Κρυφό μου πάθος

Γκαλά, συζητήσεις υψηλού επιπέδου και η πρόταση.

Ένας δυνατός ύχος έρχεται απο τον κάτω όροφο. Σηκώνομαι και κατεβαίνω. Είναι  η πόρτα. Ανοίγω και βλέπω τον Σταύρο φουρτουνιασμένο μπροστά μου.

<< Πάλι εσύ εδώ;>> λέω ειρωνικά.

<< Τί ρεζιλίκια είναι αυτά εδώ;>>λέει και μου δίχνει το εξώφυλλο του περιοδικού.

<< Χωρίζουμε και εσύ μετά απο λίγο φιλιέσαι με άλλον;>>λέει και μπαίνει μέσα χωρίς να τον πώ.

Κατεβαίνει ο Ματτ απο πάνω. Ευτυχώς δεν φοράει την μπιτζάμα και φοράει φόρμα. Ο Σταύρος τον κοιτάει.

<< Αααα τον κουβάλησες και εδώ βλέπω. Ωραία μάνα θα γίνεις.>>λέει ο Σταύρος.

Τον πλησιάζει ο Ματτ και τον πιάνει απο τον γιακά της μπλούζας.

<< Άκου να σου πώ ρε γελίε. Επιδή εσύ είσαι ανεύθυνος δεν συμαίνει ότι και οι υπόλοιποι είναι. Άμα εσύ δεν έχεις τ' αρχίδια να το μεγαλώσεις, τα έχω εγώ και θα το κάνω. Και την γυναίκα μου δεν θα την πείς εσύ τί μάνα θα γίνει που δεν είχες τα κότσια να φερθείς σαν άντρας.>>λέει και συνχρώνος τον πηγαίνει προς την πόρτα.

<< Αααα και μία συμβουλή. Πρόσεχε που βάζεις το πουλί σου. Μην ξαναέχεις πάλι προβλήματα.>>λέει ο Ματτ ειρωνικά και κλείνει την πόρτα.

Κάθομαι στον καναπέ και βάζω τα χέρια  μου το κεφάλι. Ο Ματτ κάθετε δίπλα μου και μου χαιδεύει την πλάτη.

<< Ηρέμησε.>> μου λέει.

<< Κάθε φορά τα ίδια προβλήματα θα δημιουργεί;>>λέω τσατησμένη.

<< Θα είμαστε μαζί και θα τα λύνουμε.>>λέει.

Πηγαίνω στην κουζίνα να ετοιμάσω τσάι και ο Ματτ πηγαίνει να στρώσει το κρεβάτι. Είναι πολύ ευγενικός και τζέντλεμαν. Ο Σταύρος είναι απαράδεκτος. Πώς τολμάει να μο ζητάει και τα ρέστα; Μόνο ζηλεύει και τίποτε άλλο. Αυτός να κάνει την ζωή του αλλά εγώ όχι. 

Πίνουμε το τσάι μας και τρώμε το πρωινό μας σαν να μην έγινε τίποτε πριν. Πάλι καλά γιατί δεν έχω όρεξη να μιλήσω για αυτόν τον μαλάκα. Πολύ καλά του τα είπαι ο Ματτ. Στο μυαλό μου γυρίζουν αναμνήσεις με αυτόν τον τιποτένιο άνθρωπο. Έρχονται τα λόγια του. Τα λόγια που πίστεψα αλλά δεν έπρεπε.

**''<<Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,σ'αγαπώ>>λέω και τσιρίζω απο χαρά.Και έτσι όπως τσιρίζω τον ρίχνω πίσω στον καναπέ και αρχιζω να τον φιλάω.

<<Δηλαδή άμα έλεγα όχι δεν θα με αγαπούσες;>>ρωτάει.

<<Πάντα θα σ'αγαπώ.Ακόμα και όταν τα μαλλιά μου θα ασπρήσουν,ακόμα και όταν δεν θα αναπνέω πια,εγώ απο κάπου έκει ψηλά θα σ'αγαπώ.>>λέω και ένα δάκρυ του ξεφεύγει απο τα μάτια.