𝐴. 𝐿. 𝐹. 𝐴 '𝐾𝑜𝑘𝑢𝑛𝑢𝑛 𝑖𝑧𝑖' #Wattys 2019

8. Bölüm 'Derme Çatma'

'Aynı şey değil bitanem, ben tamamen yanıp kül oldum. Sense parmağın ateşe deydiği için canının yandığından bahsediyorsun.'

Melike'nin geliceğine az da olsa sevinmiştim, uzun zamandır görüşmüyorduk.
Yataktan kalkıp üstüme daha düzgün bir şeyler giymek için elbise dolabına yaklaştım dolabın kapaklarını açıp gözüme kestirdiğim kırmızı siyah çiçekli diz kapağıma kadar gelen elbiseyi elime aldım.
Hava soğuk olduğu için siyah çorap giyip saçlarımı da iki yandan tel toka ile vurmuştum.
Aynanın karşısına geçip pofuduk koltuğa oturdum.
Pembe nemlendirici ruju elime alıp hafifçe dudaklarıma sürdükten sonra rimeli alıp kirpiklerime uyguladım.
Aynadaki tatlı görüntüme baktım. İçeride Baran için üzülen kalbim,
"O seni hak etmiyor bak sana şu tipine sahibim diye söylemiyorum ama gözyaşına yazık bebeğim."
Yakında bütün organlarım dile gelicek galiba. Ama haksız da sayılmazdı güçlü olmalıydım ona karşı.
Aşağıya inip mutfağa girdim.
Sabahtan kalan şeyleri toplayıp, yıkadım.
Etrafı biraz da olsa temizleyip koltuklardan birisine oturdum.
Telefonu elime alıp saate baktığımda saatin epey geç olduğunu gördüm.
Büyük ihtimalle Baran da bir kaç saate gelirdi.
Rehbere girip melikenin numarasını tuşladım.
"Alo ne yaptın nerdesin ?"
"Ya Armina sorma başıma neler geldi."
"Ne oldu ?"
"Gelince anlatırım."
"Tamam nerdesin ?"
"Bilmiyorum."
"Ne demek bilmiyorum."
"Sen adresi mesaj olarak atar mısın bana ?"
"Baran'ın arkadaşı almadı mı seni ?"
"Evet. Gelince anlatırım tatlım sen adresi at."
"Tamam."
Telefonu kapatıp bulunduğum evin adresini attım.
Ev biraz tenha bir yerdeydi tek başına gelmesi biraz da olsa korkutmaya başlamıştı beni.
Kapı zilinin çalması ile birlikte ayağa kalkıp kapıya doğru ilerledim. Kulpunu kendime doğru çekip gelen kişinin kim olduğunu görmek için başımı eydim.
"Arkadaşın geldi mi ?"
"Hayır."
Kapıyı kapatıp eve hunharca dalan Baran'ın arkasından yürüdüm.
"Arkadaşın da senin gibi uyuz, Gökay da haklı."
"Anlamadım ?"
"Arkadaşın anlatsın."
Merdivenlere doğru büyük adımlarla ilerleyip gözden kayboldu bu ev de anormal olan bir tek ben miyim acaba diye düşünmeden edemiyordum.
Kendimi rahat ten rengi koltukların üstüne bırakıp Melikenin gelmesini beklemeye başladım.

Kapı zilinin gürültülü sesi gözlerimi aralamama nede noldu, dışarıdan odaya vuran karanlık saatin epey geç olduğunu açık açık gösteriyordu.
Ayaklarımı melike'yi beklerken uyuya kaldığım koltuktan zor da olsa aşağıya indirdim ve kapıya doğru yürüdüm.
"Kim o "
"Ben, kızım başka kimi bekliyorsun ki benden başka kimin var."
O kadar haklı bir isyandı ki bu gerçekten de ondan başka kimsem yoktu.
Kapının kulpunu tutup kendime doğru çektim, eve hunharca dalan Melike'yi izledim.

"Ahh..."
Kısa bir gürültünün ardından Melike'nin sesi ve inlemesi sardı evi.
Arkamı döndüğümde yerde yatan melikeyi fark etmem çok da geç sürmedi.
"Ne bakıyorsun kızım, kiliseye günah çıkarmak için gelen günahkârlar gibi yardım et."
İçimden gelen gülme isteğini ne kadar bastırmaya çalıştırsam da beceremedim, evi saran kahkahalarım Melike'nin daha da çok sinirini bozmuştu. Durumun farkına varmış olucak ki o da benimle birlikte kahkaha atmaya başladı. Elleri ile yerden destek alarak yavaşça ayağa kalktı, o kahkahalardan geriye yüzümde hafif bir tebessüm kaldı.

Akşam yemeği hazırlıkları için oturduğumuz yerden kalkıp mutfağa doğru gittik aklımda çorba olarak fesleğenli tavuk çorbası ana yemek olarak fırında tavuk ve tatlı olarak da sufle vardı.
Buz dolabının kapağını açıp yemekler için gerekli olan malzemeleri alıp tezgaha yerleştirdim,
"Yardım edeyim mi ?"
"Hayır Melike en son bize yaptığın makarna yanmıştı."
Soğanları ve kesme tahtasını elime alıp tezgahın üzerine koydum ince ince doğrayıp, domateslere de aynı işlemi uyguladım.
Diğer malzemelerden de kullanıp derin bir fırın tepsisine tavuğu ve doğradığım malzemeleri koydum.
Fırının derecesini ayarlayıp tepsiyi içine koydum.
"Baran diye birisinden bahsettin ama evde kimse yok gibi."
"Üst katta, işi var galiba."
"Çok merak ettim."
"Yemekte görürsün."