The Change [ΒΟΟΚ 1]

Επίλογος

2 χρόνια μετά

Φοίβη

Ξεσκονίζω και την τελευταία φωτογραφία πάνω στο ράφι και μένω να τις κοιτάω.

Τόσες πανέμορφες αναμνήσεις.

Η πρώτη φωτογραφία στην σειρά είναι με έμενα και τα κορίτσια να ετοιμαζόμαστε για τον γάμο γελώντας.

Στην δεύτερη είμαστε όλοι μαζί με έμενα και τον Ορέστη στην μέση να φιλιόμαστε την ώρα που βγήκαμε από την εκκλησία και τους υπόλοιπους με διάφορες γκριμάτσες.

Στην τρίτη είμαστε στο μαιευτήριο με τον νεογέννητο Νικόλα. Στην φωτογραφία είμαστε εγώ, η Κατερίνα, η Μαρίζα, η μαμά μου και η μαμά του Ορέστη.

Στην τέταρτη φωτογραφία είμαι εγώ με τον Νικολάκη αγκαλιά, στον έκτο μήνα της εγκυμοσύμης μαζί με τους αδερφούς μου.

Στην επόμενη, είμαι εγώ με τους γονείς μου αγκαλιά κρατώντας ένα φορμάκι που μας έκαναν δώρο για τον Νικόλα, πάλι με την κοιλιά τούρλα

Στην έκτη φωτογραφία είμαστε στο μαιευτήριο εκεί που ο Ορέστης πήρε στην αγκαλιά του για πρώτη φορά τον Ιωσήφ, ενώ εγώ κρατάω τον Νικόλα.

Στην έβδομη φωτογραφία, είμαστε στα γενέθλια του Νικόλα όλο το σόι. Οι γονείς μου, οι γονείς του Ορέστη, ο παππούς Φοίβος, η Κατερίνα, η Μαρίζα, ο Ορφέας, ο Νίκος, ο Δημήτρης, η Χριστίνα, ο Ορέστης, η Ράνια, ο Μάριος, ο Μίμης, ο Λεών, ακόμη και ο Ιάσονας με τον Οδυσσέα και τις κοπέλες τους. Και φυσικά τα μικρούλια μας, τον Νικόλα, τον Ιωσήφ, την Ζωή(κόρη Κατερίνας και Ορφέα), την Αλίκη(κόρη Νίκου και Μαρίζας) και τον Λεωνίδα(γιο της Ράνιας και του Μάριου).

Στην όγδοη και πιο πρόσφατη φωτογραφία, είμαστε εγώ με τον Ορέστη και τα παιδιά μας, εγώ κάθομαι δακρυσμένη σε μια καρέκλα και μπροστά μου έχω δύο κουστουμαρισμένα αντράκια και τον Ορέστη να κρατάνε από μια ανθοδέσμη. Αυτό έγινε ένα μήνα πριν, στην επέτειο του γάμου μας.

Ο Ιωσήφ ίσα - ίσα που άρχισε να περπατάει και ο άλλος ο τρελός τον έντυσε γαμπρό και του έδωσε να κρατάει μια ανθοδέσμη πιο μεγάλη κι από εκείνον.

Καταλαβαίνεται με τι τρελό έχω μπλέξει, σωστά;

Ακούω κλειδιά στην πόρτα και αμέσως σκουπίζω τα δάκρυα συγκίνησης, που είχαν τρέξει στα μάγουλά μου.

Ορέστης- Μανούλα, ήρθαμε!

Τον ακούω να λέει και κατεβαίνω τα σκαλιά, για να τον δω να κρατάει τα παιδιά από τα χέρια και να έχει αφήσει τα ψώνια στο πάτωμα.