Geen genade

23

Mijn gedachten sloegen op hol. Wat deed zij hier?!

Zonder na te denken stootte ik een woeste luide brul uit en sprong over de wolven heen naar Lizanne. Meteen ging ik beschermend over haar heen staan met mijn staart hoog in de lucht, haren overeind en tanden ontbloot.

'Laat haar met rust!' Schreeuwde ik dreigend naar de wolven om me heen. Ze keken allemaal stom verbaasd. Niet alleen om het feit dat ik een mens verdedigde, maar ook om mijn plotselinge verschijning na ongeveer vier weken weg te zijn geweest. 

Ik voelde Lizanne bewegen en snel keek ik naar beneden. Ze staarde me vol angst aan, maar ook verbaasd. Haar mond viel een klein beetje open.

'H-heather...?' Stamelde ze. Ik realiseerde me ineens dat Lizanne me als wolf had gezien en me daarom herkent had. Mijn ogen versmalde en ik keek haar met een blik aan die zei: Het spijt me zo. 

'Heather!' Werd er luid door de grot geroepen. Ik keek meteen op en zag Kayden de grot binnen komen. Hij rende naar mij toe, keek naar Lizanne en daarna naar de roedel. Ik zag walging in zijn blik.

'Hoe kunnen jullie.' Zei hij, en ik hoorde woede in zijn stem. 'Een onschuldige mens aanvallen zonder enige reden. Jullie zouden je moeten schamen.' De wolven waar hij langsliep bogen hun hoofd gegeneerd. Mijn gezicht stond nog steeds op oorlog. Kayden had gelijk. Dit was niet hoe wolven zich hoorde te gedragen. Wolven vallen geen mensen aan, dat zit niet in hun instinct. Dit was gewoon pure woede geweest tegenover mensen die hun dierbaren van hen habben afgepakt, geuit op één meisje. Ik stond rechtop, mijn snuit hoog in de lucht wat liet zien dat ik het met Kayden eens was, en niet bang was om voor dit mens te vechten.

Kayden draaide plotseling naar mij. 

'Je bent veilig teruggekeerd zie ik.' Concludeerde hij. Ik knikte en mijn blik viel naar de achterkant van de grot, waar Mex voor de welpen zat.

'En niet alleen.' Zei ik, waarna ik wegstapte van Lizanne en langs de roedel naar Mex toe liep. Ik wreef met mijn snuit langs zijn wang en daarna namen we beide een handvat in de mond en begonnen we naar het midden van de grot te lopen. Een paar wolven snakte naar adem, terwijl andere vol respect keken. Toen hoorde ik Lizanne's adem stokken. We kwamen bij haar aan en zij keek vol ongeloof naar de drie welpen. Ik keek haar aan, mijn gezicht schuldig maar mijn ogen trots.

Ik pakte Lotus op en liep langzaam naar Lizanne toe. Ze keek me vol verbazing aan toen ik Lotus zachtjes in haar armen los liet. De witte welp piepte geintresserd en snoof aan Lizanne's hand.

Terwijl Lizanne's blik op Lotus versteend leek, veranderde ik terug in mens. Ik hoorde de roedel zachtjes verschillende verbaasde en afkeurende geluiden maken, maar het kon me niks schelen. Ik ging voor Lizanne zitten en ze keek me aan.

'Heather... Je bent het echt... En je heb...' -Haar blik richtte op Lotus- 'Kinderen.' Sprak ze vol ongeloof. Haar ogen werden waterig en ze keek weer naar mij op.

'Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien... Ze vertelde ons dat je gevangen was en naar een soort gevangenis was gebracht. Ik was zo bang dat ze je iets aan zouden doen, maar al die tijd was je hier, en veilig...' Tranen vielen op de grond, en niet alleen van haar.

'Het spijt me zo Lizanne. Ik had er moeten zijn en ik had de roedel moeten tegenhouden. Ze hadden je nooit mogen aanvallen en zelfs de alfa is het daarmee eens.' Mijn blik richtte zich op Kayden, die rustig naar ons zat te kijken. Hij boog zijn hoofd als teken dat ik mijn tijd kon nemen. Toen voelde ik een natte neus tegen mijn schouder en keek ik om. Mex keek mij opgelucht aan en ik zag dat Dowan en Elena bij zijn poten lagen. Ik aaide ze beide even, voelde hoe Mex naast me kwam zitten en keek toen naar Lizanne. Ik zag haar vol verbazing naar beneden kijken: ze had geen welp meer in haar handen, maar een baby.

Lotus lachtte, kneep haar vingertjes tot kleine vuistjes en legde er één tegen haar borst, de andere tegen die van Lizanne. Ik zag een flits van plezier in haar ogen. Haaar hand kwam omhoog, aaide over het korte witte haar van Lotus en haar mond veranderde in een kleine glimlach van vreugde. Toen keek ze ineens naar mij op, en daarna naar Mex. Ik voelde even iets in hem trekken maar ik legde geruststellend mijn hand op zijn schouder. Hij keek mij even aan en richtte daarna zijn aandacht op Dowan, die aan het proberen was weg te kruipen.

'Hoe komt ze aan die kleur ogen?' Vroeg Lizanne opeens. Ik keek even naar Lotus en haalde mijn schouders op. 

'Dat weten we niet.' Antwoorde ik. Lizanne keek een beetje teleurgesteld naar beneden. 

'Lizanne.' Sprak ik plotseling. Ze keek een beetje geschrokken op. 'Wat doe je hier Liz? Waarom ben je naar het woud gekomen?' Ik klonk hard, maar ze moest weten dat ze hier niet kon zijn. Niet alleen omdat ze niet veilig was hier, maar ook omdat mensen haar kunnen volgen naar ons, mensen die niet erg aardig stonden tegenover wolven. Lizanne keek schuldig naar mij.

'Ik heb het van Matt gehoord over jou. Ik wilde je opzoeken...' Het laatste mompelde ze. Mijn haren kwamen overeind. Matt had het doorverteld!?

Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven praten. 'Aan wie heeft Matt het allemaal verteld?'

'Alleen aan mij. Hij zei dat hij het aan mij vertelde omdat hij wist dat ik je beste vriendin was drie jaar geleden.' Ze zweeg en keek langs de wolven, een beetje ineengekrompen. Ik merkte dat ze zich niet op haar gemak voelde tussen hen. Ik stak mijn hand naar haar uit.

'Kom, dan gaan we weg hier.' Lizanne keek me dankbaar aan en greep mijn hand. Ze legde Lotus, die onderhand weer een welp was, bij Mex neer en samen stonden we op. We liepen door de menigte wolven en ik voelde hoe Lizanne hard in mijn hand kneep. Ze was zo bang voor de wolven, en ik kon niet ontkennen dat ze fout zat. Ja, de wolven hadden haar aangevallen en ze hadden haar verwond. Nee, ik zou ze dat niet snel vergeven. Wolven krijgen zelfs te leren geen onschuldige wezens aan te vallen tijdens hun training. Ze waren gewoon te ver gegaan. 

Lizanne en ik kwamen aan bij de bosrand. Ik keek schichtig om me heen en ik rook verse geursporen van mensen. Ik zuchtte en keek haar aan. 

'Ik moet snel terug naar de roedel maar Lizanne, beloof me één ding. Blijf alsjeblieft weg hier. De roedel heeft veel problemen met mensen en ze haten ze echt. De volgende keer dat ze een mens vinden op hun territorium zullen ze die misschien vermoorden, en ik wil niet dat jij dat bent.' Mijn ogen stonden verdrietig.

Ik hoorde een tak kraken en automatisch veranderde ik meteen in een wolf. Lizanne schrok even maar hurkte toen voor me neer. Voor ik het wist leunde ze naar voren en sloeg ze haar handen om mijn harige nek. 

'Ik heb je zo gemist.' Fluisterde ze. Mijn oren draaide verdrietig naar achteren. 'Maar ik zal doen wat je me vraagt.' Ze liet los en stond op. Ik zuchtte en keek op naar haar. Ze liep naar de struiken en draaide nog even naar me om.

'Dag...' Fluisterde ze als afscheid. Ik blafte verdrietig naar haar. Ze draaide om en stapte het woud uit. En ik stond daar, met tranen in mijn ogen, als witte wolf naar haar te kijken.

Hallo! 

Ik wil alleen even zeggen dat ik een tweede idee heb voor een verhaal en dat ik dat ook op wattpad heb gezet en dat ik het heeeel erg zou waarderen als jullie daar ook even zouden kijken en misschien een reactie achterlaten wat jullie ervan vinden? :D

Even snel: Het gaat over allemaal dieren (vleeseters) met de gaven om in een mens te veranderen en dat er een oorlog tussen hen woed. 

Alvast bedankt!!

Chloë :3