ဒဏ္ဍာရီ ( COMPLETED)

Part-5

အာခေါင်များခြောက်သွေ့ကာ အက်ကွဲမတတ်ဖြစ်နေပြီမို့ ရေသောက်ရန်အတွက် မဖွင့်ချင်ဖြစ်နေသည့်မျက်လုံးအားအတင်းဖွင့်ကာ ထလိုက်တော့ စူးကနဲ နာကျင်သွားသည့်ပခုံးတဖက်။

" လူလေး... ဖြေးဖြေး.. ပခုံးကမြားထိထားတာ... အရမ်းကြီးအားမပြုလိုက်ပါနဲ့...."

မြားထိထားသည်ဆိုသောစကားကြောင့် သခင် မှတ်ဉာဏ်များက ဇဝေဇဝါဖြစ်နေရာကနေ မြားထိရသည့်အကြောင်းအရင်းကို သတိရသွားသည်မို့ ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့် မိဖုရားကြီးအတွက်စိတ်ပူသွားမိသည်။ အခုလိုအိပ်ယာထဲ လှဲနေလို့တော့မဖြစ်တော့ပေ။ နန်းတော်ထဲအမြန်လိုက်သွားမှဖြစ်တော့မည်မို့ အမြန်ထလိုက်တော့ မိုက်ခနဲဖြစ်သွားရကာ အိပ်ယာထဲပြန်လှဲချလိုက်ရ၏။

ထိုစဉ် အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေသည့် စွပ်ပြုတ်ပန်ကန်အားသယ်ယူကာ ဝင်လာသူမှာ အနွယ်ဖြစ်နေသောကြောင့် သခင်အံ့သြသွားရသည်။

" ဟင်... နိုးနေပြီလား အကိုတော်... တော်သေးတာပေါ့ စိတ်ပူနေလိုက်ရတာ..."

" ကျုပ် ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုဒီကို ရောက်နေရတာလဲ...."

" ဒီလိုကွဲ့.... အဘတောထဲ ဆေးမြစ်ရှာထွက်ရင်း လူလေးနဲ့တွေ့လို့ အိမ်ခေါ်လာခဲ့လိုက်တာ။ "

" ကျေးဇူးပါ... အဘ...."

" လူလေးက အခုလောလောဆယ်အဆိပ်မပြယ်လောက်သေးဘူး... ခဏ နားနားနေနေ နေလိုက်ပါဦး... "

" နားလို့မရလို့ ... ကျုပ်ဆက်သွားမှဖြစ်မယ်အဘ..."

" အကိုတော်... ဟိုလေ... နန်းတော်ထဲသွားမယ်ဆိုရင်တော့ နောက်ကျသွားပြီ..."

မျက်နှာမကောင်းစွာပြောလာသည့် အနွယ်ကြောင့် သခင်နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ ဘေးကထိုင်နေသည့် အဘလည်း ထိုင်ရာမှ သက်ပြင်းအရှည်ကြီးချကာ အပြင်ဘက်သို့ထသွားလေ၏။

" ဘုရင့်အာဏာ သိမ်းခံလိုက်ရပြီ... ပြီးတော့..."

မျက်ရည်အဝဲသားနှင့် နင့်သဲစွာပြောနေသည့် အနွယ်ကြောင့် သခင့် ခေါင်းထဲ ရှုပ်ထွေးလာကာ...

" ရတယ်... သူတို့ အခု နန်းသိမ်းလဲ မိဖုရားကြီးတိုင်းပြည်ကလွှတ်လိုက်တဲ့ စစ်သည်တော်တွေချီတက်လာကြပြီ... အချိန်မှီတားနိုင်လောက်တယ်..."