The Change [ΒΟΟΚ 1]

Η παράσταση

Το πρωί όταν ξύπνησα ένιωθα ένα βάρος στην κοιλιά και ένα στα πόδια.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω μια Κατερίνα να έχει κάνει την κοιλιά μου μαξιλάρι και να με έχει αγκαλιάσει λες και θα φύγω, μια Μαρίζα να έχει ξαπλώσει πάνω στα πόδια μου και να τα έχει τυλίξει με τα δικά της και το κεφάλι της να είναι πάνω στον ποπό της Κατερίνας. Μετά γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω την Ουρανία να έχει κοιμηθεί σαν σκύλος και να έχει σηκώσει το ένα πόδι πάνω.

Μόλις την είδα άρχισα να γελάω και τα κορίτσια ξύπνησαν.

Μαρίζα- Γιατί γελάς;

Της έδειξα την Ουρανία στο πάτωμα κι εκείνη άρχισε να γελάει.

Η Κατερίνα σήκωσε το κεφάλι της και το πρώτο πράγμα που αντικρίζει είναι η Ουρανία.

Ακολούθησε το παράδειγμά μας και άρχισε να γελάει.

Εγώ έπιασα το κινητό και έβγαλα φώτο την Ουρανία.

Μετά από λίγο η Ουρανία ξύπνησε και σηκωθήκαμε όλες και πήγαμε κάτω.

Μπήκαμε στην κουζίνα και κατευθείαν η Μαρίζα άνοιξε το ψυγείο. Άρχισε να βγάζει υλικά για κρέπες.

{...}

Αφού κάναμε την κουζίνα σαν βομβαρδισμένο τοπιό, κάτσαμε και φάγαμε κρέπες.

Όταν τελειώσαμε, αρχίσαμε να μαζεύουμε.

Εγώ έπλυνα τα πιάτα, η Ουρανία μάζεψε τους πάγκους, η Μαρίζα σκούπισε και η Κατερίνα σφουγγάρισε.

Κάτσαμε στο σαλόνι και συζητήσαμε για διάφορα θέματα.

Μέχρι που τα κορίτσια άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις για τις χαρακές.

Ουρανία- Γιατί δεν είπες τίποτα;

Κατερίνα- Γιατί τις έκανες;

Μαρίζα- Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαρακώθηκες;

Φοίβη- Ήρεμα! Μια μια οι ερωτήσεις!
1ον: Γιατί να πω για τις χαρακές;
2ον: Γιατί ντρεπόμουν για το σώμα μου.
3ο: Νομίζω 4 μέρες πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς.
Επίσης, εκείνη την περίοδο ήμουν τόσο χάλια, που είχα τάσεις για αυτοκτονία.