The Change [ΒΟΟΚ 1]

Βροχή και πυρετούλης

Αυτές τις μέρες που ήμουν στο νοσοκομείο, κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου, εμφανιζόταν ο Ορέστης.

Κάτι μου 'χει κάνει αυτό το παιδί!

Ίσως μάγια;!

Όταν λέω εγώ πως είσαι καθυστερημένο, είμαι κακιά ε;

Έλα μου;! Τι πετάγεσαι σαν την πορδή, κοριτσάκι μου;

Δεν σου έχει κάνει ούτε μάγια, ούτε τίποτα! Απλά σου λείπει, τόσο απλά! Παρ' το χαμπάρι.

Άι παράτα με, μωρέ!

Γιατρός- Καλημέρα μικρή μου ασθενή!

Είπε, βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

Φοίβη- Καλημέρα γιατρέ!

Είπα και έκατσα καλύτερα στο κρεβάτι.

Γιατρός- Πώς νιώθεις μικρή;

Φοίβη- Καλά, καλύτερα βασικά.

Είπα και σημείωσα κάτι στον φάκελο του.

Γιατρός- Ωραία. Σήμερα, όπως είχαμε πει, μπορείς να βγεις. Πρέπει να έρθει κάποιος ενήλικας να υπογράψει.

Φοίβη- Εμ νομίζω μπορει να έρθει ο ένας από τους δύο αδερφούς μου. Θα τον πάρω να δω!

Είπα και έγνεψε.

Πήρα το κινητό μου και κάλεσα τον Δημήτρη.

Δημήτρης- Έλα μικρή!

Φοίβη- Μιτσάκο μου...

Δημήτρης- Έλα τι έγινε;

Φοίβη- Μπορείς να έρθεις να υπογράψει το εξιτήριο; Pleaseee!

Δημήτρης- Οκ, έρχομαι. Σε λίγο είμαι εκεί!

Φοίβη- Εντάξει, μπάι!

Είπα και το έκλεισα.

Φοίβη- Σε λίγο θα έρθει!

Γιατρός- Ωραία. Εσύ μπορείς να ετοιμαστείς!

Είπε και βγήκε από το δωμάτιο κι έτσι, βρήκα την ευκαιρία να αλλάξω και να βάλω τα ρούχα μου.

Μετά από λίγο, ήρθε ο Δημήτρης και με πήρε με το αμάξι του και με πήγε σπίτι.

Τα παιδιά θα είναι στο σχολείο, άρα θα είμαι μόνη μου στο σπίτι για μερικές ώρες.

Αν και θα κοιμηθώ μου φαίνεται, αλλά ναι.

{...}

Θα 'ναι κάπου γύρω στις 18:30 το απόγευμα, αν και ο ήλιος έχει δύσει προ πολλού.

Κατερίνα- Είσαι σίγουρη πως δεν θες να πάω εγώ;

Φοίβη- Ναι ρε Κατερίνα. Εγώ θα πάω! Πρέπει να τον αντιμετώπισω!