Flipped (DBS#1) (Published)

Chapter 28

Chapter 28

Lucky

Pagkagising ko ay nandoon na ako sa clinic nakahiga. It took me seconds to finally clear my vision.

Nang kumlaro na ang aking paningin ay tsaka ko lang narealize na hindi ako nag iisa dito sa clinic.

Ivion is sitting next to the clinic's bed. He's holding my right hand like his life is depending on it. Thinking about it makes me realize that i'm so lucky to be the girl he love.

Nakatingin na ako sa kaniya habang siya ay natutulog sa aking mga kamay. He's so handsome even when he's sleeping.

I use my left hand to fix his hair. Kahit anong hairstyle ay nababagay naman sa kaniya. Hindi na nakakapanibago. He's handsome and sleeping face is facing me. It made me smile.

Bahagya naman siyang gumalaw kaya napahinto ako sa ginagawa. Unti unting dumilat ang kaniyang mga mata habang ako naman ay nagpapanic na sa hindi akalaing mangyari.

"How are you feeling?". He's voice was husky and deep. Tila ba bagong gising niya lang.

"Ayos na ako ngayon..." dahil sa'yo. Hindi ko na sinabi sa kaniya ang huling dalawang salita.

He smile peacefully. Para bang katatapos lang ng problemang natamo. I can't help but to observe him every bit of his actions. Yung tipong kilalang kilala mo talaga siya.

"Ano nga pala ang nangyari?". Tanong ko sa kanya ng bahagya. Nagtataka lang kasi ako dahil pagmulat ng aking mga mata ay nandito na ako sa clinic.

Ang huli ko kasing naalala ay binugbog ako ng katropa ni Grilla at nandoon din si Anthia. May pares ng paa akong nakita bago ako nawalan ng malay.

I assume that it was Ivion's feet. Sa pang araw araw kong inoobserbahan ang katawan niya ay hindi ko pa malalaman.

Napaisip tuloy ako na bago ako nawalan ng malay ay kung ano ang nangyari. Ano kaya ang nangyari sa kanila ni Anthia? Na discipline ba? Detention? At sino naman ang nagdala sa akin dito? Si Ivion?. Binuhat niya ba ako?.

Maraming katanungan ang sumabog sa isipan ko. It made me blush thinking that Ivion is the one who brought me here while i'm still unconscious because of what happened lately in the locker room.

Speaking of unconscious. Diba napilayan ako? I mean nasugatan. Saan nga ba iyon?. Nakalimutan ko.

"What matters right now is that you are okay. Just think about your condition. Stop asking what happened. I already took care of it so right now just please rest 'girlfriend".

Ayan na naman siya at ayan na naman ako sa kakiligan ko. Nababaliw na nga talaga ako sa kanya.

Hindi na ako nag apila pa. Sinang ayunan ko nalang ang sinabi niya. He has a point. I have to take care of myself first bago yong iba. Tumango nalang ako nang hindi nakontento sa sagot.

"Damn it 'girlfriend! I don't know what to do if something bad is going to happen to you. Mapapatay ko talaga ang sarili ko kapag mawawala ka sa akin". Natatameme na ako.

I smile at him, para maibsahan ang tensyon sa aming dalawa. Nakakailang naman kasi kapag tensyonado ang hangin na namamagitan sa amin.

"Don't worry. I'm fine now. Wala naman akong internal injury na natamo kaya wag ka nang mag-alala. Nothing bad is going to happen to me, to us". Sambit ko sa kaniya.

How can this person be so handsome when worried. Parang mas gusto ko pa siyang mag-alala sa akin. Joke! Kung pwede lang sana.

"But still. What if i arrived late and saw you dying on that cold floor? Hinding hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko". Sabay higpit niya ng hawak sa aking kamay.

Ang sarap sa feeling na may taong nagmamahal sa'yo. Even if he's a playboy magkaiba sila ni Papa base sa sinabi ni Mama.

Alam kong hindi ako lolokohin ni Ivion at kung lolokohin niya ako ay ibig sabihin lang noon ay mali ang napili kong tao na minahal.

Umalis kami sa clinic ng mga bandang alas kwatro ng hapon. Hindi ako nakapasok sa pang hapon kong subject dahil sa nangyari.

Excuse naman daw ako pero iba parin iyon sa present talaga. Buti nalang dahil wala kaming quiz sa panghapong klase. Kaninang umaga lang.

Hindi rin naman si Ivion pumasok dahil binantayan niya ako sa clinic. Binatayan daw e pagkagising ko ay tulog naman siya. Ang boyfriend ko talaga.

Kilig to the max.

Tumambay nalang kami sa school garden dahil mga quarter to four pa ang uwian. Nakaupo sa bench si Ivion habang ako naman ay katabi niya at nakahawak sa kanyang malaking kamay.

The weather is very fair today. Nakatingin ako sa kalangitan at ramdam ko ang titig ni Ivion sa akin.

Napalingon ako sa kaniya."Bakit?".

"Your beautiful!". Pinamulahan ako ng pisngi dahil sa sinabi. Noong una niya itong sinabi ay hindi ako naka react pero ngayon para akong tinamaan.

"Wag ka ngang mambola dyan!".

"Hindi naman ako nambobola e". He smile mockingly at me. Nasasayahan siya sa reaksyon ko. Sarap niyang halikan--este sapakin.

He leaned in closer just so our nose would touch. Hinanap niya ang paningin ko bago nagsalita.....

"You really are beautiful.....and that's what makes me so lucky". Bahagya akong napasimangot sa sinabi niya.

"So you mean ang swerte mo dahil maganda ako?". I said filled with bitterness each word i pronounce.

He shook his head and smile sweetly."My point is that I'm so lucky to love a girl like you. Even if you're ugly or beautiful it doesn't matter. I will always love and will always find a way that you would also love me back". He said in a sarcastic tone and mark with finality.

Those four letter words. A word that is very powerful. Yung tipong gagawin mo ang lahat dahil sa four letter words na yon. Hindi siya ang swerte dahil minahal ko siya kundi ako ang swerte dahil hindi ko akalain na mamahalin din ako ng taong pinakamamahal ko rin.

He kiss me!.

Pagkatapos ng lahat nang iyon ay umuwi na kami. It's six quarter before i arrive home. Sinamahan ulit ako ni Ivion pauwi kaya nagpapasalamat ako don.

Pagkarating ko ng bahay ay yon din ang pagdating ni Mama galing trabaho. Nakita niya kami na magka holding hands kaya siguro malawak ang ngiti sa kanyang labi.

Botong boto talaga siya kay Ivion.

Sabi ni Mama ay nang grocery siya at luto na ang hapunan kaya inimbitahan niya si Ivion na maghapunan nalang sa bahay namin.

This is the first he enters our house. Feeling ko tuloy ay mukha siyang out of place sa bahay namin. Paano ba naman kasi, engrande ang bahay nila habang amin ay normal lang.

Habang kumakain ay panay ang istorya ni Mama sa kaniya tungkol sa akin ng bata pa ako. Halos pumutok na nga ang mukha ko dahil sa sinasabi ni Mama.

Marami kasi akong nagawang katawa tawa noon nang bata pa ako. What do you expect from a child?.

Nagbihis muna ako sa aking kwarto at iniwan sila ni Mama at Ivion sa salas. Pinaupo si Ivion sa aming sofa while my mother is accompanying him.

Hindi ko tuloy maipagkakaila kung gaano ako ka swerte sa kaniya. I always believe that every bad thing has a good thing. Sa lahat siguro ng mga kabulastugan ko ay hindi ito mangyayari ngayon.

And the good thing behind that is i'm very lucky to have him and will never ever leave him and that's final.