The bracelet (Υπό Διόρθωση)

Chapter 1: Η Μελωδία Του Δρόμου

Τ- Jungkook... Jungkook ξύπνα...

Άκουσα μια φωνή βαθιά μέσα στον ύπνο μου... Ποιός είναι... Δεν θέλω να ξυπνήσω ακόμη...

?- Και εγώ σ'αγαπώ Jungkook... Είπε η κοπέλα γλυκά και φέρνοντας το χέρι της στο πρόσωπό μου με χάιδεψε απαλά αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της.

T- JUNGKOOK!!!!! Άκουσα τον Tae να μου φωνάζει

Jk- Μμμ...

Τ- Ξύπνα!! Πρέπει να φύγω! Έχουν φύγει όλοι οι hyungs και τώρα φεύγω και εγώ, δεν πρέπει να αργήσεις!

Είχε δίκιο...

Ήμουν ο τελευταίος που θα ηχογραφούσα σήμερα για το καινούριο μας title track ντουέτο μαζί με τον Taehyung.

Αφού κατάφερε και με ξύπνησε, τον ξεπροβόδισα, μιας και είχε πρόγραμμα πιο νωρίς από εμένα και μόλις έφυγε και αυτός, πλύθηκα, έκανα ένα γρήγορο ντουζ και έβαλα τα ρούχα που είχα ήδη βρει από χθές.

Έπιασα τα κλειδιά μου, βγήκα από το σπίτι, και κλείδωσα καλά. Φόρεσα τη μάσκα μου, και τη κουκούλα του μαύρου μου φούτερ, οπότε, τώρα, ήμουν έτοιμος να πάω στο στούντιο.

Προχωρώντας στο δρόμο, είδα μεγάλο πλήθος να έχει μαζευτεί γύρω από μια κοπέλα με μια κιθάρα, μπροστά από την εταιρεία.

Τα σγουρά της μαλλιά ανέμιζαν στο απαλό αεράκι των δρόμων της Σεούλ, παρασέρνοντας μαζί του τις νότες που έπαιζε με τη κιθάρα της.

Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο δικό μου, και με εγκλώβισε.

Ένιωσα το χρόνο να σταματά στιγμιαία, χαμένος μέσα στα πράσινα εκφραστικά της μάτια. Η ομορφιά της μου έκοψε απλά την αναπνοή.

Το πλήθος τη ρωτούσε ερωτήσεις και αυτή απαντούσε με μεγάλη ψυχραιμία.

Λες να είναι κάποια καινούρια εκπαιδευόμενη της εταιρείας; Δεν την έχω ξαναδεί...

Π(λήθος)- Πως σε λένε; ρώτησε κάποια κοπέλα από το πλήθος.
?? - Αθανασία, απάντησε εκείνη, είχε ένα υπέροχο ηχόχρωμα στη φωνή της.
Π- Και τι σημαίνει αυτό; ρώτησε κάποιος άλλος.
Π-Από ποια χώρα είσαι;
Η κοπέλα γέλασε ντροπαλά.
Α- Απ' την Ελλάδα. Το όνομά μου σημαίνει bulmyeol.

Π- Θα τραγουδήσεις κάτι για εμάς; ρώτησε κάποιος από το πλήθος.

Α- Δεν ξέρω κατά πόσο θέλετε να με ακούσετε να τραγουδάω, είπε ντροπαλά.

Π- ΤΡΑΓΟΎΔΙ! ΤΡΑΓΟΎΔΙ! φώναζε το πλήθος, κάνοντας τα μάγουλά της να αποκτήσουν μια πιο ροζ απόχρωση.

Κοίταξε παρακλητικά προς το μέρος μου, και έπειτα γυρνώντας το βλέμμα της ξανά προς τη κιθάρα στα χέρια της άλλαξε τη μελωδία που έπαιζε και ξεκίνησε να τραγουδά.

___________

Είμαι σίγουρος πως είχα ήδη αργήσει για την ηχογράφηση αλλά... Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της, δεν μπορούσα και δεν ήθελα να σταματήσω να ακούω τη μελωδική φωνή της που ταίριαζε υπέροχα με την κιθάρα στα χέρια της

Π-Είστε σίγουρη πως δεν είστε εκπαιδευόμενη σε κάποια μουσική εταιρεία για να γίνετε είδωλο; την ρώτησε μια κοπέλα, που προφανώς την είχε ρωτήσει και προηγουμένως.

Α-Σιγουρότατη! απάντησε εκείνη με ένα πλατύ χαμόγελο, δεν είμαι τόσο καλή για κάτι τέτοιο... μα σας παρακαλώ μην μου μιλάτε στον πληθυντικό, νιώθω σαν να είμαι 100 χρόνων, δεν κάνουμε έτσι στην Ελλάδα, είπε με παράπονο και το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει.

Είχε μεγάλη απήχηση. Κάποιοι την τράβαγαν βίντεο, και άλλοι φωτογραφίες. Έπειτα από μια μικρή συζήτηση με το κοινό, έπιασε πάλι την κιθάρα.

Τελικά, παρά τα όσα έλεγε εκείνη περί παραφωνίας, η μουσική της ήταν τέρψη στα αφτιά όλων μας. Ακόμη και περαστικοί με ακουστικά στα αφτιά τους, σταματούσαν, τα έβγαζαν και κάθονταν να την ακούσουν.

Το κλίμα ήταν πολύ ευχάριστο. Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβω. Είχα αργήσει, θα τα άκουγα άσχημα αλλά τίποτα δεν με ενοχλούσε πια. Μετά από πολύ καιρό περνούσα επιτέλους καλά.

Μόλις τελείωσε και το επόμενο τραγούδι, χτύπησε ένα τηλέφωνο. Ήταν δικό της.

Το σήκωσε και αφού είπε κάτι στα ελληνικά έκλεισε βιαστικά το κινητό της.

Έκανε μια βαθιά υπόκλιση και μας ευχαρίστησε που ακούσαμε τις αγριοφωνάρες της μέσα στη μέση του δρόμου.

Ύστερα ζήτησε άδεια να αποχωρήσει, και έφυγε τρέχοντας να πάει κάπου.

Jk-Περίμενε! της φώναξα, όταν αντιλήφθηκα, πως έτρεχα από πίσω της.

Την έπιασα από το χέρι για να την σταματήσω.
Α- Συγνώμη, ψιθύρισε κάνοντας μια γρήγορη υπόκλιση, πρέπει να φύγω, είπε βιαστικά με τα μάτια της να γυαλίζουν, έτοιμα να κλάψουν.

Τράβηξε αργά το χέρι της από το δικό μου και έφυγε τρέχοντας.

Είχα μείνει εκεί, να την κοιτάζω να φεύγει. Να τρέχει, και να χάνεται στον ορίζοντα, παίρνοντας μαζί της, χωρίς να το αντιληφθώ, και ένα κομμάτι δικό μου, ένα κομμάτι που δεν είχε καταφέρει να κλέψει ποτέ κανείς στα είκοσι δύο χρόνια της ζωής μου.

✨✨🌟🌟

ARMYnasia