Κρυφό μου πάθος

Μπορώ και χωρίς εσένα !!!

Το πρωί με ξύπνησε η Νίκα. Ήταν 11 το πρωί. Σε μία ώρα τον είχα πει ότι θα περάσω να πάρω τα πραγματά μου. Έκανα ένα ντουζ και έβαλα το μαύρο adidas κολάν μου και απο πάνω μια ροζ φοσφοριζέ μπλούζα.

<< Νίκα φέυγω πάω να πάρω τα πραγματά μου.>>λέω.

<< Θέλεις να έρθω να τον πλακώσω στο ξύλο. Πέντε χρόνια πήγαινα καράτε.>>λέει.

<< Δεν αξίζει ειλικρινά.>>λέω.

<< Θα περάσω να σε πάρω μετά να πάμε για φαγητό. >>λέω.

<< Ο.Κ τί να βάλω;>>ρωτάει.

<< Κάτι απλό. Εγώ με φόρμες θα είμαι.>>λέω.

Μπαίνω στο audi μου και χτυπάει το τηλέφωνο.

<< Ναι >>λέω.

<< Η κυρία Έρη;>>με ρωτάνε.

<< Η ίδια.>>λέω.

<< Ωραία. Καλώ απο το μέγαρο μουσικής ΝΥ. Μήπως θα μπορέσετε να περάσετε για να μιλήσουμε λίγο;>>λέει.

<< Ναί βεβαία θα περάσω σε μία ώρα περίπου.>>λέω.

Δώδεκα ακριβώς είμαι έξω απο το σπίτι του Σταύρου. Χτυπάω την πόρτα και περιμένω. Ξαναχτυπάω. Μετά απο λίγο ανοίγει. Φοράει μόνο το κάτω μέρος μιας φόρμας και κρατάει μια κούπα καφέ.

<< Καλημέρα>>λέει.

Προχωράω και ψιθιρίζω '' κακή στραβή και ανάποδη''.

<< Θές καφε;>>ρωτάει.

<< Με δουλεύεις ή είσαι αναίσθητος;>>λέω.

Μπαίνω στο δωμάτιο και ανοίγω την ντουλάπα.

<< Πού είναι η βαλίτσα μου;>>ρωτάω. Μπαίνει στο δωμάτιο.

<< Θα στην φέρω.>>λέει. Περιμένω και μετά απο λίγο έρχεται με την βαλίτσα. Την ανοίγω και βάζω τα πράγματα μου.

<< Αλήθεια τώρα χωρίζουμε;>>ρωτάει. Τον κοιτάω αγριεμένα.

<< Ποτέ δεν με χώρισε γυναίκα, πάντα εγώ τις χώριζα.>>λέει. Είναι πολύ αναίσθητος τελικά.

<< Άντε πηδήξου Σταύρο.>>λέω.

Πηγαίνω στο μπάνιο και παίρνω κάτι άλλα πράγματα. Ξαναμπαίνω στο δωμάτιο.

<< Γιατί είσαι τόσο εγωίστρια και δεν θες να ρίξεις το παιδί;>>με ρωτάει.

<< Και εσύ γιατί είσαι τόσο μαλάκας;>>λέω ειρωνικά.