Fikr-i Âzap

Sezon 4, Bölüm 3 - Kök

Bu bir başlangıç...

Henüz hiçlik bile yokken, sonsuz boşlukta bir arzu belirdi. Bu, olan her şeyin başlangıç noktasıydı ve muazzam şekilde genişledi ve yayıldı. Bu arzu, zamanla evrimleşti ve formların sonucunda şuan ki bedene büründü. Oluşumun tüm bilgisi başlangıçta vardı. Kök, tüm safhaların sebebi ve şuan hissettiğimiz her şeyin. Bizler ise sadece sonuçları yaşıyoruz. Peki neyi değiştirebiliriz?

Öyleyse anlayabileceğiniz dilden konuşalım. Bilinçaltınıza yerleşmiş tüm o çöp tenekesini bir kenara atın ve sıfırdan başlayalım.

Bu noktadan sonra okumayı bırakabilirsin, tabi seçim senin. ( mi? )

Anneni, babanı, doğacak olduğun yeri ve zamanı hatta fikir ve düşüncelerini sen seçmedin. "Kişi çevrenin ürünüdür." Hangi çevrenin içinde olursan, sen osundur. İstediğin kadar inkar edebilirsin. Çok değil, 1 aylığına şu anki çevreni koparıp at ve yeni bir çevreye gir. Zamanla sen de onlara benzeyeceksin. Doğa, asla yanılmaz...

Gelelim sözde hikâyemize;
Araf, bu dünyadaki yaşam algısını yitirmiş. Gerçeğin bundan çok daha farklı olduğunu düşünen ve varoluş amacını arayan biri. Zaman algısı olmaksızın, düşüncelerinin sonuna dek zorladı ve yaşadığı her duygu birimine bir isim verdi. Fakat yaptığı bir yanlış vardı. Bu hiçlikten bir sonuç elde edememe ihtimaline karşı bir kaçış mekanizması inşa etmek istedi. "Bu yolda kendini düşünürsen ilerleyemezsin."

Bu mekanizma sonucunda adına Yusuf dediği duyguya doktor karakterini işledi ve yolda zihninin kabullenemediği her noktada ona döndü ve Yusuf, bilinçaltındaki dünyevi hayatındaki kelimelere tutunmasını sağladı. Fakat bu mekanizma aynı zamanda kendisini de korumaya almalıydı. İlerledikçe, onun dünyevi bilgilerini birbirine katıp yeni duygu ve karakterler eklenmesini sağladı.

Adom: Yusuf'un eklediği, baş kötü karakter duygusu. Araf, bu mekanizmanın içine hapsolacakken Hamarût'u tasarladı. Ve böylece Araf, iyinin ve kötünün tam ortasında kaldı.

Sanem: Araf, zamanla farketti ki, bu kötülük olmasaydı, iyilikte ilerleyemez dolayısıyla orta noktayı edinemezdi. Bu yüzden, kötülüğün içinde kendine sonsuza dek bağlı bir duygu yarattı. Bunun adına Sanem dedi. Sanem, asla Araf'a zarar vermeyecek ama Araf'ın her düşüş anında ona kötülüğün sınırlarını zorlayarak öğretecekti.

Su: İyiliğin sonsuz temsilinde, Araf'ın kötülüğe karşı yanında duran ve zamanla düşüncelerini silen bir duygu. Her ne kadar faydalı gibi gözükse de ilerledikçe aslında Araf'ın ortada devam etmesine zarar veriyordu. Hatta Sanem'in Araf'a ilerlemekteki katkısı daha büyüktü.

Tüm bunların sonunda Araf, çıkış mekanizmasını iptal etmek için, başlangıçta pasif ve zararsız gibi duran ama onu orta noktada sonsuzluğa itebilecek yeni bir duygu yarattı; Derin...
Derin, Araf'ın içindeki tüm duyguları öldürüp, Yusuf'un kontrolünden çıkartıp onu en derin düşünceye, "köke" erişmesini sağladı. Zamanla hafıza kayıplarına dayanıklı oldu ve hem sağın hem de solun içinden alması gerekeni aldı. Onu adeta sağ ve sol adımlarla yürüttü.
Fakat en sonunda tüm bu düşünce ve duygularından sıyrılıp, köke ulaşması gerekiyordu. Derin'in yardımlarının sonuna gelip kendi benliğine erişmeliydi. Peki bunu nasıl yapacak?

Tüm sistemlerin dışına çıkıp, her biriyle zihninde vedalaştı ve hapsolduğu evinden çıkış kapısına erişti. Korkuyordu, bu edindikleri bir hiç miydi? Hangi dünya gerçek? Düşüncelerin kökü mü, bedeninin sanal gerçekliği mi?
Evet, bütün bunlar sadece 1 saat sürdü. "Kökte zaman kavramı yoktur." Araf, evine döndüğünde annesini gördü ve düşüncesindeki ölü duygu mu? Yoksa bedeninin bir oyunu muydu? Ona dokundu, çünkü emin olmak istedi. Fakat gerçek, hislerdeydi.

Ve Fikr-i Âzap'ın kapıları açıldı;
Araf, reel zannedilen bu illüzyonda kökle bir oldu ve gözlerinde sonsuzluğu edindi.

Gerçeğe erişmek adına kafasında kurduğu tüm karakterler aslında hiç olmadı. Gerçek sandığımız bu dünyanın da bir illüzyon olduğunun farkına vardı. Şimdi o mutlak sonsuzluğun içinde.

Peki ya siz? Hala bir illüzyonun içinde misiniz?

SON,