The Change [ΒΟΟΚ 1]

Επιτέλους ζευγαράκι!

Φτάσαμε στην θάλασσα και βγήκαμε από το αμάξι.

Κάτσαμε σε ξαπλώστρες και μετά από λίγη ηλιοθεραπεία μπήκαμε στην θάλασσα.

Κάναμε βλακείες, γελούσαμε, μιλάγαμε, πήγαιναμε στα βαθιά και άλλα τέτοια.

Βγήκαμε από την θαλάσσα και έπιασα τις ρακέτες.

Φοίβη- Ορφέα, έλα να παίξουμε!

Του είπα και του έδωσα την μία ρακέτα.

Αρχίσαμε να παίζουμε μέχρι πού τα μπαλάκι μας, μπήκε στην θάλασσα.

Πήγα να το πάρω, αλλά ένα αγόρι ήρθε και μου το έβαλε στο χέρι.

Αγόρι- Ορίστε!

Είπε και τον κοίταξα.

Ήταν αρκετά ψηλός, μελακρινός, με σκατουλί μάτια και ελάχιστα γυμνασμένος.

Φοίβη- Ευχαριστώ!

Είπα και του χαμογέλασα.

Αγόρι- Τάσος.

Φοίβη- Φοίβη.

Είπα και δώσαμε τα χέρια.

Ορφέας- Φοίβη, τελείωνε με τις γνωριμίες να παίξουμε.

Είπε κι έγνεψα.

Φοίβη- Πρέπει να φύγω, γεια!

Χαιρέτησα τον, πως τον είπαμε; Τάσο; Ναι, αυτόν!

Συνέχισα με τον Ορφέα να παίζουμε, μέχρι που σταματήσαμε για να φύγουμε.

Πήγαμε σπίτια μας και έκανα μπάνιο.

Έβαλα τα ρούχα που έβαλα το πρωί και έκατσα στο λάπτοπ.

Έβλεπα ένα try not to laugh challenge και έχω πεθάνει στα γέλια.

Η πόρτα ανοίγει απότομα και γυρνάω το κεφάλι μου να δω ποιος ηλίθιος δεν χτυπάει την πόρτα.

Φοίβη- Σπίτι σου δεν έχεις πόρτες;

Ρώτησα ειρωνικά τον Ορέστη και έβαλα τα χέρια μου κάτω από το στήθος.

ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! Το βλέμμα του πήγε κατευθείαν εκεί.

Ω έλα τώρα! Τα κατέβασα εκνευρισμένη και τον κοίταξα.

Φοίβη- Μπορείς να μου πεις γιατί δεν χτυπάς πόρτα και δεύτερον γιατί ήρθες εδώ;

Ρώτησα και σταμάτησα το βιντεάκι που έβλεπα.

Ορέστης- Ακούγονταν γέλια και είπα να δω τι γίνεται.

Είπε και ρόλλαρα τα μάτια μου.

Φοίβη- Θες να μου πεις πως απαγορεύεται να γελάμε στο ίδιο μας το σπίτι;!

Ρώτησα και σηκώθηκα πάνω.