Geen genade

19

Mijn poten trilde en mijn blik kruiste die van Mex. Zijn ogen stonden verbaasd, en ergens zag ik ook verdriet.

'Je... hebt welpen...?' Stotterde hij. Zijn oren vielen naar achteren en zijn wijdopengesperde ogen draaide weer richting het hol. Hij deed een stap naar voren. Meteen stapte ik naar links om hem de weg te versperren. Hij schrok en stapte achteruit, waarna hij zuchtte en verdrietig zijn hoofd liet zakken.

'Heather, het spijt me zo erg voor wat er gebeurd is. Ik weet niet wat er in me hoofd omging, en ik had het niet zover mogen laten komen.' Hij keek me doordringend aan en ik zag het schuldgevoel in zijn ogen. Ik veroerde geen centimeter.

'Je hebt me weggejaagd Mex... Je eigen partner.' Gromde ik. Mijn blik was vol woede.

'Ik weet het, ik had het niet moeten doen, ik had me moeten beheersen, maar toen ik je zag zo met dat mens, en jij ook mens, ik werd gek. Het spijt me zo. Als ik...' Hij werd onderbroken door luid gepiep van binnen het hol. Ik draaide meteen om en kroop naar binnen. Ik snoof aan de welpen, likte ze en ging liggen. Ik hoorde hoe Mex zijn kop door de planten stak en hoe zijn adem even stokte. 

Ik draaide beschermend om de welpen heen en duwde met mijn neus de zwarte welp naar mijn buik waar hij net als zijn zusjes begon te drinken. Mijn blik schoot naar Mex. Hij was mij vragend aan het aankijken. Ik zuchtte en knikte langzaam. 

Mex stapte aarzelend naar binnen en ging voorzichtig naast mij liggen, erop lettend dat hij mij niet aanraakte. Mijn oren bewogen maar ik keek hem niet aan. 

'Hoe heten ze?' Vroeg Mex voorzichtig. 

'Ik heb ze nog geen naam gegeven.' Antwoorde ik. 

'Oh' 

Ik verdraaide een beetje zodat Mex meer zicht op ze had. Voorzichtig kwam hij dichterbij, bang dat hij weer afgesnauwd zou worden. Maar ik was niet van plan hem weg te sturen. Nee, niet zoals hij bij mij had gedaan. Wat ik heb moeten doorstaan in die drie weken dat ik ben vertrokken, dat verdient niemand.

Mex boog naar de welpen toe en rook aan ze. De compleet witte welp piepte, draaide om en sloeg met haar pootje tegen Mex' neus. Hij lachtte en kwam weer een beetje overeind. Ik keek hem aan.

'Wat kom je hier doen Mex?' Vroeg ik. Mijn stem was hard, maar toch met gevoel erin. Hij keek me aan en zuchtte.

'Ik kom je vragen terug te komen naar de roedel. Ik mis je, en ik verafschuw mezelf voor jou wegsturen. Ik had nooit naar je moeten grommen.' Plotseling boog hij naar voren en likte mijn neus. 'Alsjeblieft Heather, kom met me mee terug naar de roedel.' Smeekte hij wanhopig. Ik keek weg.

'Maar ik ben een mens...' Mompelde ik. Mijn oren zakte naar beneden. Ik voelde hoe Mex zijn hoofd over mijn schouder legde en mij onder mijn kin likte.

'Diep in je misschien, maar in je hart ben je een wolf. En ik hou van je, mens of niet.' 

Ik keek hem onzeker aan. 'Wat vind de roedel ervan? En Kayden?'

'De roedel accepteert het ook. Kayden heeft je verhaal verteld en ze begrijpen je. En Kayden vertelde me dat ik niet terug mocht komen zonder jou.' Sprak hij met een glimlach. 

Mijn oren kwamen overeind. Ik wreef met mijn neus over Mex' snuit. 'Natuurlijk kom ik met je mee terug.' Fluisterde ik gelukkig. Mex maakte een opgelucht geluidje en ik voelde hoe hij zich achter me oprolde. 

'We gaan morgen wel.' Fluisterde hij in mijn oor. Ik glimlachtte en keek hem aan.

'Hoe gaan we de welpen noemen?' Vroeg Mex. Ik draaide mijn hoofd naar de drie kleine bolletjes vacht die alle drie lagen te slapen.

'Ik zat te denken aan Lotus voor de witte en Elena voor de zwart gevlekte.' Stelde ik voor. 

'Die namen zijn prachtig. En wat had je bedacht voor de zwarte?' Vroeg Mex. Ik hoorde de trots in zijn stem toen hij sprak over de welp die zo erg op hem lijkt.

'Dowan.' Zei ik vast beraden. Ik keek om naar Mex en hij knikte met stralende ogen.

'Lotus, Elena en Dowan. Onze prachtige welpen.'