AWARE|texting

1.9

Son krebi Selen'in yemesine izin verirken gözlerinin uzun süredir, kahvaltı için uyandırmaya geldiğinden beri, üzerimde oluşunu benden birşeyler isteyeceğine yoruyordum. Ancak bu yorumum hicte hoşuma gitmemişti. Selen'in arkadaşlarıyla dışarıda buluşup benim evde pineklediğim ya da tam tersine, onun arkadaşlarını eve davet edip benim sokak kediliği yaptığım hafta sonlarından biriydi. Kahvaltı hazırlamasına şaşırmıştım. Genellikle ya dışarıda yapar, ya da beraber hazırlardık. Bu da bir diğer şüphe etme sebebimdi.

Çatalımdaki salatayı ağzıma tıkmadan önce Selen'e dönüp "Söyle," diye mırıldandım.

"Kamp!" Diye çığırdığında kaşlarımı çattım.

"Ne?"

"Okulun düzenlediği, derin bir nefes alma kampı."

"On ikinci sınıflar arasında yapılan mı?"

"Evet, gelmeni istiyorum."

"Ben istemiyorum."

"Bu kadar çabuk karar verme. Herkes orada olacak, çok eğleneceğiz." Gözlerinde parlayan heyecan teklif ettiği şey yüzünden beni mutlu etmemişti.

"Sorunda bu Selen. Herkes orada olucak. Biliyorsun, en rahatsız olduğum şey." Bastırarak söylediğim şey üzerine o heyecan söndü

"Kafeterya da aramıza katılabilecek kadar cesaretli olduğunu zannediyordum." Dedi dudaklarını bükerek.

"Yerde metrelerce sürüklenmeden önce ben de öyle zannetmiştim."

"Hey! Bu senin suçun değildi. Psikopat olan o aptal herif. Bu kadar çabuk pes etmemelisin."

"Anlamıyorsun Selen! Helin sadece kendini belli eden taraf. Bir de beni arkadaşlarıyla bitmeyen dedikodu haline getirenler var. Böyle bir etkinliğe katıldığımda dedikodularını kendilerine saklamayacaklar. Hem itiraz edenlerde olacaktır."

"Olmayacak, söz veriyorum. Kimse ağzını açmayacak."

"Gelmek falan istemiyorum Selen! Yaşadıklarımı anlamıyorsun, lütfen bunu anla."

Mutfaktan çıkmadan önce duraksayıp, "Sana iyi eğlenceler," dedim ve odama kapnmak üzere soğuk koridora çıktım.