Geen genade

1

QUICK AUTHORS NOTE
Het grootste gedeelte van dit verhaal is al tegen de twee jaar oud, en ik ben 16. Je kan daarom verwachten dat er rare fouten of slechte taalgebruik in zit. Ik ben het verhaal aan het herschrijven, maar dit doe ik prive op mijn laptop. Dus excuses als het niet helemaal goed is! Uiteindelijk zal ik het verbeteren, maar momenteel heb ik het druk met school en geen leven hebben xd
Again, sorry voor alle fouten en slechte zinnen die mogelijk hierin staan!

De pestkoppen trokken aan mijn haar en zaten me uit te lachen. Ik zette mijn muziek harder en probeerde me op mijn geschiedenis schrift te concentreren. Om mij heen zitten Karen, Lisa, Lucas en Marco. De vier kinderen waarvan hun levenslust is om mijn leven te verzieken, zacht uitgedrukt. Elke dag opnieuw. Mijn ''lieve mentor'', mevrouw van Wieringen, heeft ''de 4'' naast en voor mij ingedeeld toen we van plaatsen gingen wisselen. Nu kunnen ze niet alleen in de pauze, maar ook tijdens de les met me doen wat ze willen. De ene dag zijn ze ''in een vriendelijke bui'' en blijft het bij scheld woorden. Maar sommige dagen zijn erger. Dan slaan ze mij, soms zelfs een mes, of stelen ze dingen uit mijn tas.Dan vind ik ze vaak later terug op het schoolplein, verbrand of verscheurd.

Wie ik ben?

Ik ben Heather Parker, een meisje van 13 die net in de brugklas zit. Maar ik ben anders, althans, dat is wat de 4 zegt. Mijn haar is compleet wit, behalve het ene zwarte plukje met opvallend blauwe ogen. Ik ben niet zo groot, draag vaak te grote joggingsbroeken en sweaters en nou ja, ik ben niet de vrouwelijkste uit mijn klas. Ik draag nooit make-up, ik volg niet de laatste mode en in plaats van een schoudertas heb ik net als de jongens uit mijn klas een rugtas, een grote rode. Ik word op school gepest, dat ziet iedereen, maar niemand doet er wat tegen. Iedereen weet wat er gebeurt, maar niemand die voor mij opkomt.

Thuis gaat het ook niet zo als het hoort. Ik heb heel vaak ruzie met mijn ouders. Vooral met mijn vader. Hij werkt van 8 uur in de morgen tot 6 uur in de avond. Dan komt hij thuis voor het eten. Aan tafel is het altijd stil. Maar als ik één ding fout doe, word hij boos en moet ik naar boven. Soms komt hij later naar me toe, zijn gezicht rood van woede, en slaat hij me. Hij slaat me tot blauwe plekken aan toe. Ik schaam me voor mijn blauwe plekken, dat is de reden dat ik altijd lange kleren draag. Ik durf niks over me vader te zeggen, want ik ben bang dat hij nog bozer word.

Op school heb ik maar één vriendin: Lizanne. Lizanne is mijn beste vriendin en aan haar kan ik alles vertellen. Ik zou me een leven zonder haar niet voor kunnen stellen. Maar me leven maakte een complete draai na die ene ontdekking...

Sorry voor de mensen die hoofdstuk 1 hebben meegemaakt als iets van de wifi op mijn school. Ik weet niet hoe dat kwam maar ik heb het nu verbeterd. Nogmaals sorry voor het ongemak!