Geen genade

28

Iemand porde met iets scherps in mijn flank. Ik gromde en opende mijn ogen. De man met het zwarte haar en zijn twee bodyguards stonden naast mijn kooi. De man met het zwarte haar was aan het fluisteren met één van de bewakers, de andere keek mij gevoelloos aan, de stok die me net wakker maakte in zijn hand.

Toen trok er ineens een flinke pijnscheut door mijn flank, de kant waar ik op lag. Moeizaam draaide ik om en zag de kogelwond, de wond die ik Mex bespaard heb. Meteen ging ik het likken. In mijn training had ik niet alleen leren jagen en vechten, ik, en alle welpen, leren hoe ze wonden moeten verzorgen en welke planten en kruiden je daarvoor moet gebruiken. Dat laatste ontbreekt me nu dan, maar het aller belangrijkste is de wond schoon te houden. Er zijn genoeg wolven overleden aan ernstig ontstoken wonden.

Tijdens het likken, merkte ik dat mijn kooi open stond. Voor de opening stond een soort tunnel van ijzerdraad, zoals je in het circus ziet bij de leeuwen. Verward keek ik ernaar, niet zeker wat ik moest denken. Maar één van de bodyguards had het schokgevende apparaat weer in zijn handen en ik wist dat als ik niet zou gaan ik weer geelectrokuteerd zou worden. Ik walgde daarom van mezelf toen ik me overgaf en de kooi uit stapte.

De tunnel volgend door een witte hal met meerdere schilderijen van mensen, kwam ik uit bij een verlichtte kamer met dezelfde witte verf. In het midden stond een soort apparaat met handboeien en iets wat leek op voetboeien.

Weer voelde ik de stok mij prikken en snel liep ik door. Aarzelend kom ik bij het apparaat aan. De boeien stonden naar voren gericht, gevormd in de vorm van een viervoetig dier, een dier als een wolf. Mijn ogen werden groot. Maar ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat één van de boeien openging en naar voren schoot, om mijn poot heen. Ik blafte in verrassing en meteen vlogen de drie andere boeien ook naar voren en voor ik het wist trokken ze terug en uit elkaar, waardoor ik met mijn poten uitgestoken naar boven en beneden eindigde, en voor mijn gevoel waren ze verder naar achteren getrokken dan mogelijk. Een jank van de pijn ontsnapte aan mijn snuit.

'Hang je... comfortabel?' 

Meteen draaide ik met mijn hoofd naar de deuropening, waar de man met het zwarte haar stond. Ik gromde boos, maar ik voelde de boeien als reactie strakker trekken.

'Probeer maar niks uit te halen meid. Deze machine word bestuurd door één van mijn medewerkers, en die kan de boeien alle kanten op laten gaan die hij wilt. Ook kanten die jouw lichaam niet zo prettig vinden.' Een vermaakte glimlach verscheen op zijn gezicht.

'Maar, er zal je niks gebeuren. Niet als je gewoon doet wat ik wil dat je doet.' 

Mijn oren draaiden naar achteren. Ik had hier nu al een slecht gevoel over.

'Verander.' Was het enigste wat hij zei. Onmiddelijk ontblootte mijn tanden in een grom en beweeg ik mijn hoofd in een mensengebaar voor nee. In mijn wolvenvorm zou ik mezelf nog een beetje kunnen beschermen, maar in mijn mensenvorm was ik zwak. Maar de man schudde zijn hoofd alleen maar.

'Slechte beslissing.' Grijnsde hij zelfverzekerd. Dat was het moment dat ik een onbeschrijfelijke pijn voelde in mijn staart. Het was alsof al mijn zenuwen werden samengeknepen en brandde, tegelijk was het alsof het compleet bevroor. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik draaide mijn hoofd naar achteren en vol afschuw en met open mond keek ik naar mijn stompe staart, en het kleine stompje levenloos weefsel dat er onder op de grond lag. De adem stokte in mijn keel en even kon ik niet bewegen.

'Verander, nu.' Commandeerde hij. Met nog steeds tranen in mijn ogen draaide ik mijn hoofd terug naar de man, hem niet aankijkend. Mijn oren hingen slap naar beneden tot ze vervormde en naar het midden van mijn hoofd trokken, en in mensenoren veranderden. Mijn gewonde staart trok terug en mijn gezicht werd platter, tot ik helemaal een mens was. Het viel me op dat de verandering heel sloom ging.

De pijn in mijn staart was natuurlijk weg, maar ik bleef pijnlijke steken voelen in mijn rug, op de plek waar mijn staart zou zitten als wolf. Nog steeds had ik niet opgekeken. Ik was een naakt meisje, geketend en ongevaarlijk, voor een paar mannen die wat maar ook met me konden doen. Schaamte trok door me heen als een virus, niet alleen om het feit dat ik naakt was, maar ook omdat ik zo snel had toegegeven en was veranderd. Toen besloot ik op te kijken en meteen voelde ik walging. De man met het zwarte haar onderzocht mijn lichaam alsof het zijn eigendom was, alsof hij naar een tafel met lekker eten keek om te kiezen wat hij het eerst zou eten. Alsof hij het uitzicht leuk vond.

'Weerzienwekkend.' Mompelde hij terwijl hij dichterbij kwam. Mijn witte haar viel over mijn schouder, voor mijn ogen en de golvende bewegingen die er normaal gesproken in zat was weg. Nog net niet onder mij bleef de man staan, zijn blik op mijn lichaam gericht.

Zijn hand kwam omhoog, gleed over mijn buik en een rilling van afkeer schoot door me heen. De man voelde het waarschijnlijk, want hij keek op naar mij, met een brede grijns op zijn gezicht. Mijn hoofd was naar beneden gericht, maar mijn ogen boorden in die van hem. Als blikken toch eens konden doden...

'De procedure hier is steeds hetzelfde en als je goed meewerkt zal je niet gewond raken en misschien zelfs beloond worden!' Zei hij enthousiast, alsof het iets geweldigs was. Ik reageerde niet en mijn houding tegenover hem veranderde ook niet. Zijn gezicht verduisterde een beetje, maar zijn hand verschoof van mijn buik naar mijn heup. Weer rilde ik.

De boeien verplaatsten een beetje en de man zei dat ik terug kon veranderen, wat ik meteen deed. De boeien bewogen de tunnel in, opende en trokken terug. Meteen viel het hek achter me dicht. Ik rende zo snel mogelijk terug naar mijn kooi, dook erin en rolde op. Mijn staart bonkte maar ik wilde er niet naar kijken. Wel hoorde ik Axel even zuchten. Maar het kon me niks schelen wat hij dacht. Het kon me niks schelen wat er met me zou gebeuren. Ik zou het wel overleven, daar twijfelde ik niet aan. Mijn enigste vraag was:

Hoe zou ik hier uitkomen?

Zo sorry dat dit zo lang duurde. Het was een moeilijk hoofdstuk en ik had een drukke tijd met verjaardagen enzo. Ik ben zelf morgen (13 okt) jarig en ik vierde het vandaag, dus had vandaag ook weinig tijd. Maar ik hoop toch dat dit een leuk hoofdstuk was :)