The bracelet (Υπό Διόρθωση)

Chapter 15 : Τα Όνειρα Ζητούν Εξηγήσεις

Τα λόγια του Jungkook, δεν έφυγαν ούτε στιγμή από το μυαλό μου. Τι έβλεπα K-drama, τι έβαζα μουσική, έπαιζα παιχνίδια ή μίλαγα με την μαμά μου στο τηλέφωνο, δεν μπορούσα να συντονιστώ, να συγκεντρωθώ και να καταλάβω τι ακριβώς κάνω.

Δεν πήγαινε άλλο αυτή η κατάσταση. Αποφάσισα να πέσω για ύπνο, άλλωστε, δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω.

Μετά από πολλές σκέψης, επιτέλους βρέθηκα στην αγκαλιά του Ορφέα.

(In the dream)

Μπροστά μου, ένας δρόμος χωμάτινος, και δεξιά και αριστερά, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, σπαρμένες με σιτηρά.

Εκεί που κοιτώ μπροστά μου, βλέπω τον Taehyung ντυμένο με παραδοσιακά ρούχα, και με μακριά μαύρα μαλλιά, να τρέχει και να φωνάξει.

Έπειτα άπο λίγη ώρα, φτάνει μπροστά μου.
Τ- Bulmyeol!... O Jungkook... Ο Jungkook... Δεν έχει δώσει σημεία ζωής.... Bulmyeol... Νομίζω... Πως ο jungkook... Είναι... Νεκρός!

Ξύπνησα απότομα. Η φωνή του ασθμένοντος Taehyung, ηχούσε ακόμα στα αυτιά μου...

Τ- Νομίζω πως είναι νεκρός...

Τα δάκρυά μου είχαν κυλήσει στο μαξιλάρι, ο ιδρώτας μου, είχε μουσκέψει τα σκεπάσματά μου. Σηκώθηκα όρθια, και πήγα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου.

Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Το όνειρο αυτό φαινόταν τόσο αληθινό, τόσο... Τόσο πραγματικό, που απορούσα με τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μου.

Χτύπησα τα μάγουλά μου ελαφρά, για να συνέλθω. Έκανα την πρωινή μου ρουτίνα, και ετοίμασα να φάω πρωινό.

Δεν πειράζει.... Ίσως σήμερα να πήγαινα πιο νωρίς στη δουλειά...

Jin's Pov

Το περίμενα. Να λιποθυμήσει ο Jungkook, το περίμενα. Αυτά που θυμήθηκε και που είδε εκεί ήταν τόσο συγκλονιστικά, που ήταν αναμενόμενο. Ήταν καιρός να καταλάβει κάποια πράγματα, να μάθει τον εαυτό του, να γνωρίσει ποιος στην πραγματικότητα είναι ο Jungkook.

Δεν ξέρω γιατί είμαι εγώ εκείνος που τα θυμάται όλα από την αρχή. Δεν ξέρω γιατί εγώ επιλέχθηκα από το σύμπαν να επιτελέσω αυτό το έργο, όμως θα το κάνω.

Γιατί ο Jungkook το αξίζει, το ίδιο και η Bulmyeol, όλοι τους το αξίζουν...

Jimin's Pov

"Εμένα, κάτι μου θυμίζει αυτό το μέρος" σκεφτόμουν, μα δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, αυτή η ατμόσφαιρα μου μοιάζει τόσο οικεία.