Κρυφό μου πάθος

Γάμος...

Η ημέρα που θα γίνει ο γάμος ήρθε. Δεν ξέρω νιώθω περίεργα. Χαρούμενη, κουρασμένη, απογοητευμένη και πολλά άλλα που δεν περιγράφονται. Δεν έχω παράπονο απο τον Ματτ. Ότι θέλω το έχω και είναι πολύ καλός μαζί μου. Ο πατέρας μου είναι ίδη εδώ στην Νέα Υόρκη, το ίδιο και η φίλη μου η Χριστίνα.

Κάθομαι στο πάτωμα μπροστά στο παράθυρο και πίνω τσάι. Η μάνα μου θα ξυπνήσει όπου να ναι. Η Νίκα θα έρθει σε δύο ώρες το ίδιο και η Χριστίνα. Είναι 10 το πρωί και επιτέλους πρώτη φορά έχω τόσο ησυχία τέτοια ώρα. 

Χαιδεύω την κοιλιά μου. Έχω πριστεί λίγο αλλά ακόμα είμαι αδύνατη. Η μητέρα μου είπαι ότι μέτα τον τέταρτο μήνα θα φανεί αρκετά. Εγώ ακόμα είμαι στον ενάμιση. Άραγε είναι αγόρι ή κορίτσι; Θα μοιάζει τον Σταύρο ή εμένα; Χμμμ με έχει φάει η περιέργια.

Το κινητό μου χτυπάει. Έχω ένα μύνημα απο τον Ματτ.

<< Καλημέρα. Ελπίζω να μην σε ξύπνησα. Είμαι περίεργος να σε δώ. Σίγουρα θα είσαι πανέμορφη!!! Μου λέιπεις.>>

Γράφω απάντηση.

<< Καλημέρα. Έχω ξυπνήσει εδώ και ώρα και πίνω τσάι. Και εμένα μου λείπεις.>>

Μου έρχεται απάντηση.

<< Σε οχτώ ώρες θα σε δώ. Ανυπομονώ>>

Νιώθω τα δύο χέρια της μάνας μου να με αγκαλιάζουν.

<< Ξύπνησε το κορίτσι μου;>>

<< Ναι μανούλα, εδώ και ώρα>>

<< Πώς νιώθεις που θα παντρευτείς;>> λέει και κάθεται δίπλα μου στο πάτωμα με μια κούπα τσάι.

<< Δεν ξέρω. Χαίρομαι αλλά νιώθω κουρασμένη. Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω τί νιώθω.>>

<< Θα ήθελες να παντρευώσουν με τον Σταύρο εε;>>

<< Εεε εντάξει όμως τί να τον έκανα που δεν ήθελε το παιδί. Κακό του κεφαλιού του. Θα κάνει και αυτός την ζωή του κάποια στιγμή.>>

<< Πιστεύεις ότι σε αγαπάει;>>

<< Δεν ξέρω αν με αγαπάει. Νομίζω με ζηλεύει. Ζηλεύει που παντρεύομαι και κάνω την ζωή μου χωρίς να τον παρακαλάω.>>

Επικρατεί μια σιωπή ανάμεσα μας. Το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο πατέρας μου. Με ρώτησε τί ώρα να έρθει.

Μετά απο δύο ώρες το κουδούνι χτυπάει. Είναι η Νίκα και η Χριστίνα.

<< Νυφούλα μου. Καλημέρα>>λένε και οι δύο μαζί και με κατσιάζουν στα φιλιά.