Geen genade

10

2,5 Jaar later, winter

Ik sloop door de hoge sneeuw. De witte deken kwam tot bijna aan mijn borst, wat het niet te gemakkelijk maakte om te lopen. Ik kroop laag en voelde de sneeuw tegen mijn buik. Op mijn rug lag een laagje sneeuw dat diende als als camouflage tegen de zwarte streep.

Zo'n 20 meter van mij vandaan stond een kleine groep herten die wanhopig onder de sneeuw op zoek waren naar voedsel. Achter me liepen Mex, Emily en Cosmo. Emily was een blonde wolf met een bruine snuit en Cosmo had een blauwgrijze vacht met zwarte oren. Ik wierp een blik over mijn schouder en terwijl ik naar Mex staarde wenkte ik met mijn neus naar voren. Mex knikte en sprintte weg en de bosjes in. Mijn blik bewoog langs het pad van langzaam bewegende blaadjes op de plek waar Mex de struiken passeerde. Hij zou de herten onze kant op jagen. 

Hongerig keek ik op naar de dieren. Ze waren dun, maar één van deze dieren zou de roedel voor zeker 2 dagen kunnen voeden. Ik moest me nu inhouden want als ik dit zou verpesten, zou de roedel weer honger lijden.  Mijn botten staken uit mijn vacht en ik was niet de enigste. Alle wolven waren dun. Door de winter werd de prooi sowieso schaarser, maar in verband met de mensen daalde het aantal prooi aanzienlijk. Er was al een van de oudere wolven overleden aan de honger. We konden ons niet nog meer doden veroorloven. 

Cosmo en Emily lagen geduldig te wachten achter mij. Ik keek ze beide even aan om zeker te zijn dat ze nog goed aan het opletten waren, wat zeker het geval was. Ook hun wisten wat de conequenties waren als dit zou mislukken. Net als bij mij waren ze bijna begraven in de dikke laag sneeuw, en was hun vacht bedenkt met een jas van ijsel. Ik draaide me terug naar de kudde herten en maakte me klaar om aan te vallen, en de twee wolven achter me volgende mijn voorbeeld. Ineens voelde ik de wind aanwakkeren en om me heen begon plotseling sneeuw te vallen. Ik negeerde het en focuste me op de bosjes. 

Mex' brul dreunde over het bos. De herten keken allemaal op, brieste in angst en zetten het op het rennen. Ze kwamen onze kant op toen de sneeuwbui ineens heel heftig werd en iedereen werd verblind door de plotselinge val van sneeuw. Ik blafte verrast en keek met angst om me heen terwijl ik probeerde weg te komen. Maar door de vele sneeuw waren mijn poten diep begraven. Ik kwam niet los. Ik jankte hard 'Help!' voordat de herten mij hadden bereikt en nog steeds met angst over ons en langs me begonnen te rennen. Maar één dier zag mij niet en zijn hoef botste hard tegen mijn voorhoofd. Ik jankte luid en zwarte vlekken verschenen voor mijn ogen. Net op het moment dat ik buiten bewustzijn raakte, voelde ik tanden in mijn nekvel die me omhoog trokken en meesleurdde.

Het eerste wat ik voelde toen ik wakker werd was warmte. Ik opende mijn ogen en zag dat Mex achter mij opgerold lag. Een rilling schoot even door mijn lichaam en ik zag Mex meteen overeind komen toen hij voelde dat ik wakker was.

'Gaat het weer?' Hoorde ik hem vragen.

Ik draaide me een beetje op mijn rug om hem aan te kunnen kijken. Hij leunde op zijn voorpoten terwijl zijn achterpoten nog relaxt onderuit lagen. Ik knipperde en knikte, niet in staat iets te zeggen. Hoe hij hier zat, zo tegen mij aan, zijn gezicht vol bezorgheid... Ik besefte weer hoeveel hij voor mij betekende. Maar toen deed hij iets onverwachts: hij boog naar voren en likte mijn neus, wat dezelfde waarde heeft als een kus bij mensen. Mijn mond viel een beetje open en Mex grijnsde. Ik draaide mijn oren verlegen naar achteren waarbij ik naar beneden keek en mijn ogen sloot. Een kleine glimlach verscheen op mijn snuit. Mex bewoog zich dichter naar mij toe en fluisterde in mijn oor: 'Ik vind je leuk Heather.' 

Mijn oren vlogen overeind en ik staarde hem verbaast aan. Toen vroeg hij iets wat ik nooit zou hebben zien aankomen: 'Wil je mijn partner worden?' 

Hij glimlachtte zo lief. Ik wist dat ik hem ook leuk vond. En nu waren die gevoelens wederzijds. Hij hield van me! Ik zag dat hij wachtte op een antwoord. Ik keek hem aan met een verlegen glimlach en fluisterde. 'Ik voel me vereerd.'  Ik strekte mijn nek en likte zijn neus. Hij gromde van blijdschap en kwam dichter tegen mij aan liggen. Ik draaide me om zodat hij zijn hoofd over mijn schouder kon leggen. Hij likte mijn oor en fluisterde. 'Nu laat ik je nooit meer gaan.' 

Ik glimlachtte in mezelf. Mex legde zijn hoofd te rusten op mijn schouder. Ik keek naar buiten en zag dat een groot gedeelte van de opening was dichtgesneeuw. Door het gedeelte dat nog open was kon ik zien dat het nacht was. Dat betekende dat we hier zouden moeten overnachten, maar daar had ik helemaal geen problemen mee. Ik keek om naar Mex. Zijn ogen waren gesloten en zijn borst ging regelmatig op en neer. Ik likte aan zijn schouder en fluisterde: 'Welterusten mijn lieve Mex.' Daarna legde ik mijn hoofd tussen mijn poten, de pijn in mijn hoofd helemaal niet voelend en ook ik gaf me over aan de slaap.