The bracelet (Υπό Διόρθωση)

Chapter 61: Μέσα Στα Πράγματα

Έφτασα στο καφέ της Miharu λίγο αργοπορημένος, καθώς τα γυρίσματα του καινούριου Run, καθυστέρησαν λίγο παραπάνω απ' όσο υπολόγιζα.

Μπήκα μέσα στο μαγαζί. Κανένας δεν ήταν εκεί πέραν μιας κοπέλας με κοντά καστανά μαλλιά, η οποία καθόταν πλάτη, στο τραπέζι σαν αυτά των μπαρ που έχει το μαγαζί.

Την πλησίασα, τράβηξα μια καρέκλα και κάθισα δίπλα της.

Τ- Είσαι η Νίκη; Τη ρώτησα σιγανά.

Ν- Ναι, και εσύ πρέπει να είσαι ο Taehyung, είπε η κοπέλα και επιτέλους γύρισε και με κοίταξε.

Μόλις τα μάτια της συναντήθηκαν με τα δικά μου κοκάλωσα.

Ναι, δεν είχαν την ίδια σπυρτάδα και ζωηράδα που είχαν τότε, άλλωστε τότε ήταν 15 χρονών, όμως...

Είναι εδώ... Είναι στ' αλήθεια εδώ, μαζί μου... Αυτή τη στιγμή... Εγώ...

Τ- Χουν-αχ ψιθύρισα, ακόμη παγωμένος.

Ν- Taehyung-ssi; Ρώτησε η κοπέλα, περιέργεια γέμισε τα κατάμαυρα μάτια της.

Ναι... Σωστά... Δεν με θυμάται... Εγώ... Για εκείνη δεν είμαι τίποτα πια...

Ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου. Ώστε έτσι νιώθει ο Seokjin Hyung κάθε μέρα... Έτσι νιώθει βλέποντας τον Hobi κάθε μέρα... Έτσι νιώθει γνωρίζοντας πως... Ίσως ο αγαπημένος του να μην μάθει ποτέ την αλήθεια... Να μην μάθει ποτέ πως κάποτε ήταν μαζί, ή ακόμη χειρότερα,να τον αφήσει για να πάει με κάποιον άλλο, αγνοώντας τον Jin, την μοίρα του.

Δεν είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να αγνοήσουν το πεπρωμένο τους, αφού πλέον, μοιάζουν θεοί, έχοντας κατακτήσει γη, ουρανό και θάλασσα.

Δεν υπολογίζουν μέσα τους το Θεό...

Τη μοίρα μας μπορεί να την αγνοούμε, μα δεν μπορούμε να της ξεφύγουμε, όσο κι αν κάνουμε τους τυφλούς.

Ότι έχει γραφτεί δεν ξεγράφετε. Οποία και αν είναι η μοίρα μας... Εγώ ορκίζομαι πως αυτή τη φορά, θα την προστατέψω!!!

Ν- Taehyung-ssi χλώμιασες, όλα καλά; Μήπως δεν αισθάνεσαι καλά;

Τ- Όχι, είμαι και χαρά, καλύτερα απ'όσο ήμουν για αρκετό καιρό, είπα και της χαμογέλασα μέσα από την καρδιά μου.

Νίκης POV

Άκουσα τη βαθιά φωνή του Taehyung δίπλα μου.

Γύρισα και τον κοίταξα.

Μπορεί να φαινόταν όμορφος στην τηλεόραση, μα από κοντά ήταν ακόμη καλύτερος...

Η ματιά του όμως... δεν ξέρω, φαινόταν πως κουβαλούσε μια θλίψη, μια νοσταλγία, αισθήματα που αν συνέχιζα να τον κοιτάω εύκολα θα μου μετέδιδε.