Kod Adı:Billdip

11.BÖLÜM

"Evet. Hanginiz başlıyor?"

"Kimse bir şeye başlamıyor."

Duygusuz sesiyle konuştuktan sonra gitmeye yeltenen şeytan Mabel tarafından durdurulmuştu.

"Ne sakladığınızı söylemeden gitmene izin vermiyorum."

"İzin aldığımı hatırlamıyorum?"

"Mabel onu rahat bırak."

Dipper hâlâ aynı şekilde oturuyor ve Bill'i Mabel'in elinden kurtarmaya çalışıyordu.
Çünkü kendini hazır hissetmiyordu.
Öyle kolayca itiraf edemezdi Bill ile birlikte olduğunu. Herkesin şeytana karşı ne tavır alacağını tahmin edebiliyordu.

Oğlanın düşüncelerinden haberdar olan şeytan biraz daha huzursuz hissetti kendini. Sevdiği çocukla ilişkilerini serbestçe yaşayamayacak olması hayal kırıklığıydı.

"Ama bir şeyler saklıyorsunuz. Aynı anda aynı yerde yaralarınız var ve 'aynı şiddetle vurduk' diyorsunuz. Hadi ama buna kim inanır?"

(Kadir inanır diyomusum fln dhdjdjd)

Derin bir nefes verdi Dipper. Çünkü ikizinin bu işin peşini bırakmayacağını biliyordu.

"Daha sonra Mabel. Yorgun hissediyor kendini şu anda."

Ayağa kalkarken kurduğu cümle üzerine Mabel şeytanın kolunu bıraktı yavaşça. Kaşları çatık bir şekilde.

"Wendy hâlâ aşağıda. Will dinlensin sen gel."

"Hiçbir yere gitmiyor."

"Hiçbir yere gitmiyorum."

İki genç aynı anda konuştuklarında göz göze geldiler ama bu uzun süreli bir bakışma olmamıştı.

"Konuşuyorduk?"

"Uzanacağım Mabel. İyi hissetmiyorum. Wendy'e özürlerimi ilet."

Bir cevap beklemeden odaya doğru yol alan şeytanı takip etti Dipper.

Mabel ise bir müddet onları izledi. Aklında birçok soru işareti barındırarak.

●●●●●●

İki oğlan sessizce oturuyordu. Biri odada bulunan küçük koltukta,biri kendi yatağında.

Düşünüyorlardı sadece.

İnsan gibi yaşamak zor geliyordu şeytana. Bazen ciddi anlamda yorulduğunu hissediyordu ve bu uyumasına sebep oluyordu. Halbuki fazla iş yapmıyordu.

Duygularını kontrol edemiyordu mesela. Daha 1 ay öncesine kadar ne mutluluğu biliyordu ne sevgiyi. Kıskançlık aklının ucundan geçmezdi.

Ama şimdi sevgisi ve bunun yanında diğer duyguları ağır gelmişti.

Dipper anlıyordu onu. Ya da anladığını sanıyordu.

Evet biliyordu şeytanın zorlandığını. Bunu gözlerinden bile okuyabiliyordu. Ama onun için yapabileceği bir şeylerin olduğunu sanmıyordu.

Sevmek dışında...

"Hey.."

Yaklaşık yarım saattir duvarı izleyen sarı gözler oğlana dönmüştü şimdi.

"Ne düşünüyorsun?"

"Her şeyi."

"Peki benimle paylaşmak ister misin?"

"Hayır."

"Neden?"

"Sadece istemiyorum."