Geen genade

27

P.O.V Mex

Door de struiken heen kon ik het zien gebeuren. De mensen hadden haar gevangen in een soort groot web en haar volop tegen een boomstronk aangegooid. Woede bekroop me als irritante mieren. Ik stootte een luide grom uit en kwam uit de struiken vandaan. Heather was aan het kronkelen in het grote web van de mens en toen ze me zag riep ze dat ik moest wegwezen omdat de mensen gevaarlijk waren. Maar dat was ik ook, dus wat was het probleem?

Mijn ogen spuwde vuur toen ik naar de jongen keek die het net vast hield. Maar mijn aandacht verschoof naar de andere jongen, die iets in zijn hand had. Het was een rare glimmende stok. De herinnering aan mijn ouders dood schoot door mijn hoofd maar ik toonde geen angst. Met ontblootte tanden deed ik een stap dichterbij. Toen hoorde ik ineens een plof en zag ik dat Heather uit het web ontsnapt was. Voor ik iets kon doen kwam ze op me afgerend. Een oorverdovend knal klonk door het woud en ze viel voor me neer, met een gat in haar flank. Ik jankte verdrietig en wilde op haar af rennen, maar ze hield me tegen.

'Ga naar de welpen Mex... Waarschuw Kayden...' 

Kayden kon me op dit moment helemaal niks schelen! Nogmaals wilde ik naar haar toe rennen, maar ze gromde boos en schreeuwde: 'Ga!' 

Ik dook achteruit, keek even naar de jongen met de stok en draaide om. Mijn instinct riep me terug te gaan, maar ik wist dat de welpen me nodig hadden en Heather zou het me nooit kunnen vergeven als hun iets zou overkomen door mij. Gekweld begon ik te rennen, zo snel als ik kon. Misschien kon ik ze nog tegenhouden...

*

'Nee!!' Schreeuwde ik vol woede. Ik stond aan de bosrand, de helft van de roedel stond achter me, en allemaal keken we naar de twee mensen die er met mijn bewusteloze partner vandoor gingen. Mijn hele lichaam schreeuwde ze te volgen en haar terug te halen, maar Kayden hield me tegen. In zijn blik kon ik lezen dat hij het ook moeilijk had.

'We kunnen niet achter haar aan Mex. Vanaf hier kunnen we niks meer voor haar doen.' 

'Ik zal laat ze zien wat ik kan doen!' Ik sprong over hem heen en meteen voelde ik twee paar poten die mij onmiddelijk weer tegen de grond drukte. Iemand duwde ook zijn poot tegen mijn nek waardoor ik helemaal niet meer kon opstaan.

'Laat me gaan!' Schreeuwde ik vol woede. Mijn ogen spuwde vuur en het had me niks verbaasd als ze rood waren aangelopen.

'Neem hem mee naar de grot.' Hoorde ik Kayden zeggen, waarna iemand mij bij mijn nekvel pakte en me mee begon te sleuren. Ik probeerde tegen te werken, maar de wolf die me meesleepte was Aaron, de grootste wolf van de roedel en tegen hem kon ik weinig doen. Dus namen ze me mee terug naar de grot. Eenmaal daar aangekomen liet hij me los en viel ik als een dood kalf tegen de grond. Trillend stond ik op en met mijn snuit nog net niet tegen de grond aan liep ik naar binnen. Ik zag Kayden een vergadering bijeenroepen, maar het kon me niks schelen. Slenterend kwam ik aan bij mijn, ons, hol. De welpen lagen te slapen.

Ik viel neer, te gebroken om zachtjes te doen. Mijn kop lag tegen de grond, mijn ogen dicht geknepen. Verloren begon ik tegen mezelf te praten.

'Ik liet haar alleen. Ik heb haar door die mensen laten meenemen. Het is mijn schuld. Ik had haar nooit mogen verlaten. Het is allemaal mijn schuld!' 

Mijn tanden boorde zich in mijn eigen poot. Het was allemaal mijn schuld.

Ik schreeuwde. Ik schreeuwde zo luid als ik maar kon, een kreet van frustratie, verdriet en van woede. Een kreet zo luid dat het zelfs in het mensendorp te horen was.

Eerst keer dat ik van pov verander :O Ik wilde dit stukje graag duidelijker hebben voor het geval mensen gaan denken dat mex een eikel is maar ik beloof dat hij dat echt niet is :3

Daaaag