierówno między pocałunkami. - Ja zawsze mam rację.

Jedyne, na co mnie w tym momencie stać, to wyraźne prychnięcie. Zaczynam powoli sunąć rękoma pod koszulkę Dereka, gładząc wyczuwalne pod skórą mięśnie. Ten wydaje z siebie coś na kształt warkotu i jęku połączonego w jeden, cholernie męski odgłos, od którego robię się jeszcze bardziej mokra niż już jestem teraz.

Gdy już mam ręce zaciśnięte na tkaninie i mam zamiar zdjąć Derekowi koszulkę...

Telefon znowu się odzywa.

Zamieram z dłońmi uniesionymi na wysokości jego twarzy.

- No żesz kurwaa! - Dziki ryk wydobywa się z gardła mężczyzny. - Co za debil nie rozumie, że jak ktoś raz nie odbiera, to za drugim też tego nie zrobi. - Zaciska rękę w pięść i uderza w ścianę za nim, robiąc mi przy okazji małe wgłębienie.

I nie mam zielonego pojęcia dlaczego, ale zaczynam chichotać. Cała sytuacja jest tak dziwna i komiczna zarazem, że nie mogę się powstrzymać. A kiedy widzę zdziwione spojrzenie, jakie Derek mi rzuca spod byka, nie mogę się powstrzymać i po prostu wybucham śmiechem. Histerycznym śmiechem, od którego aż zwijam się wpół.

W końcu odsuwam się od niego i idę w stronę mojej wciąż denerwująco dzwoniącej komórki w kuchni, ocierając przy okazji łzy śmiechu z oczu. Łapię po drodze szlafrok, który zakładam. Słyszę za sobą miarowe kroki Dereka. Podnoszę telefon do ucha.

- Halo? - Odbieram, nie patrząc na numer.

- Witaj Margo. Obudziłem? - Od razu poznaję głos Nicholasa.

- Hej, Sparks. Nie, nie. Po prostu miałam zajęte ręce. - Zduszam chichot na widok głupiego uśmiechu Dereka.

- Aaa, ok. - Od razu wyczuwam zmieszanie w jego tonie. - Słuchaj. Dzwonię, żeby zapytać się, czy dasz się zaprosić na kolację? Możesz wybrać termin i miejsce.

- Nicholas... Ja... Nie wiem, czy to jest dobry pomysł. - Sama nie wiem, jak dobierać słowa, a fakt, że za mną stoi teraz nieźle wkurzony Derek nie pomaga. No tak, pewnie wszystko słyszy.

- No nie daj się prosić, to tylko jedzenie.

- Przyjacielskie spotkanie? - Ostrożnie pytam.

Słyszę w słuchawce westchnienie i chwilę czekam, aż się odezwie.

- Jeśli tego chcesz, to tak. Nie będę naciskał. Przy okazji pomyślałem, że może pomyślelibyśmy o jakieś współpracy. Twój wydawca, Tom Field zagabywał mnie już o to kilka razy, od kiedy jestem w Nowym Jorku. Myślę, że niedługo wydrąży mi dziurę w brzuchu. - Słyszę rozbawienie w jego głosie.

Zastanawiam się chwilę nad odpowiedzią, co widzi też Derek. Patrzy się na mnie przez chwilę, po czym zabiera z blatu jabłko i przenosi się bez słowa na kanapę. Włącza jakiś kanał sportowy i bez żadnych słów patrzy się w telewizor.

Super.

Uświadamiam sobie, że w tym momencie każdy wybór, którego dokonam, zrani w jakiś sposób albo jednego, albo drugiego. I tak źle, i w tą niedobrze.

- Pójdę, ale nie na kolację. Co powiesz na jakiś dobry deser? Ciastko, lody? - Kompromis.

- Ok, jeśli Ci to pasuje, to jasne. Gdzie i kiedy?

- Pamiętasz Sweetness, tą kawiarnię mojej przyjaciółki?

- Tak, wiem też gdzie jest.

- Super, to tam... dzisiaj masz czas? -Chcę mieć to możliwie jak najszybciej z głowy.

- Tak, jestem wolny po piętnastej.

- To w takim razie o piętnastej trzydzieści na miejscu? - Zerkam na Dereka. Dalej zero reakcji.

- Jasne, do zobaczenia. - Słyszę entuzjazm w głosie Nicholasa.

- Pa, Sparks. - Rozłączam się i odkładam komórkę na blat. Obracam się w stronę mężczyzny na mojej kanapie i idę powolnym krokiem w tą stronę.

Staję obok niego i zastanawiam się, co zrobić. Dalszy brak reakcji z jego strony nie wróży dobrze.

- Jesteś zły? - Ostrożnie pytam.

- Nie. - Oho, nie... Wcale.

- Jesteś. - Kucam przed nim i próbuję złapać kontakt wzrokowy.

- Nie jestem. Mam gdzieś, z kim idziesz. - Zerka na mnie w końcu. Zabawne, jak niektórzy nie potrafią kłamać. Wystarczyła sekunda, a już wiedziałam, że łże jak z nut.

Na usta wypływa mi mimowolnie delikatny uśmiech, podnoszę się z klęczek i zabieram mu jabłko z ręki. Sama biorę gryza, patrząc mu przy tym w oczy, po czym odkładam je na stolik i wdrapuję się na jego kolana. Widzę, jak się waha, nie wie co zrobić, ale wystaczy, że dotykam jego policzka opuszkami palców, a cały wyraz twarzy diametralnie się zmienia. Nasze oczy krążą wzajemnie po twarzach.

- Przepraszam. - Pierwszy się odzywa. - Gówno prawda. Cholernie mnie to obchodzi.

- Wiem. - Spokojnie odpowiadam. - Dlatego postawiłam takie warunki. W Sweetness będzie Mia, a ona jak nikt inny uważa, że jesteś kandydatem na ojca moich dzieci. - Śmieję się na tą myśl. Derek też nabiera zadowolonego z siebie wyrazu twarzy.
- Lubię twoją przyjaciółkę. Jak chcesz to już teraz możemy się za to zabrać. - Porusza sugestywnie brwiami, na co zaczynam się śmiać.

- Tak tak, Adonisie. Z pewnością byś chciał. - Daję mu szybkiego całusa w usta i podnoszę się powoli z jego kolan. - Ale nie mogę. Muszę wysłać rozdziały Tomowi. - Z cwanym uśmiechem oddalam się do lodówki, zanim Derek zdąży złapać mnie za biodra i przyciągnąć z powrotem.

Nie zdążam. Z piskiem zostaję podniesiona za uda i posadzona na stole.

- Jesteś głodna? - Zachrypniętym głosem pyta się do mojego ucha.

- Tak.

- To dobrze. - Całuje mnie po szyi, przesuwając się w dół. - Bo ja też.

Słyszę swój śmiech.

Wracamy do gry 😊
Szesnasty rozdział dla was!