The Change [ΒΟΟΚ 1]

Κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά!

Φοίβη

Θέλει κάποιος να μου πει για ποιον λόγο μου βαράνε τα κουδούνια πρωινιάτικα;

Και δεν την ανοίγει κανένας την πόρτα και συνεχίζουν να βαράνε τα κουδούνια κάμποση ώρα τώρα.

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι, με αποτέλεσμα να ζαλιστώ, αλλά συνέρχομαι γρήγορα και πηγαίνω προς την πόρτα.

Φοίβη- ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΛ---

Σταμάταω να φωνάζω, όταν βλέπω ποιος στέκεται ή μάλλον ποιοι στέκονται στο κατώφλι μου.

Φοίβη- ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΔΩ;

Άρχισα να ουρλιάζω και πήδηξα στην αγκαλιά του Μίμη, τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω από την μέση του.

Μίμη- Ήρεμα κοπελιά!

Λέει γελώντας και γελάω κι εγώ, ενώ κατεβαίνω από πάνω του.

Φοίβη- Καλωσήρθατε!

Λέω και αγκαλιάζω πρώτα τον Λεών, μετά τον Μάριο και στο τέλος την Ράνια που με κράτησε στην αγκαλιά της πάνω από 5 λεπτά.

Φοίβη- Περάστε μέσα καλέ!

Λέω, ενώ μπαίνουμε στο σπίτι και κλείνω την πόρτα.

Ράνια- Κοιμόσουνα ε; Δεν πειράζει, είμαστε καλύτεροι από τον ύπνο!

Λέει μόνη της και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Μάριος- Το Κατερινιώ πού είναι;

Λέει, ενώ περνάει το χέρι του γύρω από την μέση της Ράνιας, κολλώντας την πάνω του και τους κοιτάω με σμιγμένα φρύδια.

Φοίβη- Μήπως εσείς οι δύο...;

Λέω, δείχνοντάς τους και κοιτιούνται μεταξύ τους, αλλά μετά κοιτάνε πάλι εμένα.

Φοίβη- ΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑΤΕ;!

Φωνάζω και αγκαλιάζω ξανά την Ράνια πιο δυνατά τούτη την φορά.

Ράνια- Ήρεμα κούκλα μου! Άνθρωπος είμαι κι εγώ και χρειάζομαι οξυγόνο!

Λέει και στριφογυρνάω τα μάτια μου, ενώ πιάνω τα μαλλιά μου έναν κότσο μιας και έσκασα από την ζέστη.

Φοίβη- Για πείτε μου τα νέα σας!

Λέω, ενώ βολεύομαι καλύτερα στην πολυθρόνα που καθόμουν και ανασηκώνουν τους ώμους μου.

Φοίβη- Μάλιστα. Πού περάσατε;

Ρωτώ και αλληλοκοιτιούνται μεταξύ τους.

Λεών- Εγώ πέρασα Γιάννενα, ο Μίμης Κοζάνη και το ζευγαράκι από εκεί Θεσσαλονίκη!

Λέει και απογοητεύομαι.