The bracelet (Υπό Διόρθωση)

Chapter 3 : Ανακαλύψεις Και Αποκαλύψεις

Αθανασίας Pov

Τι θα κάνω; Έχω φάει τον κόσμο, κι όμως ακόμη δεν μπορώ να βρώ αυτό το βραχιόλι που μου χάρησαν οι γονείς μου όταν έμαθαν πως κατάφερα να πάρω αυτή τη μετάθεση στο εξωτερικό που τόσο πολύ ήθελα, και προσπαθούσα απο τότε που ορκίστηκα σμηνίας. Ναι μου έπεφτε λίγο μακριά η Κορέα, σε όλους έπεσε όταν τους το είπα, όμως τους είχα υποσχεθεί πως θα πηγαινοέρχομαι αυτά τα δύο χρόνια με τα αεροπλάνα της πολεμικής μας αεροπορίας, ελαφραίνοντας λίγο το συναιασθηματικό τους φορτίο.

Κοίταξα για άλλη μια φορά στο κομοδίνο, κι έπειτα στην τσάντα μου, όμως όπως και όλες τις προηγούενες φορές η χειροπέδα δεν ήταν πουθενά.

??? Pov

Το σοκάκι ήταν σκοτεινό σε αυτή την απομακρυσμένη γειτονιά της Σεούλ, φωτισμένο μόνο από μια μικρή κίτρινη λάμπα στην άκρη του δρόμου

- Έτσι νομίζεις πως θα με ξεγελάσεις; Είπε μια φωνή βαριά και βαθιά όπως ο ανεξερεύνητος ωκεανός. Πρέπει να βρείς το βραχιόλι.... Αν θες να ζήσεις

- Τουλάχιστον εγκατέστησα το πρόγραμμα που μου ζητήσατε. Δεν είναι δύσκολο να αντιγράψεις τα αρχεία απάντησε πίσω μια γυναίκα μασουλώντας τη τσίχλα της δυνατά

- Όχι... Δεν είναι. Αλλά... Φαντάσου να πέσουν τέτοιες πληροφορίες σε άσχημα χέρια; Να ξέρεις πως όταν βγεις ενοχή για την κλοπή η χώρα σου θα σε εγκαταλήψει.

- Μην ανησυχείς. Κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Έπρεπε να είχες βάλει τη συσκευή εντοπισμού πάνω όταν στο είπα.

- Όμως δεν το έκανα. Τώρα δίνε του γιατί έχουμε και δουλειές

- Δουλειές; Όπως;

- Όπως...  Sorry it's confidential! Απάντησε ο άντρας βγαίνοντας από το σοκάκι αδιάφορα, κατευθυνόμενος προς κάποια άγνωστη κατεύθυνση.

Αθανασίας POV

Σήμερα είναι επιτέλους Σάββατο και έχω άδεια! Γιούπι! Σηκώθηκα χαρούμενη το πρωί, και βάζοντας τη φόρμα μου, αποφάσισα να πάω στο γυμναστήριο.

Για την ακρίβεια... Στο ντοζο όπως αλλιώς λέγεται, δηλαδή στην σχολή καράτε, στην οποία έχω γραφτεί εδώ στην Κορέα.

Ναι, μπορεί να μην μου φαίνεται, μα έκανα χρόνια πολεμικές τέχνες στην Ελλάδα, και ερχόμενη εδώ, απλά δεν ήθελα να τα παρατήσω, οπότε... Βρήκα μια σχολή κοντά στο σπίτι μου, και γράφτηκα.

Έκανα την προθέρμανσή μου, και πήγα μποστά στον σάκο. Ενώ ήμουν καλά όταν ήρθα, για κάποιο λόγω ένιωθα πως είχα τόσα πολλά νεύρα αυτή τη στιγμή. Ξεκίνησα να χτυπώ με μανία τον σάκο με τις γυμνές γροθιές μου. Οι κόμποι των χεριών μου άρχισαν να κοκκινίζουν, να τσούζουν. Ήμουν πολύ θυμωμένη. Θυμωμένη γιατί έτυχε αυτός σαν επόπτης μου, θυμωμένη γιατί έχασα κάτι πολύτιμο για εμένα, θυμωμένη γιατί για κάποιο λόγο αυτή η μέρα, αυτός ο άντρας, και βασικά αυτή η ματιά που μου έριξε εκείνη τη στιγμή που έφευγα με έχει στοιχιώσει ολόκληρη τη βδομάδα.