Arsevi (boyxboy)

7.2

Mezarlıkları korkunç bulanlara hiç bir zaman hak vermezdim. Hala da vermiyordum. Fakat olay şuydu ki değerli birilerini kaybettiğin zaman her şey değişiyordu. Mezarlıklar hala korkunç değildi ama içini titretiyordu canın yanıyordu ve en kötüsü bunun asla geçmeyeceğini biliyordun.

Kıvanç Demirel yazan mezar taşına bakmanın canımı yakacağını pekala biliyordum ama bu yoğun hislerle başa çıkmak zordu. Devamlı olarak Özgür'ün mezarına gider dertlerimi anlatırdım o da bir kardeş gibi beni dinlerdi buna alışmıştım. Ama burada olmak son sürat giden bir arabadan darbe yemek gibiydi. Tanımlamak bile zordu.

"Ona hala kızgınım." dedi Tekin nihayet sessizliği bozarak.

"Ben de." dedim gözlerimi hala çiceklere dolu olabilen mezardan ayırmadan.

"Ne yapmamız gerekiyor şimdi?" diye sordu.

Bilmiyordum. Uzun zaman sonra ilk defa gerçekten ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

"Bilmiyorum." dedim kuru bir sesle.

"Burada olmak çok garip. Her şey çok yeni gibi. Sanki hiç zaman geçmemiş gibi."

"Bana da geçmiş gibi gelmiyor. Özgür doğduğumdan beri yanımdaydı gidişi koysa da yapacak bir şeyim olmadığının farkındaydım ve bir şekilde o acının varlığını kabullendim, alıştım. Ama Kıvanç bizi terk edip gitti. Bazen diyorum bir şeyleri değiştirme şansımızın olduğu anlar oldu mu hiç?"

Tekin dikkatle beni dinledi. Gözlerini kapatıp bir anlığına duraksadı sonra konuşmaya başladı. "Sanmıyorum. Aklınsaki olmasa da bu bilinçaltında bir yerlerde vardı demekki. Ne yaparsak yapalım engelleyemezdik Ufuk. Galiba elimizden gelecek tek şey affetmek."

"Affetmek istiyor musun?" dedim kaşlarımı kaldırarak.

"Galiba çoktan affettim."

"Ben yapamadım." dedim buruk bir ifadeyle. Yapamıyordum. Ne kadar denersem deneyeyim bu işin içinden çıkamıyordum. Kim ne derse desin ölü bir insanı affetmek kolay değildi. Çünkü ona duygularını soramazdınız. Kimi sevdiğini soramayacağınız gibi.

"Dinle." dedi Tekin arkasındaki ağaca yaslanıp.

"Olayı duyduğumda tepki vermedim. Mimik bile oynatamadım. Gerçek olduğuna inanmak istememiştim. Kim isterdi ki? Direk seni aradım. Sonrasını biliyorsun. Hep yan yanaydık. Sen ağlarken kendini kötü hissettim çünkü ben bunu yapamıyordum."

"Sonra cenaze oldu ve sonrasında ben kendimi günlerdir uğranmamış stüdyomuzda buldum. Başta her şey normaldi. Hislerim yok gibiydi. Sonra Kıvanç'ın koltuğun üzerinde duran o mavi hırkası gözüme ilişti. O koltuğa oturup hırkayı kucağıma koydum. Dokunmaya bile çekiniyordum. Sonra sehpada duran kupasını gördüm. Hani şu iskelet figürlü, kimseye dokundurtmadığı. Yarısı hala kahve doluydu. Soğumuş yarım bir kahve. Hiç gitmemiş gibiydi. Kapıyı o an açıp içeri girecek gibi. Sonra hüngür hüngür ağladım Ufuk. O hırkaya bir dostuma sarılır gibi sarıldım ve ağladım."

Zorlukta yutkundum. Duyduklarımı hazmetmek zordu. Hep kendi hislerime odaklanmıştım. Tekin ne hissediyor sorgulamamıştım. 2.kez kabul etmeliydim ki onu boşu boşuna suçlamıştım.

"Bunları hiç bilmiyordum." dedim gözlerim dolu dolu.

Tekin'in gözleri dolmuştu. Cebinden bir sigara pakedi çıkartıp bir dal bana uzattı bir tane de kendine aldı.

Aramızdaki sessizlik uzayıp giderken tek yaptığımız sigaralarımızı içmekti.

"Biliyorsun artık ama." dedi Tekin sessizliği bozarak.

"Biliyorum." diyerek onayladım onu.

"O zaman bırak affedelim. Kıvanç hakkında da bilmediğimiz şeyler olabilir. Daha fazla taşıyamazsın zaten bunu Ufuk. Affedince geçmiyor ama hafifler."

"Galiba başka şansım yok. Hey Kıvanç hainsin ama seni seviyorum hala."

Tekin hafifçe tebbesüm etti. "Ben de seviyorum haberin olsun drama prensi."

"Onu çok özledim Tekin."

"Ben de."

"Ne var biliyor musun?" diyerek konuşmaya devam ettim. "Galiba yarım kalan sadece bu değil."

"Ya ne?"

Boğazımı temizledim. "Tekin Aksoy. Kıvanç'ta buradayken konuşalım. Var mısın yeniden bir grup olalım?"

"Varım ulan! Sonuna kadar varım."

...

YAKINDA FINAL YAKINDA FINAL YAKINDA FINAL ama 75 demiştim ya muhtemelen 80 e uzar.

ama sizi seviyorum

Tekin'i de seviyorum acaba kendimle mi eversem bence cok mantiklif skkfks