Geen genade

32

De andere wolven konden me op dat moment heel weinig schelen. Het enigste wat ik wilde was Mex vinden, de andere wolven zouden mijn geurspoor wel volgen. 

Ik hoorde Julia ver achter me roepen om te wachten, maar ik negeerde haar. In plaats daarvan stak ik mijn neus in de lucht en snoof alle geuren op die hier hingen. Ik rook een paar wolven, en bloed. Geschrokken keek ik om me heen, maar ik zag geen tekens van een voorgaand gevecht. Nog steeds argwanend stak ik mijn neus weer in de lucht. Ik rook hem, al was de geur wel oud, van een paar uur geleden gokte ik. Snel begon ik het te volgen. Het spoor leidde me niet naar de grot, maar veel dieper het woud in. 

Zijn geur werd steeds sterker en ik rende nog sneller. Tot ik ineens zag dat de geur naar de open plek leidde. Voorzichtig liep ik er naartoe en gluurde ik door de struiken. Daar zat hij, met zijn rug naar mij toe en, van wat ik vanaf hier zag, met zijn hoofd laag naar de grond. Ik zag hoe zijn oren verloren naar achteren waren gedraaid, hoe zijn ribben zichtbaar waren door zijn dikke vacht heen en hoe verloren hij erbij zat. Aan hoe hij eruit zag, zou je haast kunnen zeggen dat hij hier een paar dagen achter elkaar had gezeten, en ik denk dat ik er niet ver naast zat. 

Mijn poten trilde en ik kon niet langer wachten. Ik schreeuwde keihard zijn naam uit en scheurde het open veld op. Mex kon nog net omdraaien voor ik tegen hem opbotsten en we samen over het veld rolde, en dit keer eindigde ik bovenop. Mijn oren waren naar achteren gedraaid, niet omdat ik boos was, maar omdat ik zo blij was hem te zien werd ik gewoon spontaan verdrietig. Zijn blik verstijfde op mij en ik voelde tranen in mijn ogen komen. Toen leek hij bij zinnen te komen en ineens leek het licht in zijn ogen weer terug te keren.

'Heather!' Riep hij, zo veel vreugde en toch ook verdriet in zijn stem doorklinkend. Zijn oren stonden recht overeind en ook hij kreeg tranen in zijn ogen.

'Ik ben terug, zoals beloof.' Fluisterde ik, waarna ik naar voren kwam en mijn snuit in de vacht op zijn nek begraafde. Mex likte mijn hele hoofd af en drukte daarna zijn neus tegen mijn schouder aan. Zachtjes fluisterde hij tegen mijn nek: 'Ik heb je zo gemist...' 

Met een verlegen grijns op mijn gezicht keek ik naar de zwarte wolf onder me. Zijn gezicht stond vol vreugde, en meteen voelde ik mij ook blij.  

'Ik jou ook Mex...' Zei ik zachtjes, waarna ik van hem afstapte en naast hem kwam liggen. Meteen begon hij me weer liefkozend te likken en zijn snuit langs mijn nek te wrijven.

Zo lagen we daar nog wel een paar minuten, tot ik ineens aan de welpen dacht. Ik keek Mex aan en vroeg: 'Waar zijn de welpen?' 

Hij draaide even zijn hoofd naar de richting die je moest op gaan om bij de grot te komen en antwoordde: 'Emily let op ze.' 

Even vroeg ik me af waarom haar, maar toen herinnerde ik me dat ze ooit een eigen nestje had gehad. Meteen wist ik dat Mex een slimme keus had gemaakt om ze bij haar achter te laten. Hij was dan wel depressief geweest, die dagen dat ik weg was, maar zijn gedachten waren nog helder geweest. Dat was duidelijk.

'Ik wil ze zien.' Mompelde ik, waarna ik meteen opstond en naar de bosrand liep. Daar wachten ik even tot Mex naast me stond en samen rende terug naar de grot. Onderweg kwamen we de groep wolven tegen. Mex had zijn tanden al ontbloot, maar ik wreef met mijn snuit over zijn wang en schudde mijn hoofd.

'Ze horen bij mij. Ze zijn net als ik.' Fluisterde ik, waarna ik naar Axel keek. Hij stond weer op zijn eigen poten, maar nog wel een beetje wiebelig. 'Ze waren door dezelfde mensen gevangen als ik en mede dankzij hun heb ik kunnen ontsnappen.' Ik keek ze allen even aan.

'Wie van jullie heeft een plek om naar terug te keren?' Vroeg ik voorzichtig. Ik zag Jayden aarzelend naar voren stappen.

'Ik woon een paar dorpen verderop met mijn familie.' Legde hij snel uit. Ik knikte en zei dat hij mocht gaan als hij dat wilde. Meteen bedankte hij me, waarna hij omdraaide en in de struiken verdween. Vragend keek ik de groep nog rond en als laatste keek ik naar Axel. Zijn blik was op de grond gericht.