Dirty Little Game called "LOVE"

CHAPTER 13--- "Reunited hearts"

CHAPTER 13: “Reunited hearts”

“Dont expect things to happen. It’s better to be surprised that to be disappointed.”

 

 

“ your fiancée.” Putol niya kay mama...

JAW DROPPED!!! I’M DEAD!

Naomie’s POV

“WHAT!!!? Mama? Totoo ba yun? No!!!!! It can’t be.” I asked to my Mom. What’s happening? I don’t even know him. Paano ako magkakaroon ng fiancée eh ni wala pa nga akong nagiging boyfriend! FIANCEE PA KAYA?

Tsaka yung lalaking yun? HAH? NO WAY!!! Kahit gaano pa siya kagwapo, I don’t care! Una sa lahat, napakapresko, maERE, sobrang yabang, mukhang babaero, madami na nga yatang pinaiyak na babae yan eh, at higit sa lahat PERVERT! Grrrrr!!!!

“YES I AM! Diba Mama? He said with grinned on his face.

“MAMA?!!!!!!!”sabay tingin kaya Mama. “Kailan pa kami nagkaroon ng kapatid sa labas? Mama? Anak mo rin siya? HINDI PWEDEEEEEEEE!!!!!!!” sigaw ko. Magaling na yata talaga ako? Nakakasigaw na ulit ako eh.

“OO ANAK!hehehe Hindi siya nagsisinungaling. Fiancee mo siya.” Nakakalokong sagot ni mama. PATAY NA! Nabenta na ako ng Mama ko habang nakaratay ako sa higaan na to?!huhu this is so unfair! =((((

Carlo’s POV

Tss.. She’s still cute even when she looks angry. So funny to see that kind of expression from her, she’s getting more beautiful whenever I teased her. Kaya mas lalo kong minamahal ‘tong babaeng to, hindi niya lang alam.

How will I court her? For sure she’s not that type of girl who will easily believe with that funny fiancée thing. Noon pa nga lang eh, ang hirap na magpapansin dito, ngayon pa kaya na madami ng alam to? Think of some ways Carlo! You can make her fall for you. And this time, it’s for sure! Now we are looking eye to eye. And I can feel her big disappointment. Sorry for you my dear, this time I am in control of everything. And starting today, you’re mine!

“Mama, hindi pa rin siya makapaniwala na nakabingwit siya ng gwapong katulad ko.” Sabi ko kay mama na may kasama pang kindat, buti na lang talaga nakuntsaba ko ang mama niya, sabay lapit ko naman sa kay Naomie at tumabi sa kama niya.

“Do not look at me like that! Baka matunaw ako!” asar ko sa kanya. Now she’s blushing that much. Kanina pa kasi niya di inaalis sakin ang mga mata niya sa galit. Then I pinched her, but not that hard. Hahaha para pa rin siyang bata.

“Aray!!! Kanina ka pa ha?! Umalis ka nga dito! Alis... alis!!!”sabi niya sakin habang hinahampas ako. I really love teasing her.

“Ehem... sige alis muna kami. Mukhang nakakaisturbo kami eh!” singit ni mama sabay kindat sakin. Then I sign her an approved. The best talaga tong si Mama.

“Pero MAAAAAA?!!! Ayoko mastuck  sa mokong na to! I don’t even know him! Ni hindi ko nga siya talaga makilala eh, saan niyo ba nakuha to? Ayoko pa mag-asawa!” dabog niya kay mama.

“Pero wifey?” aww..san galing yun? San ko nakuha yun?tsss I’m dead!

“Seriously! I don’t even know you, so how sure am I kung niloloko mo lang ako? Have we met before? If yes, then where? Ouch.. it hurts!!!” seryoso niyang tanong, anong nangyayari sa kanya? Hindi niya ba talaga ako natatandaan?

“What? Saan banda?” i asked worriedly.

“AAAAAAAAAWWWWWW! MAMA!!!!! Ang sakit!!! Bakit ganito?” she started to cry, I can also feel the hurt she feels right now. Lumapit si Mama sa amin.

“Naomie... kaya mo yan!!! Pakitawag muna iho ang doctor, please lang...” sabi ni mama sakin, pati ako kinakabahan.

I immediately call her doctor at tinurukan na naman siya ng pampatulog to ease the strong pain she feels whenever she attack by her sickness. Now my poor Naomie is sleeping again. I can’t last a day without you. Please wake up.

My sleeping beauty...

 

5 days later...

Naomie’s POV

Thanks God, nakalabas na ako from that suffocating place. I really hate the ambience of hospital; it’s making me feel sicker if I’ll stay there forever. Mas okay na dito sa labas kahit mapolusyon, at least pwede ko ng balikan yung mga lugar na dati ko ng napuntahan para mabalik na yung alaala kong nabura. Sinabi na ni Mama kung bakit daw ako naaksidente, parang ang babaw nga ng rason niya kung bakit ako nagkakaamnesiya, hindi naman daw malala.

Paano ba naman daw, nadulas ako sa banyo at nabagok ang ulo ko sa sarili kong katangahan. Buti na lang daw at nasugod ako agad sa hospital. Tapos wla na, hindi na siya nagkwento. Ayaw na daw niya pag-usapan kasi past na. Dapat matuto na daw akong makapagmoved-on sa hindi magagandang experience. Well, my point naman si Mama. Pero parang di pa rin ako naniniwala, ang babaw kasi.

But I’m sure maaalala ko rin yun, kung ano nga ba talagang nangyari and for now eenjoyin ko muna ang mga sandali na ‘to, kasama ang alalay ko.

A Day with this Moron.

.

.

.

.

.

.

.

(AUTHOR'S NOTE)

DATE na nila... yieeeh!!! HAHAHAHA XD