Geen genade

14

'Lee, ga met Kai en Cosmo op een patrouille langs de grens. We moeten uitzoeken of er meer mensen het woud zijn binnengedrongen.' Lee knikte en rende weg, op de voet gevolgd door Kai en Cosmo. Daarna richtte hij zicht tot Cinder.

'Cinder, ga naar Aiko, Felia en alle andere welpen en vertel ze dat ze de grot niet meer mogen verlaten zonder een volwassen wolf als toezichthouder. Nu er een mens weet van ons bestaan, kunnen we het risico niet lopen om onze welpen vrij rond te laten lopen.' Hij keek ernstig. Cinder knikte, raakte zijn neus even aan en rende terug naar de grot. Daarna draaide Kayden naar mij.

Ik kromp een beetje in elkaar. Vurig hoopte ik dat hij niet zou gaan twijfelen over mij, en de 'heel toevallige' ontmoeting met een mens. Hij wist dan wel niet dat ik Matt gesproken had of dat ik hem per ongeluk tegen gekomen was, maar dat heel toevallig 'de halfbloed' nou net een mens was tegengekomen, dat was verdacht. Of ik het nou wilde geloven of niet, ik zou het zelfs begrijpen als Kayden mij zou beschuldigen van het brengen van een mens naar het territorium.

'Ken jij hem?' Vroeg hij. Ik was even overdonderd door die vraag. Ik had iets heel anders verwacht, een beschuldiging, de vraag naar een verklaring, maar dit had ik niet zien aankomen. Ik zuchtte. 

'Ja Kayden.' Bekende ik. 'Maar ik wist niet dat hij hier was, echt niet. Ik was mos aan het verzamelen toen ik Aiko hoorde piepen en hem zag met de jongen. Ik heb hem niet uitgenodigd hier, echt waar!' Mijn stem klonk wanhopig. Ik was zo bang dat hij me weg zou sturen. Mijn staart zat tussen mijn poten en mijn oren lagen bang in mijn nek. 

'Ik ben niet boos op je Heather. Ik weet dat jij niet express met een mens zou afspreken. Het enigste wat ik wil weten is waarom hij hier was.' Kayden draaide met zijn oor en keek afwachtend. Het voelde alsof er een enorm gewicht van mij afviel. Hij vertrouwde mij. 

'Nou uhm... het is een beetje een ingewikkeld verhaal. Nadat ik twee mensen heb aangevallen daar, bij de mensen, zijn de regels aangepast en strenger geworden. De jongen wilde alleen even weg van die regels, dat is alles.' Nadat ik dat had gezegd schrok ik van mezelf. Waarom verdedigde ik hem!?

Kayden knikte. 'Dat is alles wat ik wilde weten, je kan terug gaan naar de roedel.' Zijn blik dwaalde af van mij en naar het mensendorp. Ik stond op, liep langs hem en wierp een snelle blik over mijn schouder voor ik in de struiken verdween. Ik zag Kayden naar mij staren, naar mijn buik om precies te zijn, tot hij merkt dat ik naar hem keek en hij zich snel wegdraaide. Met een raar gevoel in me begon ik te rennen, terug naar de roedel. Even was ik alles wat er net gebeurde vergeten en had ik maar een vraag aan mijn gedachten:

Waarom keek Kayden naar mijn buik?