Geen genade

9

2 Jaar later, zomer

Alle wolven waren onrustig. Sommige waren druk met elkaar aan het disussieren, terwijl andere nerveus alleen of met vrienden om zichzelf heenkeken en met hun oren bleven draaien.

Kayden had een noodvergadering uitgeroepen om middernacht. Mex had me verteld dat dat maar één keer eerder was voorgekomen sinds Kayden alfa was en dat was toen hij zelf nog maar een paar maanden alfa was en er een bosbrand was uitgebroken. Het maakte de roedel onrustig en er gingen vele roddels langs de menigte over wat er zo ernstig kon zijn. Waren de mensen achter ons bestaan? Heeft een andere roedel zich hier gevestigd? Of was er misschien zelfs weer brand? Dat laatste was niks meer dan een goede roddel want als er echt brand was, had Kayden veel sneller gehandeld.

De maan stond bijna recht aan de hemel wat betekende dat de vergadering bijna zou beginnen. 

Mex was ook nerveus; zijn staart zwiepte van links naar rechts als een geirriteerde kat.

'Het komt wel goed, het hoeft niet-...' Ik klemde mijn kaken op elkaar en realiseerde me dat het wel degelijk iets ernstigs zou zijn. Mijn oren draaide naar achteren toen ik naar Mex toe boog en met mijn neus geruststellend zijn neus aanraakte. We zaten dicht tegen elkaar en ik voelde wat van de spanning uit zijn lichaam wegtrekken.

Ineens viel elke wof stil. Mex staarde naar voren en ik volgde zijn blik. Kayden was de ruimte binnen gekomen en wierp een blik op de wolven voor hem. Zijn oren stonden ernstig naar achteren gedraaid, net als van elke wolf in de ruimte overigens. Kayden's Beta Lee zat achter hem en bewoog geen spier. Kayden begon te spreken.

'Wolven van de Nachtloper-Roedel, we zitten hier vanavond omdat ik jullie allen moet inlichten over wat er gaande is met ons land. Zoals jullie allen weten zijn de mensen jaren geleden ons leefgebied ingetrokken. Grote delen van ons territorium is verloren gegaan en deze verandering gaf ons geen andere keus dan ons te verschuilen voor de mensen ons zouden opmerken en alsnog verjagen. Wij pasten ons aan en ons leven ging weer verder. Maar de mensen komen zonder genade terug en dit keer jagen ze al de prooi weg met hun kabaal. Prooi word steeds schaarser en wij wolven leiden honger.' Hij pauzeerde even en ik merkte dat hij worstelde met wat hij als volgende zou zeggen. De wolven hielden hun adem afwachtend in.

'Als dit zo door blijft gaan zijn wij genoodzaakt om ons huis te verlaten en een ander leefgebied te zoeken.'

Protesterend gejank steeg op van de roedel en dreunde door de grot. Hoewel sommige wolven woedend klonken en andere alleen maar licht geirriteerd waren leek iedereen dezelfde mening te hebben: Ze wilde hier niet weg.

'Stilte iedereen!' Klonk Lee's stem luid door de grot. Iedereen viel weer stil. Lee stapte achteruit en boog even naar Kayden, waarop hij knikte.

'Het staat niet vast dat we weggaan en misschien is de situatie wel veranderd over een paar maanden. Niks is zeker, maar ik kan het niet uitsluiten.' Kayden zuchtte. 'Het enigste wat we nu kunnen doen is wachten.'

*

Zij aan zij liepen Mex en ik door het woud. We waren diep in gesprek over de vergadering.

'Als we echt weg moeten hier, dan moeten we ongezien langs het naastliggende bos trekken, maar hoe denkt Kayden dat te gaan doen? Dat bos krioelt van de mensen met hun honden!' Vertelde Mex. Ik draaide mijn oren naar achteren. 

'Wat?' Vroeg Mex toen hij mij zag. 

'Niks, alleen dat honden goed kunnen ruiken. Weliswaar niet zo goed als ons, maar als daar echt zoveel honden lopen als jij zegt is de kans dat wij daar ongezien doorheen komen heel erg klein.' Mompelde ik. We liepen weer verder, in stilte, tot Mex opeens vroeg: 'Hoe weet je dat?' 

'Opgegroeid met honden, weet je nog?' Ik zei het niet echt als een vraag en het antwoord kwam eruit alsof het de waarheid was. Na een jaar dat verhaal verteld te hebben, zit het zo diep in me dat ik het bijna ben gaan geloven. 'O' Was het enigste wat Mex antwoorde. We liepen weer verder en kwamen bij de bosrand aan. Ik tuurde naar voren en zag het bos wat Mex bedoeld had. Vanaf hier kon ik al 4 verschillende honden ruiken. Dat was geen goed teken. Tot mijn oren ineens een geluid opvingen dat ik in geen twee jaar had gehoord. Muziek. 

Mijn neus trilde toen ik de geur van BBQ opving. Waren er mensen op ons land? Ik zag dat Mex naar mij keek.

'Wees niet bang, dat komt niet van ons territorium.' Vertelde hij, alsof hij mijn gedachten kon lezen. Ik haalde mijn neus op. Ik wilde weten waar het vandaan kwam. Ik volgde de grens van ons territorium zo ver als ik kon, tot ik verstijfde. Nog geen 10 meter van mij vandaan was een kampeerplaats gevestigd. Ik zag vanaf mijn plaats zeker al 6 tentjes staan en 2 BBQ's. Het is dat er dichte struiken mijn witte vacht bedekte, anders hadden de dichtsbijzijnde mensen mij zeker gezien. Ik trilde een beetje tot ik ineens Mex in mijn staart voelde bijten. Ik piepte even heel zachtjes, meer van schrik dan van pijn en draaide boos naar hem om. Hij keek ongerust naar mij en wenkte met zijn neus dat ik hem moest volgen. Mijn ogen draaide nog even snel naar de kampeerders toe voordat ik wegkeek om daarna in stilte terug te keren naar de roedel.