The Change [ΒΟΟΚ 1]

Mama

9 μήνες μετά

Φοίβη- ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΗΛΙΘΙΟΣ, ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ; ΜΟΥ ΕΦΕΡΕΣ ΠΙΤΣΑ ΜΕ ΖΑΜΠΟΝ, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΠΕΪΚΟΝ;!

Στριγγλάω και με κοιτάει σαν να έχω ξεφύγει από το Δαφνί.

Τι όμορφα...

Δεν φταίω εγώ. Είμαι στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης και τα νεύρα μου τους τελευταίους.. 9 μήνες είναι κρόσια.

Οι ορμόνες φταίνε, όχι εγώ!

Περιμένω αγοράκι και έχω φάει τις κλοτσιές της ζωής μου!

Αρχίζω να κλαίω στα ξαφνικά, χωρίς λόγο και ο Ορέστης με πλησιάζει τρέχοντας.

Ορέστης- Τι έγινε μωρό μου; Γιατί κλαίς; Πονάς;

Ρωτάει ανύχηχος και γνέφω αρνητικά, ρουφώντας την μύτη μου.

Φοίβη- Είμαι απαίσια! Σου φωναζω χωρίς λόγο και απορώ, πως δεν με έχεις χωρίσει ακόμη. Θα είμαι η χειρότερη μαμά στον κόσμο!

Λέω και συνεχίζω να κλαίω και να οδύρομαι, ενώ ο Ορέστης δεν ξέρει τι να κάνει.

Ορέστης- Τι λες βρε μωρό μου; Είσαι με τα καλά σου; Θα είσαι η καλύτερη μαμά στον κόσμο!

Λέει και με αγκαλιάζει, ενώ αφήνει απανωτά φιλιά στα μαλλιά μου.

Φοίβη- Αλήθεια, το πιστεύεις αυτό;

Ρωτάω βουρκωμένη και μου χαμογελάει γλυκά.

Ορέστης- Φυσικά μωρό μου!

Λέει και τον φιλάω απαλά, χαϊδεύοντας το μάγουλό του.

Φοίβη- Σ' ευχαριστώ! Κι εσύ θα είσαι ο πιο φανταστικός μπαμπάς του κόσμου!

Του λέω και χαμογελάμε, ενώ σηκώνομαι από τον καναπέ με τα χίλια ζόρια για να πάω στην κουζίνα.

Στην διαδρομή μου με πιάνουν κάτι πόνοι στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου και φωνάζω το όνομα του Ορέστη κλαίγοντας.

Ορέστης- Τι έγινε μωρό μου;

Ρωτάει, μόλις με φτάσει και παίρνω βαθιές ανάσες.

Φοίβη- Νομίζω γεννάω.

Λέω και μένει παγωτό, αλλά όταν συνέλθει κάνει χειρότερα κι από εμένα.

Ορέστης- ΤΙ; ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ! ΕΙΣΠΝΟΗ, ΕΚΠΝΟΗ. ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ! ΗΡΕΜΗΣΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

Φωνάζει και τον μουτζώνω.

Φοίβη- ΑΧΡΗΣΤΕ, ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΩΛΟΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ!